آداب و فضیلت افطاری دادن در مراقبات میرزاجواد ملکی تبریزی

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از خبرگزاری تسنیم، افطاری دادن در ماه مبارک رمضان از اعمال نیکویی است که تأکید فراوانی بر آن شده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «هر کس در این ماه به یک روزه‌دار مؤمن افطاری دهد، در برابر آن، [ثواب] آزاد کردن یک برده‌ مؤمن و نیز آمرزش گناهان گذشته، نزد خدا برای او خواهد بود.» همچنین، امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: «کسی که مؤمنی را افطاری دهد، کفاره یک سال گناه او شمرده می‌شود و کسی که دو مؤمن را افطاری دهد، بر خداوند است که او را وارد بهشت کند.»

افزون بر پاداش‌های معنوی، افطاری دادن موجب تقویت انس و الفت میان مسلمانان، تجدید دیدارها، پیوند ارحام و ترویج خوبی‌ها و دوستی‌ها می‌شود. این عمل نیکو فرصتی برای انفاق و همدلی با نیازمندان فراهم می‌کند و به ترویج فرهنگ روزه‌داری کمک می‌کند.

میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب «المراقبات» خود درباره ثواب دادن افطاری به نکات قابل تأملی اشاره می‌کند که در ادامه می‌خوانیم:

از کارهاى مهم در این ماه افطارى دادن به روزه‌داران است که پاداش آن را در سخنان پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم شنیدى. و مهم‌ترین مطلب در آن اخلاص نیت و بجا آوردن آداب الهى است و این که انگیزه او فقط به دست آوردن رضایت او باشد، نه اظهار شرف دنیایى یا آخرتى یا تقلید یا پیروى از عادات مرسوم. و باید در خالص کردن عمل خود از این قصدها همت نموده و نیت خود را امتحان کند و از پوشش‌هاى هواى نفس و شیطان مطمئن نشده و در این مورد و در مورد اصل افطار و تعیین مؤمنینى که مى‌خواهد دعوت کند و تعیین غذایى که براى افطار مصرف مى‌کند، و روش برخورد با میهمان‌ها از خداوند کمک بخواهد. زیرا کیفیت هر کدام از موارد مذکور به نیت و قصد وابسته است، و اهل بیدارى راه‌هاى ورود شیطان را در آن دانسته و از انجام اوامر او اجتناب و به دنبال دستور مولاى خود و خوشنودى مالک دین و دنیاى خود حرکت کرده و با رسیدن به قبول و پاداش‌هاى او رستگار شده و به بالاتر از آرزو و خواسته‌هاى خود مى‌رسند.

و همین طور باید در خالص کردن نیت براى قبول دعوت افطارى دیگران همت و تلاش کند؛ زیرا گاهى انسان مخلص از قبول کردن دعوت مؤمنین و حضور در مجلس او و افطار با او به اندازه‌اى منتفع مى‌شود که دیگران با عبادتى بسیار طولانى به این مقدار سود نمى‌برند. به همین جهت اولیاء با پند گرفتن از عمل آدم و ابلیس، در پى خالص کردن عمل بودند نه زیاد کردن آن. عبادت چند هزار ساله آن ناپاک رد شد ولى یک توبه خالصانه آدم قبول شده و باعث انتخاب و برگزیدن او شد.