امیدواری، نه خیال‌پردازی

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، انسان به اندازه‌ای می‌تواند برای خود امیدسازی کند که به مرز خیال‌پردازی نرسد. امیدسازی همیشه با در نظر گرفتن واقعیات، امکانات و توان و طاقت فردی صورت می‌گیرد، در حالی که خیال‌پردازی فاقد این ویژگی‌هاست؛ پس باید در امیدهایمان تجدید نظر کنیم. باید مرز بین امیدواری و خوش‌خیالی را به خوبی دانست تا یکی در جای دیگری قرار نگیرد.

راه‌های امیدواری

امیدواری مانند صفات پسندیده دیگر، اکتسابی است؛ یعنی باید با تلاش و تمرین آن را به دست آورد. راه‌هایی که جوانه امید را در دل آدمی می‌کارد عبارت‌اند از:

تفکر مثبت

قدرت اندیشه و تفکر، بر هیچ کس پوشیده نیست. اندیشه نه تنها بر جسم انسان، بلکه بر آینده او نیز تاثیر می‌گذارد. تفکر مثبت، تولید انرژی، توانایی و دلگرمی می‌کند و در عوض، تفکر منفی موجب اضطراب و تشویش افراد می‌شود. اگر بخواهیم امیدوار زندگی کنیم باید همواره نیمه پر لیوان را بنگریم نه نیمه خالی آن را و به آنچه می‌توانیم کسب کنیم بیندیشیم. برای این منظور راهکارهایی وجود دارد.

همراهی با زیبایی‌های زندگی

زندگی بستری از تیغ و خار یا باغی از گل سرخ است، اما اینکه ما زندگی را از چه زاویه‌ای ببینیم مهم است. (آیا هرگز متوجه شده‌اید وقتی به شما شاخه گل سرخی هدیه می‌کنند که ساقه‌اش خارهایی به خود چسبیده دارد، اگر خارها را از آن جدا کنند، زود پژمرده می‌شود؟ آیا هیچگاه به فردی که شاخه گلی را به شما اهدا کرده می‌گویید که چرا گلی با خار به شما می‌دهد؟ شما از کنار خارها می‌گذرید و از اهدا‌کننده گل تشکر می‌کنید. به راستی آنچه در زندگی به هر یک از ما داده شده کمتر از گل سرخی است که دوستی به ما اهدا می‌کند و ما به خار آن توجهی نداریم؟ پس از کنار خارهای زندگی، بزرگوارانه بگذریم و نگاه امیدوار خود را متوجه گل‌ها کنیم.

اندیشه در داشته‌ها

بزرگ‌نمایی سختی‌ها و نظر افکندن در کاستی‌ها و کمبودها که یک روی سکه زندگی است، باعث شده است که از روی دیگر سکه که خوشی‌ها و زیبایی‌ها و داشته‌هاست، غفلت شود.