اینجا نه منطقه‌ای در میان کویر و تشنه از بی‌آبی است که محرومیت در آن جولان دهد و نه روستایی‌ در نقطه‌ای دور افتاده؛ اینجا حاشیه پایتخت‌مان است و دور از هیاهوی شهرنشینان؛ در آن نه از آسمان‌خراش‌های شهری خبری است، نه از تب داغ مصرف‌گرایی و نه حتی امکانات درمانی و بهداشتی؛ اینجا “شمس‌آباد” است؛ جایی که زنان و مردانش تابستان‌ها را پای کوره‌های آجرپزی عرق‌ می‌ریزند و هر ماه زمستان‌ را منتظر یارانه‌های ۴۵ هزار تومانی‌اند.