۲۸ صفر؛ شهادت امام مظلوم بقیع

به گزارش پایگاه خبری “ججین“، امام حسن مجتبی(ع) روز بیست و هشتم ماه صفر سال ۴۹ هجری در سن ۴۷ سالگی به خاطر خوردن زهر و مسمومیت ناشی از آن به شهادت رسیدند. شیخ کلینی از دانشمندان بزرگ شیعی که کتاب‌هایی در باب معرفی امامان دوازده‎گانه شیعه دارد، از ابوبکر حضرمی نقل می‌کند که جعده دختر اشعث ‎بن قیس کندی (همسر امام)، امام حسن(ع) را با زهر مسموم کرد.هنگامی که امام حسن(ع) به شهادت رسید، امام حسین(ع) او را غسل داد و کفن کرد و پیکر او را درون تابوت گذاشت و به محلی که رسول خدا(ص) در آنجا بر درگذشتگان نماز می‌خواند، حرکت داد و بر پیکر نماز خواند. اما این اقدام‌ها همراه با فشارهای افراد منسوب به بنی‌امیه بود، به نحوی که آنها اجازه ندادند تا امام حسن(ع) در خانه حضرت رسول(ص) دفن شود و جسم پاک او را در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد. امام حسن(ع) در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت در مدینه تولد یافت.

ایشان نخستین پسری بود که خداوند متعال به خانواده حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) عنایت کرد. امام حسن(ع) در طول ۳۷ سالی که در کنار پدر زیست نه فقط فرزندی مطیع و امام شناس بود، بلکه همواره بازوی نیرومند، یاوری صدیق، مسئولی امین و با تجربه و سربازی عاشق و فداکار برای امیرمومنان علی(ع) به حساب می‌آمد. وی با شناخت کاملی که از پدر داشت، خود را وقف خدمت به امیرالمؤمنین(ع) کرده بود.لقب‌های امام حسن(ع) عبارت است از سبط اکبر، سید، زکی و مجتبی که از همه شناخته‌شده‌تر مجتبی است.امام حسن مجتبی(ع) نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت، مقامی برگزیده و ممتاز داشت بلکه از لحاظ بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت آرام بخش دل‌های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان و کانون امید درماندگان بود. هیچ فقیری از در خانه آن حضرت دست خالی برنمی‌گشت. هیچ آزرده دلی شرح پریشانی خود را نزد «کریم آل فاطمه» بازگو نمی‌کرد، جز آن که مرهمی بر دل آزرده او نهاده می‌شد. گاه پیش از آنکه مستمندی اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می‌ساخت و اجازه نمی‌داد رنج و مذلّت سوال را برخود هموار سازد.