“آدامس کوکائین” و راز موفقیت نازی‌ها

به گزارش پایگاه خبری “ججین“، برخی از مورخان همواره حضور پررنگ نازی‌ها در میدان‌های نبرد را زیر سوال برده‌اند. آن‌ها می‌گویند که وفاداری نازی‌ها به هیتلر و جنگیدن برای هدفشان حتما دلیلی خاص داشته است. تمایل نازی‌ها به تاکتیک‌های غافلگیرکننده، مانند آنچه در عملیات “پیاده شدن در نرماندی” یا “روز دی” شاهدش بودیم، باعث شده تا برخی از مورخان بیشتر به عملکرد نازی‌ها بنگرند.

این دسته از مورخان البته به مصرف بالای “آمفتامین” در بین نیروهای آلمان نازی نیز  اشاره کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که رایش سوم هرگز نمی‌توانست بدون آمفتامین به پیروزی‌های استراتژیک دست پیدا کند. به اعتقاد آن‌ها، با افزایش مصرف آمفتامین هیتلر، این ماده شیمیایی بین نیروهای آلمان نازی نیز رواج بیشتری پیدا کرد.

شرکت داروسازی «وایمار ریپابلیک»

پس از جنگ جهانی دوم، شرکت داروسازی «وایمار ریپابلیک» آلمان به یکی از مهمترین مراکز داروسازی در جهان بدل شد. آلمان انواع داروهای قوی مانند مورفین، افیون و حتی کوکائین را صادر می‌کرد. در واقع، شرکت داروسازی “بایر” یکی از مهمترین برندهای داروسازی امروزی تلقی می‌شود، یکی از بزرگترین شرکت‌ها وایمار ریپابلیک بود.

قوانین مصرف مواد در دوران هیتلر
به رسیدن آدولف هیتلر به قدرت، همه چیز دستخوش تغییر شد. شهرت او نخست به دلیل وضعیت سالم جسمانی‌اش در قالب رهبری نافاسد بود. حتی گفته می‌شود که هیتلر جسمش را از عوامل بیرونی نظیر کافئین مبرا نگاه می‌دارد. هیتلر حتی مصرف کنندگان مواد مخدر را “مجرم و دیوانه” توصیف می‌کرد و می‌گفت که تمام یهودی‌ها اعتیاد دارند. در آن دوران، معتادان توسط تزریق کشنده مجازات می‌شدند.

پِرویتین
علیرغم تمام این موارد، فرماندهان آلمان نازی همواره تلاش داشتند تا راه‌هایی را برای تقویت مهارت‌های نظامیان بیابند. بنابراین بلافاصله پس از مصرف اعمال قوانین مصرف مواد مخدر توسط هیتلر، فرماندهان نازی‌ها توجه او را به ماده شیمیایی به نام “پرویتین” (Pervitin) جلب کردند.

این ماده شیمیایی توسط «دکتر فریتس» ساخته شده بود. وی پیشتر از عملکرد ماده شیمیایی “بنزدرین” بر ورزشکاران آمریکایی در المپیک سال ۱۹۳۶ آگاهی داشت. پرویتین در واقع یکی از نخستین اشکال متیل آمفتامین یا همان شیشه است. این ماده شیمیایی داخل شکلات‌هایی جایگذاری می‌شد و به عنوان قرص رژیمی تجویز می‌شود. در تبلیغات آن از زنان خانه‌دار استفاده شده بود که چگونه با مصرف این ماده می‌توانند بهتر کارهای خانه را انجام دهند.

مصرف پرویتین بین سربازان
پرویتین اما سرانجام راهش به سربازخانه‌ها را پیدا کرد تا نازی‌ها قابلیت‌های فوق انسانی پیدا کنند. آن‌ها دیگر می‌توانستند با قوی‌ترین دشمن خود یعنی “خواب” بجنگند.پرویتین خاصیت تقویت اعتماد به نفس نیز داشت و باعث شده بود تا سربازان کاملا بی‌رحمانه‌تر بجنگند.

همه چیز به همین منوال پیش رفت و باعث شد تا پرویتین به عنوان یکی از استراتژی‌های اصلی نبرد نازی‌ها تبدیل شود. بر اساس «حکم محرک رسمی،» هر سرباز قادر بود یک یا دو کپسول آمفتامین را در روز مصرف کند.

