بازی / ولفنشتاین ۲: غول جدید

به گزارش پایگاه خبری ججین ، واقعا دیوانگی است که در سال ۲۰۱۷، بازی همچون ولفنشتاین ۲ دو کار متفاوت انجام دهد، و به عنوان اعلانی عمومی به مردم یادآوری کند که نازی ها در‌ واقع هیولاهایی خطرناک هستند. این بازی، آخرین نسخه مجموعه‌ای از بازی‌های تیر اندازی است که با سلاخی نازی ها و مضامین ضد فاشیستی اش مشهور است که به واسطه به تصویر کشیدن بزرگترین جنایت های قرن بیستم، با بازخورد های وسیعی در سراسر اینترنت روبه رو شده است.

خوشبختانه غول جدید اطلاع رسانی موثر در رابطه با رذایل نازی ها داشته است. تاریخ جایگزین جهان بازی به سوی جنگ‌هایی شدید و ماشینی و کابوس هایی از تجهیزات جنگی فوق مدرن می‌رود که خیلی فراتر از آن چیزی است آلمان نازی آن زمان در سر می پروراند. ترورها و بی رحمی های وحشتناکی که در طول بازی ولفنشتاین ۲روی می‌دهد چندان تفاوتی با آزمایشات غیر انسانی و وحشتناکی ندارد که افرادی همچون یوزف منگله انجام دادند.

بازی با اهمیت بسیاری که روی موضوع آن می دهد، بسیار خوب پیش می رود و می خواهد به این مساله بپردازد که چگونه افکار شیطانی و رذل نازی‌ها در زندگی روزانه می‌تواند نفوذ کند. از زمان کودکی بیلی بلزکویچ و ارتباطش با پدر خشن و نژادپرستش تا تصویر سازی زندگی در آمریکای ۱۹۶۱ که افسرهای اس‌اس در خیابان‌ها رفت و آمد می کنند. این گذشته نمایی (فلاش‌بک) ها وقتی به سرغش می آیند که از حوادث ولفنشتاین:‌ نظام نو در سال ۲۰۱۴ نجات یافته است. این یادآوری به جایی است از اینکه چگونه سکوت مردم در برابر جنایات کوچک راه را برای فاجعه‌های بزرگ‌تر هموار می کند.

ولفنشتاین ۲ در رو به رو کردن بازیکن با این جنایات و رذالت ها تردیدی به خود راه نمی‌دهد، جریان و اتفاقاتی که واقعا تنها از طریق تجربیاتی از یک بازی تک نفره شبیه به این می‌تواند به دست آید. در بخش‌های حساس شما را مجبور می‌کند علاوه بر مشاهده لحظات دلهره آور و دل خراش درگیر آن هم شوید.

شما مجبور به تصمیم گیری هایی می‌شوید که در هر صورت هر تصمیمی هم بگیرید نتیجه‌ای وحشتناک در انتظارتان خواهد بود و با خط داستانی همراه می شوید که تصمیمات اجتناب ناپذیر شما را انعکاس می دهد.

بازی به زور اخلاقیات را وارد نمی کند. از نظر مکانیکی به نسبت نسخه های قدیمی بهتر شده است بدون این که آن هیجان موجود در مدل های اول شخص تیر اندازی قدیمی افت کند. نمونه‌های هیلو یا ندای وظیفه با آن واقع‌گرایی (می توان گفت کسالت بار بودن) در محدودیت شان برای نگه داشتن سلاح ها را فراموش کنید: بلزکویچ فضای نامحدودی برای حمل سلاح دارد و هر وقت بخواهد می‌تواند سلاح ها را تغییر دهد، حتی می‌تواند دو اسلحه هم با دو دستش حمل کند تا قدرت تخریب دو برابر شود.

در واقع،‌ یکی از معدود بخش‌های مأیوس کننده بازی این است، مهماتی که ارائه می‌شوند چندان عجیب غریب نیستند. البته تفنگ سه لول چرخشی، قناسه لیزری یا توپ پلاسمایی هستند که آن هم در مکان های نامناسبی در دسترس قرار می گیرند. برخی سلاح ها واقعاً ویژه هستند اما متأسفانه در لحظات حساس کاربردی محدود دارند، گاهی حس می‌شود که ماشین گیمز در محدوده و چارچوبی از سلاح های خیالی اش قرار گرفته است.

