دولت بی سخنگو

به گزارش پایگاه خبری “ججین” در کنار همه اتفاقات و مشکلات این روزها در عرصه سیاست داخلی و خارجه که همه علل آن را حسن روحانی می‌دانند و تیغ تیز انتقادات را به سمت کوتاه‌ترین دیوار از نهادهای کشور، یعنی قوه مجریه نشانه می‌روند کابینه نیز حال و روز خوشی ندارد. چند هفته‌ای هست که این کشور بدون وزیر کار و وزیر اقتصاد اداره می‌شود… دلیلش هم چیزی نیست جز استیضاح این دو در پارلمان دهم. جالب اینکه بحث استیضاح وزرای دیگر نیز یکی پس از دیگری مطرح است، اما در کنار همه این موارد کابینه دولت سعی دارد تا کمتر از گذشته خود را در مقابل پرسش خبرنگاران قرار دهد.
شاید مصداق بارز این ادعا را بتوان در استعفای سخنگوی دولت و معرفی نشدن یک جانشین بعد از او تا به امروز دانست. 
محمد باقر نوبخت، عضو خوش پوش و به ظاهر آرام کابینه که سال‌ها عنان سازمان برنامه و بودجه و سخنگویی دولت را بر دوش می‌کشید بعد از یک بار استعفا و رد شدن آن در نهم مردادماه سال جاری خبر داد که دولت با استعفایش از سخنگویی دولت موافقت کرده است. این خبر در حالی مطرح شد که بسیاری با توجه به شرایط اقتصادی موجود توقع آن را داشتند تا وی از سازمان برنامه و بودجه که برنامه‌ریزی‌های میان مدت و بلند مدت اقتصادی کشور را بر عهده دارد کنار رود نه سخنگویی.
به هر ترتیب در دوره‌ای که مردم توقع پاسخگویی دولت را داشتند، نوبخت از سخنگویی کنار کشید تا به قول خودش با تمرکز بیشتری در سازمان برنامه و بودجه کار کند اما، اکنون با گذشت ۶هفته از اعلام رسمی کناره گیری وی خبری از سخنگوی جدید نیست ! هر چند واعظی رئیس دفتر روحانی می‌گوید به زودی کسی معرفی خواهد شد. اما دیرکرد در این امر برای بسیاری جای سوال دارد. در حالی که دولت هر دو هفته باید با رسانه‌ها در قالب پرسش و پاسخ با سخنگو، در ارتباط باشد می‌بینیم که دو ماهی هست دیگر چنین اتفاقی نیفتاده.
چرا در چنین شرایط حساسی دولت تا این حد در معرفی سخنگوی خود تعلل کرده است؟

> سیاست خود دولت است 
حمید قزوینی، فعال سیاسی با بیان اینکه دولت از همان ابتدای روی کار آمدنش در حوزه رسانه، ارتباطات و تعامل با افکار عمومی با ضعف‌های اساسی مواجه بوده است به آفتاب یزد می‌گوید: «این راهی بود که دولت از اول در پیش گرفته و علی رغم همه درخواست‌های دلسوزانه‌ای که مطرح شده است بنای تغییر این روند را نیز ندارند و همچنان همان راه را ادامه می‌دهد.»
وی درباره نوبخت نیز اظهار می‌کند: « خود نوبخت نیز گزینه خوبی برای سخنگویی دولت نبود، در آن زمان دولت با مسئله سخنگویی به شکل تشریفاتی برخورد کرد. هرچند نوبخت جلساتی با رسانه‌ها برگزار می‌کرد اما لزوما در ارائه مطالب قانع کننده به افکار عمومی توفیقی نداشت. بنابراین معتقدم اینکه اکنون دولت سخنگو ندارد با قبل که نوبخت این مسئولیت را داشت چندان تفاوتی ندارد.»
قزوینی می‌گوید: «اساسا سیاست دولت در این است که از مسائل به صورت کلی گذر کند و صرفا یکسری مطالب را سریع گفته و از کنار آن رد شود. دولت استدلالش این است که جریان سیاسی حامی او به دلایل مختلف ناچار است از حسن روحانی حمایت کند و در دفاع از او سخنرانی‌های حمایت آمیز انجام دهد، پس چرا خودش را در این میان وسط بیندازد؟ دولت می‌خواهد بار دفاع از خود را به دوش حامیان سیاسی خود بیندازد. در حالی که امروز خود حامیان دولت نیز در فشارهای شدیدی هستند. بنابراین دولت ترجیحش این است که همواره ارتباط با رسانه را در کلی گویی خلاصه کند.»
این فعال سیاسی دلیل دیر کرد دولت در معرفی سخنگو را سیاست خود دولت دانسته و می‌افزاید: « استراتژی دولت این است که تا می‌تواند از معرفی سخنگو در شرایط فعلی طفره برود. دولت واقعا تمایلی به این کار ندارد. از طرفی فراموش نکنیم آقای نوبخت به حسن روحانی خیلی نزدیک بود و همانگونه صحبت می‌کرد که آقای روحانی می‌خواست، دولت در حال حاضر نیز به دنبال کسی مثل نوبخت می‌گردد که درست مثل او به کلی گویی پرداخته و همان‌هایی را بگوید که روحانی می‌خواهد. اما به نظر می‌آید از این نظر هنوز به آن گزینه مطلوب نرسیده است.»
وی تاکید می‌کند: « دولت از وضعیت موجود راضی است و ترجیح می‌دهد تا می‌شود معرفی سخنگو را به تعویق بیندازد تا یکی مثل نوبخت پیدا شود. »
این فعال سیاسی اظهار کرد: «تعبیر آنها این است که در شرایط فعلی داشتن سخنگو چندان مهم نیست و با همین وضعیت نیز کار شان راه می‌افتد اما این یک اشتباه راهبری از سوی آنها است. این اشتباه به مرور تاثیر خودش را با بیشتر شدن فاصله افکار عمومی با دولت می‌گذارد.»