جنگل آردنس
نورمان اوهلر، نویسنده و تاریخدان مشهور آلمانی، در مورد مصرف آمفتامین در آلمان نازی به این نتیجه رسیده که هجوم به فرانسه بدون مصرف پرویتین امکان‌پذیر نبوده است. این مسئله به خاطر مسیر کوهستانیِ جنگل آردنس تا پیش از عبور از مرز فرانسه است.

ارتش آلمان نازی که متشکل از پیاده‌نظام، تجهیزات جنگی و همچنین تانک‌های کماندو بود، تنها در عرض ۷۲ ساعت توانست به مرز فرانسه برسد. مصرف پرویتین اما باعث غلبه بر خواب نازی‌ها شد و از آن سو، باعث غافلگیر شدن فرانسوی‌ها شد.

آدامس کوکائین
نازی‌ها موفقیت در جنگل آردنس را مدیون دارویی بسیار قوی‌تر از پرویتین هستند: آدامسی که با کوکائین ترکیب شده بود. این آدامس نخستین بار بر روی زندانیان یهودیان ساکن در اردوگاه کار اجباری زاخسنهاوزن امتحان شد.

از آن یهودیان خواسته شد تا مدل‌های جدید کفش آلمانی را بسنجند. قرار شد آن‌ها چندین ساعت با نمونه کفش‌های جدید راه بروند تا زمین بخورند! پس از آن نیز آدامس کوکائین به خدمه زیردریایی‌های آلمان نازی داده شد تا یک هفته بدون خواب به زیر آب بروند. البته اکثر آن‌ها به دلیل فضای کم زیردریایی و قدرت داروهای مصرفی دچار روان‌پریشی شدند.

دکتر مورِل
به گفته آن دسته از مورخان، هیتلر خودش نیز نشانه‌های اعتیاد را داشت. اولین نشانه او، انتصاب دکتر مورل به عنوان پزشک شخصی خودش بود. رابطه هیتلر و مورل (Morrel) زمانی قوی‌تر شد که او توانسته بود عکاس رسمی رایش سوم را درمان کند.

مورل با جلب اعتماد هیتلر یک موتافلورِ پروبیوتیک برایش تجویز کرد تا درد شدید روده‌اش را درمان کند. روش‌های دکتر مولر در ابتدا جواب داد اما وضعیت بیماری هیتلر در سال ۱۹۴۱ به شدت وخیم شد تا آرزو‌های دیرینه‌اش کمی کمرنگ‌تر به نظر برسد.

کاکتل مخدر هیتلر
دکتر مورل برای مراقبت از جایگاه هیتلر و همسرش ترکیبی از افیون‌ها و آمفتامین‌ها را تجویز کرد. از آنجایی که بدن هیتلر توانایی جذب قرص‌ها و کپسول‌ها را نداشت، تمام داروها را از طریق تزریق استفاده می‌کرد.

هیتلر و ترک مواد مخدر
زیرساخت آلمان در سال ۱۹۴۴ میلادی صدمات جبران‌ناپذیری را به خود دید. یکی از اهداف دشمنان، کارخانه‌های تولید پرویتین بود که باعث شد انبارهای نازی‌ها تا سال ۱۹۴۵ میلادی از وجود این ماده شیمیایی خالی شود.

حتی برخی می‌گویند که آدولف هیتلر در آخرین سال‌های عمرش از بیماری پارکینسون رنج می‌برده است. البته گروهی معتقدند که لرزش شدید دستان هیتلر نشانه ترک مواد بوده سات. شرایط جسمانی هیتلر به مرور وخیم‌تر شد تا اینکه او به همراه همسرش “اوا براون” در کنار هم خودکشی کردند.

مرگ رقت‌انگیز مورل
دکتر مورل از اینکه آن یک سال آخر را در کنار هیتلر گذرانده بود، کاملا در شوک بود؛ وی هنگام دستگیری توسط سربازان آمریکایی در مرز دیوانگی به سر می‌برد.

البته از آنجایی که او عملا بی‌گناه محسوب می‌شد، در بیمارستان تگرنزی مونیخ بستری شد و سال بعد در کمال گمنامی از دنیا رفت. پزشک هیتلر در هنگام مرگ نه خانه‌ای داشت و نه خانواده‌ای، و نه حتی یک جفت کفش به نام خودش!