گفت وگو با سعید علی حسینی / وزنه‌بردارتیم ملی ایران

به گزارش پایگاه خبری ججین  ، تیم ملی وزنه‌برداری ایران، در حالی در مسابقات جهانی ۲۰۱۷ آنهایم امریکا به قهرمانی رسید که یکی از اتفاق‌های خوب دیگری که برای کاروان ایران در این رقابت‌ها افتاد و خوشحالی اهالی و دوستداران این رشته را در پی داشت، نایب قهرمانی سعید علی حسینی در رقابت‌های دسته مثبت ۱۰۵ کیلوگرم بود. وزنه‌برداری که پس از هشت سال محرومیت، به روی تخته بازگشته بود تا خود را دوباره ثابت کند و حالا توانست به مدال نقره برسد تا بازگشتی موفقیت‌آمیز به وزنه‌برداری داشته باشد و همه را امیدوار کند. علی حسینی در مسابقات جهانی، با رکورد ۲۰۳ کیلوگرم در یک ضرب برنز گرفت، در دوضرب با ۲۵۱ کیلوگرم مدال نقره را به دست آورد و در مجموع دو حرکت با ۴۵۴ کیلوگرم نایب قهرمان جهان شد. این وزنه بردار اردبیلی، در گفت‌و‌گویی که با «ایران» داشت، ابراز امیدواری کرد که در المپیک ۲۰۲۰ توکیو هم به مدال دست پیدا کند.

بعـــد از ۸ ســــال، بازگشتی موفقیت‌آمیز به رقابت‌های وزنه‌برداری داشتی.
خدا را شکر می‌کنم که این اتفاق افتاد. من شرایط سختی را پشت سر گذاشته بودم و اینکه بتوانی بعد از چند سال دوری، خودت را به روی سکو برسانی، کار دشواری بود اما به لطف خدا و با کمک فدراسیون وزنه‌برداری و مربیان تیم ملی و همتی که خودم داشتم، زحماتی که کشیده بودم به بار نشست و توانستم به مقام نایب قهرمانی جهان دست پیدا کنم.
شرایط ات در زمان مسابقات وزنه‌برداری چطور بود؟
من به خاطر التهابی که در زانویم قبل از اعزام به مسابقات به وجود آمده بود، زیاد به خودم در تمرینات فشار نیاورده بودم و سبک کار کردم و فقط در خود مسابقات، فشار کارم را زیاد کردم و به همین خاطر از ریتم عادی خارج شده بودم. به همین خاطر، وزنه‌های اول و دوم در حرکت یک ضرب من را اذیت کرد اما حرکت سوم برایم سنگین نبود. در حرکت‌های دو ضرب هم توانستم خودم را جمع و جور کنم و در مجموع بد نبود و توانستم مدال برنز یک ضرب، نقره دو ضرب و نقره مجموع را به دست آورم.
خودت فکر می‌کردی که در بازگشت دوباره‌ات به وزنه برداری، در این مسابقات طلا بگیری؟
من تا قبل از رکوردگیری اردوی بابلسر هم به طلا فکر می‌کردم اما به فکر این هم بودم که احتمال دارد طلا برای لاشا تالاخادزه گرجستانی باشد اما وقتی در اردوی بابلسر رکورد زدم، به این نتیجه رسیدم که طلا هم می‌توانم بگیرم اما بعد از دردی که در زانویم به وجود آمد، تمرینات خوبی نداشتم و بعد از هفته اول اردوی بابلسر، از اوج آمادگی به دور بودم و فقط به این فکر می‌کردم که دست خالی برنگردم که خدا عنایت کرد و توانستم به مدال‌های خوبی دست پیدا کنم.
همه ملی پوشان وزنه‌برداری هم از اینکه تو مدال گرفتی، خیلی خوشحال بودند.
درست است. بچه‌ها به من خیلی لطف دارند. من با همه آنها رفیق هستم و در تمرینات هم هر کمکی از دستم بربیاید، انجام می‌دهم. خب بچه‌ها هم خیلی دوست داشتند که من بعد از این همه سختی مدال بگیرم و وقتی این اتفاق افتاد و نایب قهرمان شدم، همه خوشحال شدند.
در طول این سال‌هایی که محروم بودی، خانواده‌ات و مخصوصاً پدرت خیلی پیگیر کار تو بودند و حتماً آنها هم حالا خیلی خوشحال هستند.
صد درصد همین طور است. آن اتفاق‌ها آسیب زیادی به من و خانواده‌ام زد. ما از یک خانواده ورزشی هستیم و وقتی آن حرف و حدیث‌ها به وجود آمد، هم خودم و خانواده‌ام از لحاظ احساسی و عاطفی، آسیب شدیدی دیدیم و وقتی من نتیجه گرفتم، طبعاً همه اعضای خانواده‌ام خیلی خوشحال شدند.
حالا که به روزهای خوب برگشته‌ای، عواملی که باعث شدند سال‌های زیادی از سطح اول مسابقات وزنه‌برداری دور باشی را بخشیده‌ای یا نه؟
راستش را بخواهید دیگر دوست ندارم به گذشته برگردم و به آن فکر کنم و فقط خوشحالم که توانسته‌ام به سطح اول جهانی بازگردم و دوباره خودم را مطرح کنم.
با این شرایط، می‌توان روی مدال‌آوری تو در المپیک ۲۰۲۰ توکیو هم حساب کرد؟
هدف خودم که همین است. ان شاء الله که خدا کمک کند و همین طور که در این مسابقات عنایت کرد، بدنم آماده‌تر شود و بتوانم در المپیک هم درخشش داشته باشم.
مدال المپیک برایت طعم دیگری دارد. این طور نیست؟
بله همین طور است. مدال طلای المپیک در رشته ما اهمیت زیادی دارد و من هم سعی می‌کنم که این افتخار را به کارنامه ورزشی‌ام اضافه کنم.
البته قبل از المپیک، بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا را هم در پیش دارید؟
بله درست است. بازی‌های آسیایی هم حدود ۸، ۷ ماه دیگر آغاز می‌شود و ما آنجا هم تلاش می‌کنیم تا پرچم ایران را بالا ببریم.

بــرش
سلیمی: ۱۰کیلو هم بالای سر نبرده‌اند، از من انتقاد می‌کنند!
قهرمان وزنه‌ برداری المپیک لندن به اینکه برخی‌ها در ارتباط با او اظهار نظر می‌کنند، گلایه کرد. بهداد سلیمی، در خصوص حواشی مسابقات جهانی امریکا چنین نظر داد: «متأسفانه برخی‌ها که حتی ۱۰ کیلوگرم هم بالای سر خود نبرده‌اند، در ارتباط با من اظهار نظر می‌کنند! نمی‌دانم چرا همه می‌خواهند خود را از این طریق بزرگ کنند، همه چیز در خصوص مسابقات جهانی برای من تمام شده و دیگر خاطراتش به‌جا مانده است. خاطراتی که بد است و هنوز هم برای من قابل هضم نیست. اگر حسین رضازاده، انوشیروانی، توکلی و از این جنس افراد بخواهند اظهار نظر کنند، من قبول می‌کنم چون آنها چنین وزنه‌هایی را بالای سر برده‌اند اما عده‌ای بزرگترین وزنه‌ای که زده‌اند، خرید خانه بوده است.»

حامد جیرودی