مگس‌ها با دیدن همنوعان مرده‌شان سریع‌تر پیر می‌شوند!

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از ایسنا، پیری فرآیند پیچیده‌ای است که هم از نظر ژنتیکی و هم محیطی می‌تواند تحت تاثیر قرار بگیرد. در حالی که می‌دانیم تجربیات ادراکی می‌توانند بر پیری تاثیر بگذارند، نحوه وقوع این اتفاق هنوز یک راز باقی مانده است. با این وجود، یک مطالعه‌ی جدید از دانشگاه میشیگان نشان داده است که تجارب ادراکی می‌توانند تاثیرگذار باشند.

محققان به سرپرستی کریستی گندرون(Christi Gendron) در دانشگاه میشیگان به ارتباطی بین ادراک مرگ و پیری در مگس‌ها پی بردند.

محققان مشاهده کردند که مگس‌های میوه با مشاهده‌ی مگس‌های مرده، سریع‌تر پیر می‌شوند.

اسکات پلچر(Scott Pletcher)، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: ما نورون‌های خاص و مولکول‌های حفظ‌ شده تکاملی را در مغز مگس شناسایی کردیم که به تنظیم سرعت پیری در پاسخ به شرایط و تجربیات محیطی کمک می‌کنند.

کسب درکی بهتر از مدارهای عصبی حشرات می‌تواند به تنظیم پیری از طریق درمان‌های دارویی هدفمند در انسان کمک و روند پیری را آهسته کند.

علاوه بر این، چنین پشتوانه‌های عصبی می‌توانند تعیین کنند که چگونه ادراک می‌تواند بر فیزیولوژی انسان تاثیر بگذارد.

گروه خاصی از سلول‌های مغز در مگس‌ها یعنی نورون‌های R۲ و R۴ زمانی فعال می‌شوند که مگس‌ها با مگس‌های مرده‌ی دیگر مواجه می‌شوند. این فعال شدن نورون‌ها باعث می‌شود که مگس با سرعت بیشتری پیر شود.

محققان مشاهده کردند که وقتی مگس‌های فعال با مگس‌های میوه مرده مواجه می‌شوند، فعالیت مغز در آنها افزایش می‌یابد. این پیری پیشرفته در مگس‌های زنده به گیرنده‌های سروتونین بستگی دارد.

براساس این مطالعه، نورون‌ها نقش مهمی در انتقال اطلاعات حسی در مورد حضور همنوعان مرده برای تعدیل طول عمر دارند.

ادراک مرگ

این تحقیقات علمی از طریق مجموعه‌ای از آزمایش‌ها انجام شد. در بیانیه‌ای مطبوعاتی آمده است: وقتی نورون‌های R۲ و R۴ به‌ طور مصنوعی فعال شدند، طول عمر مگس‌های میوه کاهش یافت حتی زمانی که مگس هیچ گونه مواجهه با مرگی را تجربه نکرده بود.

وجود پروتئینی به نام فوکسو(foxo) در نورون‌های خاص و همچنین تولید پپتیدهای شبه انسولین خاص به نام‌های dilp۳ و dilp۵ برای تنظیم این فرآیند ضروری است. به نظر می‌رسد که بعد از فعال شدن این نورون‌های خاص، dip۲ ممکن است در سلول‌های خاصی از مغز تحت تاثیر قرار گیرد.

علاوه بر این، یافته‌ها نشان می‌دهد که پپتیدها مستقیما بر روی فعالیت فاکسو در نورون‌های R۲ و R۴ تاثیر نمی‌گذارند.

هدف این مطالعه درک پاسخ‌های بیولوژیکی حیوانات به ورودی‌های حسی مربوطه است. این مطالعه ادعا می‌کند که درک سیستم کنترل حیوانات می‌تواند به تعدیل طول عمر در انسان کمک کند.

محققان این مقاله می‌گویند: نتایج ما ممکن است درکی برای درمان افرادی که به طور معمول در معرض موقعیت‌های استرس‌زای پیرامون مرگ هستند، از جمله سربازان رزمی فعال ارائه دهد.