بحران بهزیستی اردبیل در وضع هشدار

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، بهزیستی همانگونه که از نامش پیداست مکانی برای تسکین آلام و ارائه خدمات برای بهتر زیستن مردمانی است که شاید بخت آنگونه که باید یارشان نبوده و در منشور اخلاقی ۱۷ ماده‌ای  این سازمان بر احترام، تکریم و برخورد‌های مناسب و در خور شأن انسان‌هایی تأکید شدهکه هرچه باشند مخلوق پروردگار خود هستند.

اداره کل بهزیستی استان اردبیل سازمانی عریض و طویل است که با بودجه دولتی و کمک‌های مردمی اداره می‌شود و خدمات رسانی به افراد معلول، کم‌درآمد، بی‌سرپرست، کودکان کار و…. را برعهده دارد، اما این “خدمت‌رسانی” حداقل در یک سال گذشته تنها دو کلمه چسبیده به هم است که هیچ معنا و مفهومی از آن در گزارشات و عملکرد این مجموعه مشاهده نمی‌شود.

به جرأت می‌توان گفت اکثر قریب به اتفاق مراجعان مراکز خدمات‌رسانی زیرمجموعه اداره کل بهزیستی استان اردبیل از بسیاری کمبودها، عدم توجه‌ها و سوء‌مدیریت‌ها در این حوزه گلایه‌ها دارند و مدیران استانی این مجموعه نیز یا از این وضعیت بی‌خبرند، یا به هردلیلی وقت شریف خود را صرف پرداختن به آنها نمی‌کنند.

با چند بار مراجعه به بهزیستی شهرستان اردبیل و حتی دیگر شهرستان‌ها می‌توان دریافت که چه بروکراسی سختی در این مجموعه‌ها برقرار است 

پدر دختر ۱۵ ساله‌ای، در حال درد دل کردن با پیرمرد نابینایی که برای حضور در کمیسیون پزشکی و تأیید نابیناییش آمده بود، می‌گفت: چند سال پیش بهزیستی شهرستان با تشکیل کمیسیونی، نابینایی دختر مرا تأیید کرد و قرار شد هزینه تحصیل وی را نیز پرداخت کنند که دو سال اول این هزینه را دادند و پس از آن یک و نیم سال این هزینه قطع شد و با مراجعه به مسؤولان مربوطه با بدترین برخوردها مواجه شدیم.

این پدر درد کشیده بیان می‌کرد: الأن دوباره برای تأیید نابینایی دخترم کمیسیون تشکیل داده‌اند و ۲۵۰ هزار تومان هم از من گرفته‌اند؛ طوری می‌گفت “از من گرفته‌اند” که انگار همه داراییش را از او گرفته‌اند… شاید هم اینطور باشد.

 روز بعد خبری بدتر از آن را شنیدیم؛ ۶ کودک شیرخواره در مرکز نگهداری شیرخوارگان بهزیستی اردبیل به علت سهل‌انگاری پزشک و پرستار مقیم، با ورود یک کودک بیمار راهی بیمارستان شدند که پس از مراجعه به این مرکز مشاهده کردم که این پزشک و پرستار اصلا در این مرکز حضور فیزیکی ندارند و با کنترل از راه دور اوضاع و احوال کودکان را بررسی می‌کنند.

مسؤولان بیمارستان بوعلی اردبیل به راحتی حاضر به دادن اطلاعات در مورد ۶ کودک بستری شده، نبودند و پس از مراجعه به همراهان بیماران، مطلع شدم مسمومیتی که از طریق یک کودک تازه وارد به این مجموعه، به کودکان دیگر منتقل شده و این ۶ کودک را راهی بیمارستان کرده و آنجا بود که به اهمیت کنترل از راه دور پزشک و پرستار این مجموعه پی‌بردم.

به این مرکز نگهداری مراجعه کردم؛  به قدری سازمان نیافته و بی در و پیکر بود که حتی تابلویی بر سر ساختمان این مجموعه وجود نداشت و درون آن نیز بدتر از بیرونش، تخت‌هایی شبیه زندان برای ‌کودکان و التماس‌های مسؤول نگهداری این کودکان که از نبود لباس برای این کودکان گلایه می‌کرد.

روز بعد گلایه‌های مراجعه کننده دیگری را از وضعیت مرکز بهزیستی شهرستان که نه تابلویی بر روی اتاق‌ها داشت و نه شفافیتی در مورد خدمات‌رسانی شنیدم. او می‌گفت: تمامی افرادی که به بهزیستی مراجعه می‌کنند یا ناتوان ذهنی هستند یا ناتوان جسمی، و اداره‌ای که شاکله آن از بدو ورود فاقد اطلاعات و تابلوی راهنمای ارباب رجوع باشد، دیگر وای به حال سایر خدمات آن.

همه این مشکلات و مشکلات بزرگ و کوچکی مانند این، نتیجه بی‌کفایتی و بی‌توجهی در مدیریت این مجموعه در استان است، اما بسیاری از درد دل‌های مراجعان این مجموعه همیشه مدعی، قابل انتشار در این یادداشت نبود.

آنچه از این وضعیت مشخص است اوج بی‌مسؤولیتی در مدیریت این مجموعه است که به توجه مراکز نظارتی نیاز دارد؛ تنها و تنها به دلیل این مسأله که افراد نیازمند مراجعه کننده به مجموعه بهزیستی ذاتا نه توانی برای فریاد زدن دارند، نه نای صدایشان تا پای میز مسؤولان می‌رسد، نه ریالی برای صرف هزینه برای ایراد شکایت، و این درد آزار دهنده در حال تولید افرادی‌است که هر لحظه بر میزان نفرتشان از جامعه افزوده می‌شود و این بستر بسیاری از آسیب‌های اجتماعی در جامعه ما است.

**********************
یادداشت از: مسعود لاهوت