نخستین قانون سرشماری در ایران ۱۰ خرداد ۱۳۱۸ هجری خورشیدی به تصویب مجلس شورای ملی رسید و این سرشماری در کشور براساس این قانون در یکم تیر همان سال آغاز شد.
۸ اسفندماه ۱۳۴۵ اعلام شد که جمعیت ایران ۲۴.۸۷۲.۰۰۰ نفر است که ۳/ ۹ میلیون شهرنشین و ۵/ ۱۵ میلیون نفر روستانشین بودند. سرشماری عمومی نفوس و مسکن ۱۳۴۵ با روش «دوژور» انجام پذیرفت و در عملیات اجرایی جمعا ۱۱هزار و ۸۸۵ نفر مامور سرشماری و سرپرست واحدهای سرشماری شرکت داشتند.