تایید تئوری ستاره‌های عظیم با عکسی از غول سرخ

به گزارش پایگاه خبری ججین  و به نقل انگجت، یک عکس با جزئیات از غول سرخ “پی۱ گرویس”(π۱ Gruis) واقع در صورت فلکی “درنا” که ۵۳۰ سال نوری از ما فاصله دارد، نظریه ستارگان عظیم (massive stars) را تایید می‌کند.

ستارگان متغیر نیمه‌منظم نوعی از ستارگان متغیر غول سرخ یا ابرغول هستند که در اواسط یا انتهای رده‌بندی ستارگان قرار دارند و به طرز قابل ملاحظه‌ای قدر ظاهری آنان قابل پیش‌بینی است، اما نامنظمی‌هایی در آن وجود دارد.

دوره آنها بین ۲۰ تا ۲۰۰۰ روز است. همچنین ممکن است در هر دوره منحنی نور آنها متفاوت باشد.

قدر ظاهری آنها نیز می‌تواند بین چندین صدم قدر تا چندین قدر ظاهری تغییر کند.

هم‌اکنون این غول قرمز به پایان زندگی طبیعی خود نزدیک می‌شود. دانشمندان بر این باورند که به زودی به یک سحابی تبدیل خواهد شد. اما قبل از مرگ، اخترشناسان از آن استفاده می‌کنند تا برخی از اسرار پدیده‌های ستاره‌ای را رمزگشایی کنند.

در حال حاضر، با استفاده از دقیق‌ترین تصاویری که از یک ستاره دور تا کنون گرفته شده است، دانشمندان نظریه‌های موجود در مورد ستاره‌های غول‌پیکر در مراحل آخر زندگی خود را تایید کرده‌اند.

این تصویر در ماه دسامبر توسط تلسکوپ بسیار بزرگ “ESO” که در واقع یک مجموعه از چهار تلسکوپ مختلف است، گرفته شد.

اخترشناسان با استفاده همزمان از چهار تلسکوپ در واقع قادر به مشاهده الگوهای سطح “پی۱ گرویس” شدند. این به نوبه خود منجر به تایید نظریه‌های موجود در مورد سطوح ستاره‌های غول‌پیکر شد.

ستاره‌ها از انتقال گرما استفاده می‌کنند که فرایندی از طریق حرکت مولکول‌ها برای انتقال انرژی است.

دانشمندان استدلال کردند که ستاره‌هایی به بزرگی “پی۱ گرویس” باید تعداد کمی سلول‌های انتقال گرما داشته باشند، اما باید بسیار بزرگتر از آنهایی باشند که در خورشید ما یافت می‌شوند.

این به این دلیل است که چگالی خورشید ما بسیار بیشتر از یک غول سرخ بزرگ است.

در حال حاضر، گروهی از دانشمندان از طریق مشاهده مستقیم سطح “پی۱ گرویس” توانستند تعیین کنند که سلول‌های سطح غول سرخ بسیار بزرگتر از خورشید ما هستند.

این دقیقا همان چیزی است که دانشمندان پیش از این پیش‌بینی کرده بودند.

این فوق‌العاده است که چیزهای تازه و هیجان انگیز درباره فضا کشف شود و این کشف جدید به معنی این است که دانشمندان در مسیر درستی قرار دارند.

نتایج این مطالعات در مجله Nature منتشر شده است.