محمدعلی فروغی که سلسله پهلوی پس از شهریور ۱۳۲۰، بقای خود را مدیون تقلای اوست، در سن ۳۲ سالگی از بنیانگذاران لژ «بیداری ایران» در سال ۱۲۸۶ ش. /۱۹۰۷ م. بود و در این لژ به مقام استاد اعظم با عنوان خاص «چراغدار» نایل آمد.

نگارنده در این یادداشت تلاش کرده است تا با پرهیز از تاریخ‌نگاری صرف در مورد فروغی، گوشه‌ای از سیاست‌ورزی وی را به‌ویژه در دو مقطع روی کار آمدن رضاخان و محمدرضا که از جمله نقاط عطف تاریخ معاصر ایران است، مورد بررسی قرار دهد.