هشت شهرمرموز دنیا را تماشا کنید!

وضعیت فعلی: مالکان زمین‌های این منطقه نگهبان‌هایی را استخدام کرده‌اند تا از ساختمان‌های سالم آن مراقبت کنند. در سال ۱۹۶۲۲ این شهر به «پارک تاریخی بودی» تبدیل شد. حالا گردشگران در جاده‌های خاکی این شهر قدم می‌زنند و حتی می‌توانند وارد برخی ساختمان‌ها هم شوند. بلیت ورودی این ناحیه ۷ دلار برای بزرگسالان و ۵ دلار برای کودکان ۶ تا ۱۶ ساله و برای بقیه رایگان است.
بولوویل- فلا
نزدیک‌ترین شهر: فلاگلر بیچ- فلا- جمعیت: ۵۴۷۸ نفر
تاسیس: «چارلی بولو» نزدیک به ۴۷۰۰ هکتار زمین را در سال ۱۸۲۱۱ خرید و با ایجاد مزارعی به تولید نیشکر، پنبه و برنج پرداخت. پسر او «جان» کارخانه بزرگ تولید شکر را تاسیس کرد و این گونه این منطقه رونق فراوانی گرفت.
زوال: پیمان «جان بولو» با سرخپوستان منطقه زمانی بهم خورد که دولت ایالات متحده بومیان این منطقه را مجبور کرد که به سمت غرب رودخانه می‌سی‌سی‌پی بروند. این پاک‌سازی نژادپرستانه
دو کاشف در اوت ۱۹۰۴ دقیقا در شرق دره «مرگ» موفق به کشف طلا شدند. در بین تپه‌های این منطقه کمپ‌های معدنچیان برپا بود و در این میان یکی از کمپ‌ها، ریولیت، بسیار سریع‌تر از دیگر کمپ‌ها پیشرفت کرد.
باعث بروز دومین جنگ بین سرخپوستان این منطقه و ماموران دولتی شد. درگیری‌های پراکنده سال ۱۸۳۶ باعث شد که سرخپوستان مزارع و کارخانه «بولو» را آتش بزنند تا بردگان هم قبیله خود را آزاد کنند.

وضعیت فعلی: این منطقه نیز به پارک تاریخی تبدیل شده است. هنوز بین درخت‌های بلند بلوط می‌توان ویرانه‌های کارخانه «بولو» را یافت. بیلت ورود به این منطقه ۴ دلار است.
ایندیپندنس- کولو
نزدیک‌ترین شهر: آسپن- کولو- جمعیت: ۶۰۸۹ نفر
تاسیس: ۴ ژوئیه ۱۸۹۷، کاشفان در ارتفاع بیش از ۱۰ هزار و ۹۰۰۰ پایی کوهستان‌های «روشوز»، نزدیک به جایی که امروز «ایندیپندنس پس» نامیده می‌شود، طلا پیدا کردند. با این اتفاق جمعیت این منطقه خیلی زود به ۳۰۰ نفر رسید و رشد آن متوقف هم نشد. در سال ۱۸۸۲، آمارها نشان می داد که شهر بالغ بر ۱۵۰۰ ساکن دارد.
زوال: زمستان‌های فوق‌العاده سرد باعث شد که معدنچیان به شهرهای مجاور که آب و هوای معتدل‌تری داشتند بروند. زمستان سخت سال ۱۸۹۹۹، مرگ رسمی این شهر رخ داد: همه ساکنان آن را ترک کردند و خیلی زود شهر متروکه شد.

