۲۴ ژوئیه؛ سالروز مرگ کاشف نوترون

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از ایسنا،چادویک در سال ۱۹۳۲ نوترون را که رادرفورد در سال ۱۹۲۰ وجود آن را پیش‌بینی کرده بود، کشف کرد و به همین سبب، در سال ۱۹۳۵جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرد.

چادویک در بولینگتن متولد شد. وی دوران تحصیلات ابتدایی خود را در بولینگتن گذراند و سپس به مدرسه گرامری منچستر رفت و پس از آن به دانشگاه منچستر و سپس به کمبریج رفت.

در سال ۱۹۱۳ چادویک با هانس گایگر در دانشکده فنی دانشگاه برلین مشغول به کار شد. او با ارنست رادرفورد نیز کار می‌کرد. در جنگ جهانی اوّل او در آلمان بود و در اردوگاهی خارج از برلین حضور داشت. درحالی که او در آنجا بود، برای خود آزادانه در آزمایشگاهی در استطبل به آزمایش می‌پرداخت. او به کمک چارلز الیس بر روی یونیزاسیون فسفر و همچنین برعکس واکنش شیمیایی کلر مونواکسید کربن مشغول به کار شد.

در سال ۱۹۳۲، چادویک یک ذره ناشناخته در هسته اتم کشف کرد. این ذره به دلیل عدم بار الکتریکی به عنوان نوترون شناخته شد. کشف چادویک برای شکست اورانیوم ۲۳۵ بسیار مهم بود. برخلاف ذرات با بار مثبت آلفا، که توسط نیروهای الکتریکی موجود در هسته‌های دیگر دفع می‌شوند، نوترون‌ها به نیرویی برای غلبه بر کولن‌ها احتیاج ندارند و بنابراین می‌توانند در سنگین‌ترین عناصر نفوذ کنند و تقسیم شوند. برای این کشف به چادویک در سال ۱۹۳۲ مدال هیوز سلطنتی و جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۵ اهدا شد.

کشف چادویک امکان ایجاد عناصر سنگین تر از اورانیوم‌هایی را که در آزمایشگاه‌ها ساخته بودند را فراهم می‌کرد. کشف او الهام گرفته از انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی و برنده جایزه نوبل است.

چادویک در سال ۱۹۳۵ استاد فیزیک در دانشگاه لیورپول شد. او در کمیته لوسی مود برای کار بر روی ماده منصوب شد. او به عنوان بخشی از مأموریت تیزارد در سال ۱۹۴۰ به همراه آمریکایی‌ها و کانادایی‌ها برای تحقیقات هسته‌ای به شمال آمریکا رفت.

وی در نوامبر سال ۱۹۴۰ به انگلستان بازگشت، او به این نتیجه رسید که هیچ چیز از این پژوهش تا بعد از جنگ ظهور نخواهد داشت. در دسامبر سال ۱۹۴۰ فرانتس سیمون، که توسط لوسی مود مأموریت داشت، گزارش داد که امکان جداکردن اورانیوم ۲۳۵ وجود دارد.

گزارش سیمون شامل برآورد هزینه و مشخصات یک نیروگاه غنی سازی اورانیم بسیار بزرگ بود. جیمز چادویک بعدها نوشت که در آن زمان او متوجه شد که «یک بمب هسته‌ای نه تنها ممکن بلکه اجتناب ناپذیر نیز هست. من پس از آن قرص خواب می‌خوردم و این تنها راه چاره بود.»

در سال ۱۹۴۰، چادویک به انجمن سلطنتی برای کار با دو دانشمند فرانسوی، هانس ون هالبان و لو کوارسکی که در کمبریج مشغول به کار بودند فرستاده شد.

او درخواست کرده بود که مقالات آن‌ها در طول جنگ منتشر نشود. در سال ۲۰۰۷، این مقالات در جریان حسابرسی کشف شدند.

چادویک در سال‌های بعد افتخارات زیادی کسب کرد و در ۲۴ ژوئیه ۱۹۷۴ در خواب بدرود حیات گفت.