هر کسى حق تصّدى امور مسجد را ندارد/ بهره‏ مندى کافران از رفاه مادى، نشانه چیست ؟

استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه  ۱۲۵و۱۲۶  سوره بقره پرداخته است.

 وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَیْتَ مَثَابهً لِلنَّاسِ وَأَمْناً وَاتَّخِذُواْ مِن مَّقَامِ إِبْرَهیمَ مُصَلّىً وَعَهِدْنَا إلَى‏ إِبْرَهِیمَ وَإِسْمَعِیلَ أَنْ طَهِّرَا بَیْتِىَ لِلطَّآئِفِینَ وَالْعَکِفِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ/۱۲۵

  و (به یاد آورید) هنگامى که خانه (کعبه) را محل رجوع و اجتماع مردم و مرکز امن قرار دادیم (و گفتیم) از مقام ابراهیم جایگاهى براى نماز اختیار کنید. و ما با ابراهیم و اسماعیل عهد کردیم که خانه مرا براى طواف کنندگان و معتکفان و راکعان و ساجدان، پاک و پاکیزه کنید.

 آیه قبل به مقام والاى ابراهیم و امامت او اشاره کرد. این آیه یادگار بزرگ ابراهیم یعنى کعبه را یادآور مى‏شود و مى‏فرماید: این خانه، خانه مردم و میعادگاه موحدانِ تاریخ است. میعادگاهى امن و مقدس که محل طواف و نماز است.

 حاجیان که به مکّه مى‏روند، پس از طوافِ کعبه باید دو رکعت نماز بگذارند، خداوند براى قدردانى از زحمات ابراهیم، سنگى را که او به هنگام بالا بردن دیوار کعبه بر روى آن مى‏ایستاده، همچون محرابِ نماز در جلوى حاجیان قرار داده تا آنان جلوتر از مقام ابراهیم به نماز نایستند.

 ابراهیم و اسماعیل نه فقط معمارِ بناى کعبه بلکه خادم آن بوده‏اند و به فرمان خداوند، مسجدالحرام را براى اهل عبادت و نماز، از هرگونه آلودگى و پلیدى پاک مى‏ساخته‏اند.اصولاً مسجد که خانه خداست باید خادمش نیز از اولیاء خدا و پاکان باشد و هر کسى حق تصّدى امور مسجد را ندارد.

   وَإِذْ قَالَ إِبْرَهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَداً ءَامِناً وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الَّثمَرَتِ مَنْ ءَامَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْأَخِرِ قَالَ وَمَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلاً ثُمَّ أضْطَرُّهُ إِلَى‏ عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ /۱۲۶

  و (به یاد آورید) آن هنگام که ابراهیم گفت: پروردگارا این سرزمین را شهرى اَمن قرار ده و اهل آن را، آنها که به خدا و روز قیامت ایمان دارند از بهره‏هاى گوناگون، روزى ده. خداوند (در پاسخ دعاى او) گفت: البته من کافران را نیز بهره‏اى اندک خواهم داد، ولى آنها را به (کیفر اعمالشان) به سوى عذاب آتش مى‏کشانم که چه سرانجامى است.

 حضرت ابراهیم که کعبه را بنا نمود و آنرا براى عبادت مهیا ساخت از خداوند براى ساکنان شهر مکّه، دو درخواست را مطرح نمود یکى امنیّت و آرامش و یکى رزق و نعمت، و آسایش در معیشت.

 البته ابراهیم فقط در مورد مؤمنان دعا کرد ولى خداوند در پاسخ او مى‏فرماید: من رزق مادى را به همه مردم چه مؤمن و چه کافر، عطا مى‏کنم، و کافران را بخاطر کفرشان از رزق دنیوى محروم نمى‏سازم گرچه در قیامت بخاطر اعمالشان، در جهنم خواهند بود.

 این آیه دو مطلب را مى‏رساند یکى آنکه بهره‏مندى مؤمنان از نعمت‏هاى مادى و رفاه و آسایش دنیوى، مطلوب است و لذا حضرت ابراهیم آنرا از خداوند مى‏خواهد.

 دوم آنکه بهره‏مندى کافران از رفاه مادى، نشانه حقانیت آنها نیست بلکه دلیل بى‏ارزش بودن متاع دنیا در نزد خداوند است.

https://telegram.me/jajinnews

نهی از منکر به سبک حاج شیخ عبدالکریم حائرى