کتاب ساندویچ برای حیدر نعمت زاده

خواننده همراه با رکاب زدن دوچرخه سوارها با فرهنگ مردم منطقه عشایر و با زمان خاصی از تاریخ ایران آشنا می شود. منصور علیمرادی به جزییات خاصی توجه دارد. ضمن اینکه رمان ریتم کندی ندارد و او طنازانه بخشی از تاریخ را برای نوجوان ایرانی روایت می کند. از طریق همین زبان ساخته شده توسط نویسنده، زبان این منطقه به روز می شود و زنده می ماند. زبانی محکم، بدون شلختگی، طنازانه و برآمده از یک فرهنگ خاص.

داوود و عَلو فقط و فقط می توانند در جنوب کرمان باشند. بر خلاف بعضی از شخصیت های ساخته شده در رمان نوجوان ها که می توانند بی ریشه و در هر جایی باشند.
راوی بدون اینکه ادعای طنازی داشته باشد خواننده را می خنداند. مسائل نوجوانانه او، درک اش از آینده و حتی نگاهش به کلانشهری مثل تهران بسیار ساده است. دوست او عَلو در فرآیند حرکت با دوچرخه آرام آرام شناخته می شود.
راوی گاهی به گذشته بر می گردد و خرده ماجرایی از عبدلو نوجوانی که به تهران رفته و سرایدار شده، تعریف می کند.
رمان نوجوان بهتر است اسیر تکنیک نباشد. شخصیت و ماجرا در پیشبرد آن نقش مهمی دارند.
ساندویچ برای حیدر نعمت زاده ماجرایی پیچیده یا شگفت ندارد. ماجرایی باور پذیر و برآمده از فرهنگ اقلیمی خاص. شخصیت های این رمان هر کدام داستانی دارند که آرام آرام روایت می شوند. بن مایه های اخلاق در فرهنگ عشایری در بستر یک رمان نوجوانانه به خوبی معرفی می شود.

منصور علیمرادی برای روایت رمانش زبانی ویژه ساخته است: ” آن شب، سفره را که پهن کرده بودند، ماه در آمده بود، خدامراد و ننه ی عبدلو از خوشحالی بر زمین نمی نشستند، هی پذیرایی می کردند، به به! فانوس ها را آویخته بودند به فانوس آویزها، اما فانوس ماه دنیا را روشن کرده بود. همه جا خیلی باحال روشن شده بود، از همین فاصله می شد حتی خرها و قاطرها را دید که بر بوته های تپه ی روبرو می چرند. ماه خیلی بسیار قشنگانه شده بود.”