هنگامه قاضیانی / صبری که به ثمر نشست

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، سعادت چیزی جز اجرای آیین انتظار فعال و شکوه صبر نیست. در این هفت ماه، شش فیلمنامه نقش یک به دستم رسید که از اول تا آخر بودم، اما نبودنم را بیشتر می‌دیدم در فضای تهی کلمات و قصه‌های بس ملال‌آور و تکراری، تا فیلمنامه «اردک لی» بعد از بیست و پنج سال از لفاف صبر زمان به دستان تهیه‌کننده شاعر سینمای ایران، علی حضرتی رسید و او مثل همیشه با شهامت به پدر اپرای عروسکی اقای دکتر بهروز غریپ‌پور گفت: هستم. نقش را خواندم و به یاد نامادری قصه صمد بهرنگی افتادم و اولدوز و یاشار، که همه خیال و بلوغ من بود در ۹سالگی. بدون‌‌‌شک با ایقان گفتم: من نیز هستم.

گریم سخت روی صورتم نقش و جانی به این زن داد. جلو دوربین اثر بی‌‌‌شک مانای «اردک لی» رفتم، مقابل دوربین مردی که عروسک‌های اپراهایش مولانا و حافظ و سعدی می‌خوانند. شب اول تا روز بعد ۳۶ ساعت این نقش خواب به چشمم نیاورد که این زن که بود، و چه هست که در زمین بماند برای تصویر و آیندگان. من سعادتمندم که در میان دویست پرسونای قصه‌ای که روزه سکوت بیست‌وپنج‌ساله داشته جان دادم و جان گرفتم برای سینما. سازندگان این اثر بس‌زیبا و حقیقی این‌روزها در خیابان دوست‌داشتنی خاطرات کودکیم، انقلاب، در تلاش محترم و صمیمانه‌ای در حال خلق‌اند.

بعد از هجده سال ایفای نقش‌های دقیق اعتراف می‌کنم «سخت‌ترین ژست روانی» و ایفای نقش را تجربه کردم. معجزه خجسته دیگر این است که روزی که آکادمی را تاسسیس کردیم به هیچ‌کس قول ندادیم که شما را بازیگر می‌کنیم اما در این اثر مانا و مفخم پنج هنرجوی آکادمی ما جلو دوربین رفتند. روزی با شما در زمستانی زیبا شاید به دیدار این فیلم خواهم نشست، مردم حقیقی و مهربان سرزمینم.

telegram.me/jajinnews