لابی‌های قبل از تو سوءتفاهم بود!

جشنواره: یک محلی که عده‌ای دور یکدیگر جمع می‌شوند تا چیزی را نشان داده و عده‌ای جایزه بگیرند. مدل بومی جشنواره بدین صورت است که ما افرادی که دلمان می‌خواهد به جشنواره راه می‌دهیم، آثاری که عشق‌مان می‌کشد را در جشنواره نمایش می‌دهیم، برای اینکه شوک عصبی به هنرمندان وارد نشود، جوایز را از قبل به هنرمندانی که با ما دوست هستند و نان و نمک باهم خورده‌ایم تقدیم می‌کنیم، جایزه‌ای که به رفیق رواست، به هنرمند واقعی نارواست.

عباس کیارستمی: یک فیلمساز بزرگ که هنوز علت دقیق فوتش مشخص نشده اما به کمک مسئولان سابق دلایل جایزه گرفتن‌های او در جشنواره‌های بین‌المللی مشخص شده است.

جشنواره کن: یک جشنواره ظاهراً معتبر بین‌المللی که عده‌ای هنرمند بزرگ در آنجا حضور پبدا می‌کنند تا رئیس صداوسیمای یک کشور دیگر، برنده را از میان آنها انتخاب کند.در نظر بگیرید دیوید فینچر در پیامکی به آقای ضرغامی گفته: «عزت راه نداره من جایزه رو ببرم؟! بابا واسه مریض میخوام!».

درصد و احتمال: یک چیزی که توسط ما درست می‌شود تا یک چیزی نادرست که سرخود و بدون اجازه و تحت نظر مستقیم ما بالا یا پایین رفته، درست شود.
درصد و احتمال جشنواره ای: به گفته رئیس سابق سازمان سینمایی، ۷۰ درصد کیفیت فیلم‌ها و ۳۰ درصد لابی در گرفتن جوایز تأثیر دارد.هنوز منبع علمی خاصی در این درصد‌بندی مشخص نشده است.اساساً ما وقتی می‌خواهیم یک چیزی همینطوری بگوییم«از هفتاد درصد و سی درصد» صحبت می‌کنیم.

طعم گیلاس: یک فیلم بی‌کیفیت که تمام موفقیت خود را مرهون لابی‌های مسئولان سابق سینمایی است که در فصل گیلاس، فیلم طعم گیلاس به جشنواره گیلاس راه یافت و اگر این استادان بزرگ نبودند، عباس کیارستمی به جای فیلمسازی یک بستنی فروشی مثل اکبر مشتی دایر می‌کرد و نام آن را«آبمیوه فروشی طعم گیلاس» می‌گذاشت.

نتیجه این صحبت‌ها نشان می‌دهد که نه فیلمساز مهم است، کیفیت فیلم را هم صنار بدهید آش، اهمیت جشنواره را هم در کوزه بگذارید، این ما هستیم که برنده را تعیین می‌کنیم. به‌همین دلیل بنده از بزرگان عرصه لابی تقاضا می‌کنم فیلم بعدی را بنده با عنوان«کی قیمه‌ها رو ریخته تو ماستا» بسازم و جایزه بگیرم.