انتقاد روزنامه جمهوری اسلامی از اصولگرایان

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: «باید دانست اگر قرار است قدرت در سایه‌ای هم برنامه‌سازی شود این امر با انحصار و قبضه کردن نهادهای انتصابی محقق نمی‌شود و قطعا بدون تکیه بر مردم و جلب اعتماد آنها راه به جایی نمی‌برد و اصولا هر جریان سیاسی برای مشروعیت و مقبولیت خود باید از اکثریت جامعه رای بگیرد و تا رویکرد جبهه مخالفین دولت نادیده گرفتن سهم و ارزش و پیام ۲۴ میلیون رای انتخابات اخیر است که در یک دوره کوتاه مهم‌ترین نهادهای انتخابی همچون ریاست‌جمهوری، مجلس و شوراها را از آن خود کرد، هر تلاشی به بیراهه رفتن و انزوای بیشتر خواهد بود. از همه زیانبارتر برای به اصطلاح اصولگرایان، عدول از اخلاق و فرهنگ اصولگرایی می‌باشد. عجیب است که در میان این همه چهره‌های با سابقه انقلابی حتی یک فرد یا نهاد مثلا اعتراض و انتقادی برای دعوت از چهره‌هایی که هیچ نسبتی با انقلاب و ارزش‌های آن ندارند، در گردهمایی‌های مهم خود نمی‌کنند و این همان دست یازیدن به هر وسیله‌ای برای رسیدن به هدف است که لاجرم در آینده هم باید آن را ادامه دهند و متاسفانه موجب اقبالی از سوی مردم هم نمی‌گردد و مصداق ‌‌آش نخورده و دهان سوخته خواهد بود.

شاید عدم شناخت به موقع از خصوصیات و ویژگی‌های جدید جامعه و همچنین غفلت از قدرت رسانه و فضای مجازی مهم‌ترین دلایل اتخاذ برخی از این سیاست‌ها باشد. واقعیتی که این دوستان خیلی دیر متوجه آن شدند و چون برای جبران فرصت‌های از دست داده خیلی عجله دارند قاعدتا مرتکب اشتباهات راهبردی هم می‌شوند و اصولا چگونه امکان دارد به وسایلی متوسل شد که تا دیروز آنها را ضد انقلاب و ارزش‌های آن می‌دانستند؟ از هر دو سو بی‌اعتمادی محض است. ولی جریان اعتدال – با دوراندیشی امثال آیت‌الله هاشمی(ره) – با درک درست از کارآمدی ابزار جدید پیشرفت و استفاده صادقانه و کارشناسانه توانست راه خود را برای سال‌های طولانی بیاید؛ بدون آن که هیچ ارزش و اصلی مخدوش گردد و این به معنای ادامه حرکت انقلاب و استمرار نظام با توجه به مقتضیات روزگار است، زیرا دوران بداخلاقی و توسل به حربه‌های خشونت‌آمیز و امر و نهی‌های یکطرفه و بی‌فایده و دشمن‌تراشی‌های بیهوده سپری شده است. امروز تنها جامعه‌شناسی عالمانه و درک به موقع نیازها و انتظارات مردم و تطبیق آن با موازین عقل و دین است که جواب می‌دهد و بس.

در عرصه کنونی نظام نیز همراهی و همدلی با دولت منتخب مردم به جای جدال و ستیزه و کارشکنی و سنگربندی‌های مداوم می‌تواند تنها چاره مخالفین برای حفظ حیات سیاسی‌شان باشد؛ واقعیت مسلمی که اگر باز به آن بی‌اعتنایی شود چهار سال بعد دیگر خیلی دیر خواهد بود.»