پست فیلمی به کارگردانی اسپیلبرگ و بازی تام هنکس و مریل استریپ

به گزارش پایگاه خبری ججین ، فیلم درام خبرنگاری پست، داستانش در ۱۹۷۱ روی می دهد و بر روی کاترین گراهام (مریل استریپ) تمرکز می کند که در آن زمان ناشر روزنامه واشنگتن پست بود. داستان فیلم درباره تردیدهای گراهام بر سر این است که آیا باید بخش هایی از اسناد پنتاگون را منتشر کند یا خیر (اسنادی باارزش مربوط به جنگ ویتنام که توسط یک تحلیل گر نظامی به نام دنیل السبرگ مورد سرقت و کپی قرار گرفته بود). مهم ترین نکته ای که این اسناد فاش می کردند این بود که کندی و رابرت مک نامارا وزیر دفاع، در همان سال ۱۹۶۵ متوجه شده بودند که شکست در جنگ ویتنام قطعی است، با این حال هم چنان سربازان آمریکایی را به جبهه نبرد می فرستادند. آن زمان نیویورک تایمز تعدادی از اسناد را چاپ کرده بود. ولی رئیس جمهور نیکسون با ادعای به خطر افتادن امنیت ملی از ادامه کار نیویورک تایمز جلوگیری کرده بود. حال واشنگتن پست این فرصت متمایز را در اختیار داشت که تحت لوای فعالیت آزاد مطبوعات، دوباره این اسناد را مطرح کند. البته در صورتی که خانم گراهام با این قضیه موافقت می کرد.

مسلما وقتی این ماجراها را به این صورت گزارش می کنیم، آن چنان که باید جذاب و گیرا به نظر نمی آیند. در اصل تعلیق اصلی این ماجرا مربوط به تصمیم دردسرساز السبرگ برای دزدیدن این اسناد و هم چنین نحوه دزدیدن آن هاست. بعد از آن هم که نشریه تایمز در اقدامی شجاعانه آن را روی جلد اول خود برد. در زمانه ای که ما زندگی می کنیم، روایت داستان اسناد پنتاگون از نقطه دید واشنگتن پست، مثل روایت داستان رسوایی واترگیت از نقطه دید نیویورک تایمز است (بر خلاف اسناد پاناما، در رسوایی واترگیت این واشنگتن پست بود که اسناد را منتشر کرده بود). ولی در مجموع، پست درام کافی برای نگه داشتن مخاطبان خود را دارد.

داستانی که لیز هانا فیلم نامه نویس روایت می کند، بر روی گراهام متمرکز شده است، زنی از طبقه بالای جامعه که تا به حال با جماعتی این چنین بی پروا، اهل دود و دم و  سخت کوش همچون روزنامه نگارهای واشنگتن پست سر و کار نداشته است. حال که شوهرش خودکشی کرده، او مجبور است مسئولیت دفتر نشرشان را بر عهده بگیرد. حال باید با هیئت تماما مذکری که درباره موضوعاتی همچون عرضه اولیه سهام صحبت می کنند به بحث و گفتگو بپردازد. نکته قابل توجه در مورد گراهام این است که او اتفاقا مراوده های بیش تری با سیا، پنتاگون و دیگر ارگان های حکومتی دارد. او حتی ارتباطات نزدیکی با مک نامارا و خانواده اش دارد. به همین دلیل واکنش او نسبت به اسناد پاناما از این نظر جالب تر می شود. پست در زمان مناسبی اکران شده است. الان بهترین زمان برای شنیدن داستان زنانی است که در زندگی مسیرهایی غیر از آن چه برایشان تعیین شده را طی کرده اند. خانم گراهام به هیچ وجه آدمی نبود که بخواهد اسرار حکومتی را فاش کند. در سال ۱۹۸۸ در پیامی خطاب به سیا گفته بود: «مسائلی هستند که احتیاجی نیست مردم بدانند و باید مانع این کار شد … از نظر من دمکراسی زمانی رشد می یابد که دولت برای حفظ اسرار خود از روش های قانونی استفاده کند، زمانی که مطبوعات خودشان تصمیم بگیرند آیا باید یک مساله ای را مطرح کنند یا خیر.» ولی در این موردی که در فیلم مطرح می شود، گراهام نمی خواهد زیر فشار دولت کمر خم کند.

