نگاهی به یک عکس

به گزارش پایگاه خبری “ججین”، حقایق ناخوشایند معمولا برای بازگوکننده این حقایق عواقبی به همراه دارد. زمانی که کتاب مجموعه عکس های  رابرت فرانک به نام آمریکایی ها عرضه شد، نشریه پرکتیکال فتاگرافی کارهای این عکاس زاده سوئیس را رد کرد، چرا که معتقد بود این عکس ها مجموعه ای از «تصاویری تار، لکه لکه، کثیف، با خط افق بی تناسب و ترکیب بندی شلخته» هستند. ۸۳ عکس این کتاب زمانی ثبت شده بودند که فرانک در اواسط دهه ۱۹۵۰، در مسیرهای جاده ای در بخش های مختلف ایالات متحده سفر کرد. در این عکس ها کشوری را می بینیم که در آستانه تغییر است. کشوری عمیقا پاره پاره که جنبش های حقوق مدنی زیادی در آن شکل گرفته اند. کشوری که ریشه در خانواده و سنت دارد و در عین حال، در حال حرکت به سمت گمنامی ناشی از زندگی در یک فضای شهری است.

عکس تراموا – نیواورلئان بسیار قوی تر از عکس های دیگر منظور عکاس را می رساند. این عکس، یک لحظه گذرا است که آرایش اجتماعی بی رحمانه آمریکای بعد از جنگ را نشان می دهد. تصویر، چند هفته قبل از ماجرای رزا پارکس گرفته شده است. پارکس زنی سیاه پوست در مونتگمری بود که حاضر نشد در اتوبوس صندلی خود را به یک سفید پوست بدهد. فرانک این عکس را بدون برنامه ریزی گرفته است. او در حال عکاسی از یک تظاهرات خیابانی بود که متوجه شد تراموایی در حال عبور است. فرانک رویش را برگرداند، دوربین را آماده کرد و درست قبل از این که تراموا از نظر ناپدید شود، این تصویر را ثبت کرد. در اولین نسخه های کتاب آمریکایی ها، از این تصویر به عنوان عکس روی جلد استفاده شد. همین مساله باعث بالا گرفتن انتقادها شد چرا که مخالفان معتقد بودند این تصویر ماهیتی ضد آمریکایی دارد. مسلما فرانک (که در سال ۱۹۶۳، پنج سال بعد از چاپ کتاب، شهروند آمریکا شد)، کشور تازه خود را به همان صورتی که بود می دید نه آن طوری که دوست داشت. نیم قرن بعد، آمریکایی ها با صداقت مثال زدنی خود به نماد عکاسی مستند و خیابانی تبدیل شد. سبک رها و سوژه محور فرانک، فرم این نوع عکاسی را از قواعد عکاسی خبرنگاری که نشریه لایف تثبیت کرده بود رها کرد. فرانک معتقد بود عکس های لایف، «داستان های لعنتی هستند که شروع و پایان دارند.»

منبع: Time