نبود قانون کپی رایت در ایران، ناشران داخلی را به عنوان سارقان ادبی معرفی می‌کند که بدون کسب اجازه از پدیدآورنده، اثری را منتشر می‌کنند.
از زمانی که در دهه ۱۳۶۰ ویدیوهایی از لس‌آنجلس به ایران می‌آمد تا امروز همواره هنرمندان موسیقی تلاش دارند به مخاطب ایرانی بفهمانند که به کپی‌رایت (قانون حقوق مولف) احترام بگذارد.
این نکته هم بماند که به دلیل نبود قانون کپی‌رایت، همان مترجم هم برای ترجمه آن نمایشنامه خاص، نیازی به دریافت مجوز از نویسنده اصلی نمایشنامه ندارد و اغلب، نمایشنامه‌های خارجی بدون این مجوز، ترجمه می‌شوند.