زیبایی بازی مریل استریپ در این فیلم در این است که شما در تمام صحنه ها، حتی جاهایی که کنار بردلی (یکی از سردبیرهای واشنگتن پست با بازی تام هنکس) است، می توانید روحیه محافظه کارانه او را حس کنید. خود اسپیلبرگ هم می دانسته پست، فیلم استریپ است. به همین دلیل چند بار از نماهای تعقیبی معروف خود برای نمایش استریپ استفاده می کند و بر خلاف فیلم های دیگرش، دیگر دلیلی نمی بیند برای نشان دادن این که شخصیت فیلم نامه اش از یک خطر احتمالی آگاهی یافته، دوربین را به آرامی به او نزدیک کند. استریپ حتی بهتر از دنیل دی لوئیس فیلم لینکلن، با بازی زیرپوستی خود ما را مجذوب می کند. همچون تمام آثار دیگرش، استریپ این بار هم موسیقی درست شخصیتش را پیدا می کند. خانم گراهامی که او به تصویر کشیده صدای آرام و خودپسندانه ای دارد و می توان رگه هایی از لهجه های جنوب آمریکا را در آن پیدا کرد. او در تمام صحنه ها تقریبا به حالت نجواگونه صحبت می کند. او حتی برای شنیدن تفکرات خودش هم به کمی فضا نیاز دارد. یکی از لذت بخش ترین جنبه های فیلم، تماشای بازی استریپ و هنکس کنار یک دیگر است. دو ستاره بزرگی که در طول فیلم، در میدان های مغناطیسی یک دیگر فرو می روند. هنکس نگاه های هوشمندانه و سریعی دارد. می داند که وظیفه پیش بردن داستان با اوست و او هم فرصت لازم برای خودنمایی دارد.

توقع داشتم اسپیلبرگ به سبک فیلم هایی همچون کلوت (۱۹۷۱) و همه مردان رئیس جمهور (۱۹۷۶) از آلن جی پاکولا، برای نمایش دوران پر از توهم نیکسون از نماهای اورهد بیش تری استفاده کند. ولی به نظر می آید او نمی خواسته کارش خیلی شبیه این آثار شود. بیش تر می خواسته یک فیلم روزنامه ای پر سروصدا بسازد. از تلاش او برای نشان دادن تجهیزاتی که این روزها دیگر جایگاهی ندارند (مواردی مثل ماشین تحریرهای دستی) خیلی خوشم آمد. بقیه بازیگران فیلم هم اجرای خوبی دارند، سرشان را پایین می اندازند و کار خود را بدون زرق و برق انجام می دهند. مثل باب ادنکرک که در نقش بن بگدیکیان ظاهر می شود. هم چنین جسی پلمنز که در نقش یک وکیل جوان و آشفته بازی می کند و با یک نگاه به صورت او می توان سنگینی بار جهانی که نیکسون خلق کرده را درک کرد.

پست در چند دیالوگ کوتاه هم سعی می کند درس های مهمی در مورد اهمیت مطبوعات آزاد و نقش آن ها در بررسی نحوه عملکرد رئیس جمهور به مخاطبان خود ارائه دهد. این دیالوگ ها بعد از چند نما از نیکسون می آیند که به تنهایی پشت به دوربین در اتاق بیضی شکل کاخ سفید نشسته و تلفنی با زیردستانش صحبت می کند. همین تصور این که واقعا چه صحبت هایی در این اتاق بیضی شکل رد و بدل می شود کافی است تا بابت فیلم پست و وجود کارگردانی همچون اسپیلبرگ، سپاس گزار خدا باشیم.

دیوید ادلستین