پژوهشگران سرنخ‌هایی را در مورد ارتباط غذا و درد کشف کردند

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از وب‌سایت رسمی “دانشگاه راچستر”(University of Rochester)،مدت‌هاست که مشخص شده است که بین غذا و درد ارتباط وجود دارد زیرا افراد مبتلا به درد مزمن، اغلب با وزن خود دست و پنجه نرم می‌کنند. پژوهشگران “مؤسسه علوم اعصاب دل مونته”(Del Monte Institute for Neuroscience) در دانشگاه راچستر، در بررسی جدید خود دریافته‌اند زمانی که شخصی درد را تجربه می‌کند، مدارهایی در مغز که مسئول انگیزه و لذت هستند، تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

“پل گها”(Paul Geha)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: یافته‌های این پژوهش ممکن است مکانیسم‌های فیزیولوژیکی جدیدی را نشان دهند که درد مزمن را با تغییر در عادات غذایی افراد مرتبط می‌سازد.

لذت بردن از غذا، ناشی از واکنش مغز ما نسبت به آنچه می‌خوریم است. پژوهشگران در این پروژه، واکنش مغز نسبت به قند و چربی را بررسی کردند. آنها با استفاده از دسر ژلاتینی و پودینگ سعی کردند تا قند، چربی و بافت غذاها را تغییر دهند. پژوهشگران دریافتند که هیچ کدام از بیماران، تغییر در رفتار غذایی را با مصرف شکر تجربه نکردند اما با مصرف چربی، این تجربه را داشتند.

کسانی که کمردرد حاد داشتند و بعدا بهبود یافتند، بیشتر احتمال داشت که لذت خوردن پودینگ را از دست بدهند و اختلال در سیگنال‌های سیری را نشان می‌دادند. در حالی که افراد مبتلا به کمردرد حاد که دردشان تا یک سال ادامه داشت، این طور نبودند و در ابتدا همان تغییر را در رفتار غذایی خود نداشتند. بیماران مبتلا به کمردرد مزمن گزارش دادند که غذاهای پرچرب و دارای کربوهیدرات مانند بستنی و کلوچه، به مرور زمان برای آنها مشکل ساز شدند و اسکن مغزی آنها، اختلال سیگنال‌های سیری را نشان داد.

گها گفت: توجه به این نکته ضروری است که این تغییر در علاقه غذایی، تغییری را در میزان کالری دریافتی ایجاد نکرد. این یافته‌ها نشان می‌دهند که چاقی در بیماران مبتلا به درد مزمن ممکن است ناشی از عدم تحرک نباشد اما می‌تواند نحوه غذا خوردن را تغییر دهد.

اسکن‌های مغزی شرکت‌کنندگان این پژوهش نشان داد که “هسته اکومبنس”(nucleus accumbens) ممکن است سرنخ‌هایی را در مورد این موضوع ارائه دهد که چه کسی در معرض خطر تغییر بلندمدت رفتار غذایی قرار دارد. هسته اکومبنس، ناحیه کوچکی از مغز است که بیشتر به دلیل نقش خود در تصمیم‌گیری شناخته می‌شود. پژوهشگران دریافتند که ساختار این ناحیه از مغز در بیمارانی که تغییراتی را در رفتار غذایی خود داشتند اما درد آنها مزمن نبود، طبیعی است.

بیمارانی که رفتار غذایی آنها طبیعی بود اما دردشان مزمن شد، هسته اکومبنس کوچکتری داشتند. جالب اینجاست که هسته اکومبنس، رتبه‌بندی لذت را فقط در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن پیش‌بینی می‌کند و نشان می‌دهد که این ناحیه در رفتار بیماران مبتلا به درد مزمن، حیاتی است. پژوهش قبلی گها نشان داده بود که کوچک بودن هسته اکومبنس می‌تواند نشان دهد که آیا شخص بیشتر در معرض خطر ابتلا به درد مزمن قرار دارد یا خیر.

این پژوهش، در مجله “PLOS ONE” به چاپ رسید.