نگاهی به عکس کودک قحطی زده و کرکس

به گزارش پایگاه خبری  “ججین”  ، کوین کارتر بوی مرگ را می شناخت. او یک از اعضای گروه چهار نفره بنگ-بنگ کلاب بود، گروهی متشکل از عکاسان دلیری که رخدادهای منطقه آپارتایدی آفریقای جنوبی را ثبت می کردند و شاهد حادثه های تلخ بسیار زیادی بودند. کارتر در سال ۱۹۹۳ به سودان رفت تا از این منطقه قحطی زده عکس برداری کند. پس از یک روز عکس برداری در روستای آیود خسته شد و به سمت فضا های باز رفت تا عکس های دیگری بگیرد. اینجا بود که صدای ناله هایی را شنید، به آن سمت رفت و کودک نحیف نوپایی را دید که به سمت شکمش گلوله شده و روی زمین افتاده بود. وقتی که از کودک عکس می گیرد، کرکس فربهی آن طرف تر روی زمین می نشیند. به کارتر توصیه شده بود که به خاطر وجود بیماری ها به قربانیان دست نزند.

پس به جای کمک به کودک، بیست دقیقه منتظر ماند تا این پرنده بالهایش را باز کند و از منظره عکس بگیرد. این اتفاق نیافتاد، پرنده را ترساند و از ان جا دور کرد. کودک را تماشا می کرد که گلوله شده بود. سپس سیگاری روشن می کند، با خدا حرف می زند و می گرید. نیویورک تایمز این عکس را منتشر کرد و  خوانندگان خیلی برایشان مهم بود بدانند چه بر سر این کودک امده است و انتقادهای زیادی به کارتر وارد کردند که چرا به کمک سوژه ی عکسش نرفته است. این عکس او خیلی زود به مساله و چالشی برای بررسی و بحث سر این موضوع تبدیل شد که عکساسان در چه شرایطی می بایست دخالت کنند و اقدامی انجام دهند. با تحقیقات بعدی مشخص شد که این کودک نجات یافته بود اما چهارده سال بعد بر اثر تب مالاریا درگذشت. کارتر برای عکسش جایزه پولیتزر را دریافت کرد اما سیاهی آن روز آفتابی هیچ گاه رهایش نکرد. او در جولای ۱۹۹۴ خودکشی کرد  و این نوشته را به جای گذاشت: «خاطرات واضحی از کشتار، جسد، خشم، رنج و عذاب من را تسخیر کرده است.»

منبع: Bored Panda