بخش‌های مربوط به مخفی کاری بهبود یافته اند. البته در سطح متال گیر سالید نیست. ولی اگر دیده شوید، دشمنان درخواست نیروی پشتیبانی می‌کنند، پس بهتر است از مناطقی که دشمن تراکم دارد، کمی فاصله بگیرید و با احتیاط وارد منطقه شوید. توانایی تله گذاشتن، هنگامی که گروهی از فاشیست ها در آن قرار می گیرند، لذتی سادیستی به شما می دهد.

ارتقاهای مختلفی صورت گرفته که این امکان را می‌دهد تا در کارهای مخفی کاری و مبارزات ویژه تر عمل کنید، و با افزایش توانایی هایتان به تاکتیک های بالاتری دست یابید. مهارت های جنگی قهرمان بازی وسعت داده شده و او را به یک ماشین نابودگر نازی تبدیل کرده است. به همین‌ صورت، رایش جدید با فرماندهی فرگو انگل، شروع به رها کردن سربازانی خشن تر و فناوری هایی خطرناک تر می‌کند تا مهارت های شما را در برابر آن‌ها بسنجد.

این مهارت ها می تواند با ارتقای توانایی‌ و سلاح هایتان، افزایش یابد. توانایی‌هایی که به عنوان جایزه پس از کامل کردن و انجام کارهایی همچون دنباله ای از نشانه رفتن سر دشمن یا مخفیانه کشتن آن‌ها با زنجیر می توانید به دست آورید. به این صورت می‌توانید جوایز و امکانات مختلفی را آزاد کنید. با ارتقای سلاح ها می‌توانید به بهبود مهماتتان بپردازید، اما بسیار محدود بوده و نیاز به دقت بالایی دارد که مثلا کدام یک از بمب افکن هایتان را ارتقا می دهید. البته افزایش توانایی ها در ولفنشتاین ۲ همیشه به صورتی چالش برانگیز با افزایش سختی و توانایی‌های دشمن همراه بوده، به شکلی که گاهی حس میکنیم واقعاً مواجه شدن و از پس آن‌ها برآمدن غیر ممکن است.

مرحله ها هم به نسبت نسخه قبلی، بهبود یافته اند. برخی از جریان های خطی داستان برداشته شده‌اند تا امکان گشت و گذار و جست‌و‌جوی وسیع‌تری را داشته باشیم. برای رسیدن به یک هدف مشخص، چندین راه مختلف وجود دارد و به همین تعداد هم روش مختلف برای رسیدن به آن هدف دارید، برای نمونه از میان برداشتن دشمنان، ازبین بردن افسران و یا تا حدی ممکن صرف نظر کردن از دشمنانی که در مسیرتان قرار می گیرند.

دشمنان هم در نوع مردنشان بسیار جذاب و خوب ظاهر می شوند. با توجه به اینکه از چه ناحیه ای تیر می‌خورند، عکس العمل متفاوتی خواهند داشت. عکس‌العملی که بخش زیبای از تأثیر گذاری ولفنشتاین ۲ را تشکیل می دهد. این امر باعث می شود بتوانید با نشانه رفتن کلاه خود و زره آن‌ها، آسیب شدیدتری وارد کنید و در کل زمین افتادنشان حس مهیجی دارد.

با این همه تلاشی که برای پویانمایی مدل های دشمن شده است، در چند بخش از بازی می بینیم که شخصیت های اصلی به شکل عجیبی از مدل و شکل اصلی شان دور می شوند. یا در میان پرده ها، مدل ها به شکل عجیبی حرکت می کنند.نمی توانم آن قدر روی این مساله انگشت بگذارم ولی ثبات در پویانمایی و جلوه تصویری بازی، آن چیزی نیست که باید باشد و باعث می شود لحظاتی کلیدی از بازی را تحت تأثیر قرار دهد.

مسیر اولیه‌ بازی در جهت نجات آمریکا از فاشیسم پیش می رود. اگر یک بار به این هدف رسیدید، هنوز چیزهای بیشتری هم برای انجام دادن هست. برای یک بازی یک نفره، غول جدید مصالح و بخش های زیادی در خود جمع کرده است، از ماموریت های ترور انتخابی گرفته تا راه‌هایی برای باز کردن سلاح های قفل شده در طول انتخاب هایتان در مسیر اصلی بازی.

با وجود لحظات پر از خشونت و تشویشی که دارد، ولفنشتاین ۲ بارها توانسته تجربه‌ی خوب و لذت بخشی را ایجاد کند. انسانیت را جشن می گیرد و همزمان گرایش و انگیزه‌های منفی مان را نهی می کند. ممکن است شما را به چالشی از احساسات بکشاند، اما در جریان بازی جذابیت قابل توجهی را تجربه خواهید کرد.