۱۱۵ سال قبل پیکرهای بی‌جان دو روزنامه‌نگار پشت دروازه‌های طهران رها شد؛ اشخاصی که این روزها از آنها با عنوان «شهدای قلم مشروطه» یاد می‌شود، اما هنوز کمتر کسی می‌داند کسانی که تلاش کردند با روایت‌هایشان جریان استبداد و پیروزی بر آن را به نسل‌های بعد منتقل کنند حالا در مقبره‌ای بی‌نام و نشان، در یکی از شلوغ ترین نقاط تهرانِ امروزی و کنج حیاط خانه‌ای که دیگر نیست، آرمیده‌اند.

به بهانه سالروز چاپ اولین شماره صور اسرافیل

نخستین خبرهای منتشر شده حاکی از آن بود که «قبور شهدای مشروطه» وضعیت نامناسبی دارند، یک سال بعد رسانه‌ها نوشتند «وضعیت آرامگاه از نامناسب به ویرانه رسید» و حالا بعد از چهار سال جز تلی خاک و سیمان، چیزی از شش قبر قرار گرفته در خانه‌ی سرایداری چسبیده به بیمارستان لقمان نمی‌توان به چشم دید.