راه‌های انتقال هپاتیت E

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، دکتر موید علویان با بیان اینکه هپاتیت E نوعی بیماری ویروسی منتقله از طریق آب‌های آلوده است، گفت: این بیماری بیشتر به‌صورت همه‌گیری(اپیدمی) و یا تک‌گیر در شبه ‌قاره هند، آسیای مرکزی، جنوب شرقی آفریقا و مکزیک رخ می‌دهد. باید توجه کرد که این بیماری در منطقه خاورمیانه نیز در کشورهایی چون ایران، عراق، کردستان، افغانستان و پاکستان گزارش‌ شده است.

در آفریقا نیز همه گیری‌هایی از الجزایر، مصر، سودان، سومالی و اتیوپی گزارش شده است.وی با بیان اینکه اغلب این همه‌گیری‌ها در ارتباط با آلودگی شدید آب‌های آشامیدنی‌ با مدفوع انسان وحیوانات بوده است که معمولا طی فصل بارندگی و یا بعد از به راه‌افتادن سیل به‌وقوع پیوسته است،اظهارکرد: راه انتقال این ویروس روده‌ای است و اولین بار در سال ۱۹۵۵ در هندوستان یک همه‌گیری( اپیدمی) از این بیماری گزارش شده است.

در ابتدا به آن هپاتیت روده‌ای می‌گفتند و آزمایش‌های هپاتیت A و B در آنها منفی بود. این ویروس برخلاف هپاتیت B و C که از راه خونی منتقل می‌شوند، از راه دهانی- مدفوعی منتقل می‌شود و سبب التهاب کبد خواهد شد.علویان با بیان اینکه ویروس هپاتیت E دارای چهار نوع ژنوتیپ انسانی است،گفت: ژنوتیپ یک درکشورهای در حال توسعه مثل آسیا و آفریقا باعث اپیدمی می‌شود و ژنوتیپ ۲ درمکزیک و آفریقا، ژنوتیپ ۳ به‌صورت تک‌گیر در سراسر دنیا و در خوک‌های اروپا وژاپن و ژنوتیپ ۴ به‌طور اخص در آسیا دیده می‌شود.

باید توجه کرد که هپاتیت E در کشورهای در حال توسعه آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا یک مشکل بهداشتی مهم است. بیماری در این نواحی به‌صورت همه‌گیری دیده می‌شود و در کشورهای توسعه‌یافته مثل آمریکا و اروپای غربی به‌صورت تک‌گیر بروز می‌یابد.وی همچنین اظهار کرد: آخرین همه‌گیری هپاتیت E در ایران در سال ۱۳۷۰ درکرمانشاه رخ داد. در عین حال مواردی از همه‌گیری این بیماری از شمال بغداد هنگام جنگ عراق گزارش شده است. بیشترین موارد گزارش شده در کشورهای صنعتی و توسعه‌یافته مربوط به مسافرانی است که از مناطق آلودگی بازگشته‌اند. باید توجه کرد که این بیماری در کودکان بسیار نادر است و بیشتر در بالغین جوان دیده می‌شود.