به یاد او که در برابر ‌کسی خم نشد

به گزارش پایگاه خبری “ججین”   ، سى‌ام مهر دوازده سال پیش، «فریدون گله» به سفر ابدى رفت. در خانه‌اش، در متل قو (سلمان شهر)؛ فیلمسازى بزرگ، بى‌ادعا و بى‌تکلف و از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین سینماگران سینماى اجتماعى ایران؛ بیست و پنج سال در حسرت فیلمسازى ماند و رفت. وقتى از ایشان سوال مى‌کردم چرا فیلم نمى‌سازید، مى‌گفت: «به هر قیمتى فیلم نمى‌سازم، جلوى کسى خم نمى‌شوم، دست کسى را نمى‌بوسم…» گله نه متعرض بود و نه جنگجو. سینماگر اجتماعى ناب و قصه‌گویى کاربلد بود که به‌خوبى لایه‌هاى طبقات اجتماعى جامعه‌اش را مى شناخت و روی پرده سینما بازتاب مى داد. او از ایران نرفت و ماند، اما نتوانست فیلم بسازد. صادق بود و شریف و اهل بازى روزگار نبود. از تنهایى در دنیاى خودش با کودک درونش کندویى تنیده بود که در آن مى‌زیست، در خلوت و تنهایى و انزوا، نقاشى مى‌کشید، فیلمنامه مى نوشت و به فیلمسازى فکر مى‌کرد. فریدون گله غریبانه زندگى کرد، غریبانه حسرت کشید و غریبانه به خاک سپرده شد. سوم آبان ۱۳۸۴ وقتى جسمش را در قطعه هنرمندان به خاک سپردیم، زیر تابوتش کمتر از ده دوازده نفر بودیم: ایرج قادرى، بانو بنایى، جواد طوسى، حامد بهداد، فرزاد موتمن، ایرج افشار، على‌اکبر ثقفى، تجدد، رضا درستکار، کامران ملکى، احمد احمدى و عدنان شاه‌طلایى. علیرضا داودنژاد هم زمانى رسید که گله در خاک آرمیده بود. یادش گرامى.

رضا درمیشیان

telegram.me/jajinnews