“میتوان زندگیای تصور کرد که در آن، درد و رنج یا به کلی زائل شده باشد، یا به میزانی که توصیه من مولانا عملی میشود، به همان میزان درد و رنج در زندگی کاهش یافته باشد.
مولوی میگوید «ای دوای نخوت و ناموس ما/ای تو افلاطون و جالینوس ما»؛ یعنی عشق را طبیب بیماریهای جسم و روح خود میداند؛ وقتی عشق وارد زندگی میشود، انسان دیگر شهرت و آوازه را کنار میگذارد و فقط به معشوق فکر میکند.