وضعیت فعلی: انجمن تاریخی آسپن در «جشن کار» که نیمه‌های ماه ژوئن برگزار می‌شود، گردشگران را به دیدن این شهر می‌برد. سه دلار مبلغی است که برای گذر از دروازه‌های این شهر باید پرداخت.
کاهابا- آلاباما
نزدیکترین شهر:سلما- آلاباما- جمعیت: ۲۰ هزار نفر
تاسیس: احتمالا سرخپوستان آمریکایی از سال‌ها قبل در این منطقه زندگی می‌کرده‌اند. وقتی آلاباما در سال ۱۸۱۹ به ایالت تبدیل شد، جیمز مونرو، پنجمین رئیس‌جمهور ایالات‌متحده، ۱۶۲۰ هکتار از زمین‌های بایر در پیوندگاه دو رودخانه «کاهابا» و «آلاباما» را به عنوان مرکز ایالت انتخاب کرد.
زوال: نمایندگان سنا پایتخت را در سال ۱۸۲۶۶ به «توسکالوسا» تغییر دادند و همین بهانه کافی بود تا این شهر را محو کند. طولی نکشید که شهر تقریبا خالی از سکنه شد. اما با این حال دوبار دیگر این شهر جان گرفت: بار اول به عنوان مرکز تجارت و حمل پنبه و سپس در مقطعی دیگر بعد از جنگ انفصال (نبرد میان شمال و جنوب ایلالت متحده آمریکا در سال‌های ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵) به عنوان روستایی برای برده‌های آزاد شده مورد استفاده قرارگرفت. سرانجام ساکنان این شهر به سلما و شهرهای مجاور رفتند. سال ۱۹۰۰ را باید سال نابودی قطعی این شهر دانست.

وضعیت فعلی: امروزه با نام «پارک کهن باستان‌شناسی» شناخته می‌شود و کمیسیون تاریخی آلاباما روی آن نظارت دارد. ورود به این مکان تاریخی رایگان است. گردشگران می‌توانند در ویرانه‌های تاریخی این شهر، یک گورستان و کوره‌های راه‌های آن پرسه بزنند.
پی‌مانت- وی یومینگ
نزدیک‌ترین شهر: فورت بریجر- وی‌یومینگ- جمعیت: ۳۹۹ نفر
تاسیس: عده‌ای از سربازان برای اینکه از بین جنگل‌ها مسیر عبور و مرور به وجود بیاورند این شهر را تاسیس کردند. این شهر خیلی زود پیشرفت کرد و با افتتاح راه‌آهن به عنوان مرکزی برای توقف قطارها و پرکردن سوخت و تامین آب مورد استفاده قرار گرفت. به گزارش اقتصاد ایران آنلاین،نزدیک به ۴۰ کوره برای تولید زغال‌چوب مورد استفاده قطارهای بخار در این منطقه فعالیت می‌کردند. حدود ۲۰ خانه نیز در این شهر ساخته شد.
زوال: در سال ۱۹۰۱۱ تونلی در چند مایلی پی‌یه‌مون حفر شد که از آن راه آهن عبور می‌کرد. با این اتفاق عبور و مرور در مسیر جدید افزایش
در سال ۱۹۸۲ پارکی در این شبه‌جزیره ساخته شد که نخست به نام «استیپل‌چیس پارک» شناخته می‌شد و بعدها «پلیشور بیچ پارک» نام گرفت. این پارک در سال ۱۹۵۰ بسته شد.
یافت تا اینکه در سال ۱۹۴۰ پی‌یه‌مون کاملا از سکنه خالی شد.

