این بار از صف مقامات و صاحب‌منصبان برای دست‌بوسی خبری نبود؛ هر چند که کمی قبل‌تر شاپور بختیار، نخست‌وزیر جدید، و اعضای کابینۀ او هم دست شاه را نبوسیده بودند و بختیار هم ترجیح می‌داد به جای آن که به شاه نگاه کند به سقف چشم بدوزد. زمین و زمان به شاه می‌گفتند برو!
۱۴ دی ماه ۴۲ سال قبل رابرت ارنست هایزر معاون فرماندهی نیروهای ارتش آمریکا در اروپا با لباسی مبدل و با یک هواپیمای نظامی از اشتوتگارت آلمان به فرودگاه مهرآباد آمد و انتظار محمدرضا پهلوی برای شنیدن خبر پایان حمایت ایالات متحده از او و اتمام سلطنتش بر ایران را به سر آورد.
مقاومت تیمورتاش فاید‌ه‌ای نداشت. نگهبانان زندان بازوی وزیر دربار قدرتمند رضا‌شاه را گرفتند تا پزشک احمدی سرنگ حاوی سم را در داخل رگهایش تزریق کند. اما وزیر نمی‌خواست بمیرد و در نهایت با بالش خفه‌اش کردند.
در اسنادی که پارسال وزارت‌خارجه آمریکا درباره کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ منتشر کرده است، مقام‌های آمریکایی هم در مکاتبات محرمانه بارها به شخصیت «ضعیف» و منفعل محمدرضا پهلوی اشاره می‌کنند
پس از پنج ماه کشمکش‌های پارلمانی، در ۲۵ تیر ماه ۱۳۳۱ مصدق به ناگاه با استفاده از حق قانونی نخست‌وزیر در تعیین وزیر جنگ، کشمکش را به یک بحران مهم ملی تبدیل کرد.
محمدرضاشاه در موارد بی‌شمار بدون هرگونه ارتباط مشخصی با موضوع، از پدر خود یادآوری می‌کرد؛ آن هم در شرایطی که در متن و گفتار محمدرضا هیچ‌گونه توجیهی برای ذکر خاطره پدر به وسیله او وجود نداشت.
در جریان انجمنهای ایالتی و ولایتی فعال بودند و خدمت امام رفتند و پدرم خدمت امام عرض می‌کنند که: ما حاضریم به خودمان بمب ببندیم و خودمان را زیر ماشین شاه بیندازیم و او را نابود کنیم! امام می‌فرمایند: به این کارها نیاز نیست،
