ای مرغ سحر! چو این شب تار
بگذاشت ز سر، سیاه‌کاری،
وز نفحه روح‌بخش اسحار
رفت از سر خفتگان، خماری،
بگشود گره ز زلف زر تار
محبوبه نیلگونْ عماری،
یزدان به‌ کمال شد پدیدار
و اهریمن زشت‌خو حصاری،
یادآر ز شمع مرده! یادآر!…
خنجر بر گلوگاه