اولین چاه نفت خاورمیانه، سایت‌ـ موزه‌ای است که محوطه محقرش با افتخارِ نخستین‌بودنش نمی‌خواند؛ زمینی‌است مستطیل‌شکل با ابعاد ۲۵ در ۳۶متر، مساحت ۹۰۰متری و یک اتاقک نگهبانی؛ چاه شماره یک و دکلش، دیگ تولید بخار، تلمبه رفت و برگشت، لوله‌های تاسیسات و کابل‌های مته حفاری چاه، ماسوره‌های چرخان به همراه چند قطعه عکس تاریخی. روی آنها نوشته شده: «old MIS.» عکس‌ها رنگ به رخسار ندارند و بدون شرحند. عکس‌ها چهره آدم‌هایی را نشان می‌دهند که پیروزمندانه رو به دوربین می‌خندند؛ ایرانی‌ها و انگلیسی‌های کاشف نفت. می‌توان در میانه موزه میدان نفتون، زیر دکل چاه نمره‌یک که به قرقره بالای سرش رنگ تند نارنجی زده‌اند، ایستاد و به پنجم خرداد ۱۲۸۷ فکر کرد.
مسجدسلیمان را در اسناد تاریخی شرکت نفت ایران و انگلیس MIS می‌خواندند (مخففMasjad – I – Sulaiman). انگلیسی‌ها بعد از خروج از صنعت نفت ایران، شیر فلکه چاه معروف شماره۷ مسجدسلیمان را به‌عنوان یادگار دوران اوج بهره‌برداری بردند. معروف است این فلکه آن‌قدر نفت داشت که ناگزیر، مازادش را به درون چاه برمی‌گرداندند و درش را می‌بستند. چاه شماره۷ با تولید حدود ۷میلیون تن نفت در زمان خود پربهره‌ترین و معروف‌ترین و در واقع شیرچاه نفتی دنیا بود و شیرفلکه آن سال‌ها با همان علامت اختصاری MIS در محل ورودی ساختمان مرکزی شرکت نفت انگلیس دیده می‌شد. روی لوحی کنارش نوشته بودند: «این شیر چاه شماره۷ مسجدسلیمان است. کسانی که از منافع ناشی از حجم تولید نفت این چاه اطلاع دارند لازم است هنگام عبور از مقابل آن به پاس احترام، کلاه خود را از سر بردارند.»
چند سال پیش همزمان با یکصدسالگی اکتشاف نفت ایران، این شیرفلکه به ایران بازگردانده شد. مسجدسلیمانی‌ها عادت دارند قصه چاه شماره۷ را برای هر تازه‌واردی تعریف کنند.
مسجدسلیمانی‌های قدیم هر جای شهر که باشند، در «سی‌برنج» و «نفتون»، در «باغ ملی» و «کمپ کرسنت»، در «بی‌بی‌یان» و «نمره‌یک»، علامتMIS را پشت شیشه ماشین‌ها یا روی شیشه و تابلوی مغازه‌هایشان نوشته یا روی دستبندهای طلا و نقره حکاکی کرده‌اند.
به نقل از گزارشی به قلم شیده لالمی
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