> منتظرند دوره‌شان تمام شود 
علی صوفی وزیر دولت اصلاحات نیز با انتقاد از منفعل بودن مسئولان در معرفی سخنگو، به آفتاب یزد می‌گوید: «دولت به نحوی عمل می‌کند که انگار منتظر است هرچه زودتر سه سال باقی مانده به پایان برسد و از وضعیت کنونی خلاص شود. از همین رو با توجه به اتفاقاتی که امروز در کشور رخ می‌دهد تلاش می‌کند خود را از حاشیه دور کند.عدم معرفی سخنگو هم در همین راستاست. اما این، باعث فاصله گرفتن با مردم می‌شود.»
وی ادامه می‌دهد :« عجیب و بعید است که تا این حد به افکار عمومی بی اهمیت باشند و پاسخ‌های دولت را به پاسخ‌های رئیس جمهور در شبکه تلویزیونی یا در مقام پاسخگویی به نمایندگان مجلس در پارلمان محدود کنند.دولت نسبت به مردم هم بی اعتنا و هم منفعل شده است. در چنین شرایطی خیلی دور از انتظار نیست که دولت سخنگو نداشته باشد چرا که سخنگو رابط دولت با رسانه‌ها، افکار عمومی و مردم است.»
صوفی اضافه می‌کند :« بالابردن اعتماد عمومی نسبت به دولت، ایجاد امید در مردم و پمپاژ این حس که دولت در انجام وظایفش کوتاهی نمی‌کند، نسبت به تعهداتش بی اعتنا نیست و کارهایش را یکی پس از دیگر انجام می‌دهد و تلاش می‌کند تا مردم نیز از این جهت احساس اطمینان کنند از جمله مواردی است که سخنگوی دولت می‌تواند آن را تا‌اندازه‌ای القا کند ولی اکنون شاهد وجود چنین خلائی در دولت هستیم.»
صوفی هم البته به موثر نبودن نوبخت در دور دوم دولت حسن روحانی نیز اشاره دارد و می‌گوید: «ناگفته نماند نوبخت در دور دوم دولت نیز اساسا فعال نبود. این موضوع را در کنار این بگذارید که در دور اول ریاست جمهوری حسن روحانی نیز همواره به بخش رسانه‌ای دولت انتقاد می‌شد و آن را ضعیف تعبیر می‌کردند.»

> پاشنه آشیل 
شاید تاکنون چنین پدیده‌ای را در هیچ یک از دولت‌ها ندیده باشیم اینکه نهاد قوه مجریه بعداز گذشت هفته‌ها سخنگو نداشته باشد و ارتباط دولت با مردم و رسانه‌ها تا این سطح پایین بیاید. ممکن است به قول کسانی مانند حمید قزوینی این تعلل سیاست خود دولت باشد اما حقیقت این است که در اوضاع و احوال بد کنونی که از چپ و راست حسن روحانی و یارانش مورد انتقاد و هجمه قرار دارند، دولت بی سخنگو بی شباهت به کودک بی زبانی نیست که چند نفر او را دوره کرده کتک می‌زنند ولی او حتی از تکلم درخواست کمک نیز عاجز است. به نظر می‌آید در دور جدید دولت روحانی به نحو بسیار چشمگیری توجه به مردم و افکار آنان کنار گذاشته شده و همین امر نیز به منزله پاشنه آشیل دولت است چرا که باعث خواهد شد تا مخالفین دولت فرصت مانور هر چه بیشتر علیه دولت را داشته باشند.