وضعیت فعلی: از میان ۴۰ کوره تولید زغال، تنها سه کوره باقی مانده است. این کوره‌ها ۳۰ متر قطر و ۳۰۰ متر ارتفاع دارند. این منطقه را با همین کوره‌ها می شناسند که روزی قلب تپنده این منطق بودند. بازدید از این منطقه رایگان است.
پلژر بیچ
نزدیک‌ترین شهر: بریج‌پورت- جمعیت: ۱۴۴۲۹۹ نفر
تاسیس: شبه جزیره The ۶۳-acre در حاشیه Long Island Soundd با نوار باریکی از ساحل به شهر
«استرات‌فورد» و با پلی چوبی به «بریج‌پورت» متصل می شود. در سال ۱۹۸۲ پارکی در این شبه‌جزیره ساخته شد که نخست به نام «استیپل‌چیس پارک» شناخته می‌شد و بعدها «پلیشور بیچ پارک» نام گرفت. این پارک در سال ۱۹۵۰ بسته شد. هنوز حدود ۴۵ کلبه توریستی در این مکان باقی مانده اند.
زوال: پل پوبی «بریج‌پورت» تنها راه دسترسی به «پلیشور بیچ» با وسیله نقلیه موتوری بود. این پل ۲۵۰ متری در سال ۱۹۹۶۶ در آتش سوخت و دیگر ساخته نشد. راه‌های دسترسی دیگر به پلیشور بیچ استفاده از قایق و یا پای پیاده است. این‌گونه کلبه‌های توریستی این منطقه بلاستفاده ماندند.

وضعیت فعلی: سیاستمدران به مناسبت‌های مختلف درمورد بازسازی پل یا برقراری یک تاکسی دریایی بحث می‌کنند اما پیشرفت کار بسیار کند است.
ریولیت- نوادا
نزدیک‌ترین شهر: بیتی- نوادا- جمعیت: ۱۰۰۵ نفر
تاسیس: دو کاشف در اوت ۱۹۰۴۴ دقیقا در شرق دره «مرگ» موفق به کشف طلا شدند. در بین تپه‌های این منطقه کمپ‌های معدنچیان برپا بود و در این میان یکی از کمپ‌ها، ریولیت، بسیار سریع‌تر از دیگر کمپ‌ها پیشرفت کرد. در سال ۱۹۰۷ این کمپ به شهری معدنی با جمعیتی بالغ بر ۵۰۰۰ نفر تبدیل شد. شهر یک ایستگاه راه‌آهن داشت، یک بانک سه طبقه و مدرسه‌ای دو طبقه.
زوال: معادن طلا آن‌طور که جویندگان طلا انتظار داشتند چندان غنی نبود. اکثر معادن در سال ۱۹۱۱ تعطیل شدند. برق این منطقه نیز در سال ۱۹۱۶۶ قطع شد. در نتیجه فعالیت اقتصادی در این شهر از رونق افتاد و جمعیت آن به تدریج پراکنده شدند. آخرین ساکن این شهر در سال ۱۹۲۴ چشم از جهان فرو بست.

وضعیت فعلی: چندان استفاده‌ای از این شهر نمی‌شود. البته گاهی برای بازسازی آن تلاش‌هایی صورت گرفته است. ویرانه‌های بانک مشهور شهر هم در سال ۲۰۰۵۵ در فیلم سینمایی «جزیره» نابود شد.
تورموند- وست ویرجینیا
نزدیک‌ترین شهر: بکلی- وست‌ ویرجینیا- جمعیت: ۱۶۸۳۲ نفر
تاسیس: در سال ۱۸۷۳۳ یک شرکت صنعتی آغاز به حمل و نقل زغال کرد. این شرکت که به اختصار
C & O خوانده می‌شد ایستگاه قطاری در محلی تاسیس کرد که بعدها «تورموند» نام گرفت. در آغاز سال‌های ۱۹۰۰،«تورموند» در اوج شکوفایی قرار داشت.
زوال: این شهر آرام آرام به سمت زوال پیش رفت. ظهور لوکوموتیوهای دیزلی موجب شد ایستگاهی که در این شهر تاسیس شده بود به ندرت اهمیت خود را از دست بدهد. ساکنان این شهر اندک اندک پراکنده شدند.

وضعیت فعلی: «تورموند» شهری مرموز است که هنوز به طور کامل نمرده.آخرین بررسی‌ها نشان می‌دهد که در این شهر هنوز ۷۷ نفر زندگی می‌کنند. هنوز از راه‌آهن این شهر نگهداری می‌شود؛ راه‌آهنی که یادگار روزهای درخشان این شهر بوده است.