نقد کتاب برگ های علف

به گزارش پایگاه خبری “ججین“، کتاب شعر برگ های علف اگرچه عناصری از ادیان مختلف جهان را در مضامین معنوی خود جای داده است اما مسیحیت مهم ترین آیین تصویر شده در این اثر است. والت ویتمن در این کتابش ایده هایی را از عقاید تعالی گرایی و پروتستان آمریکای قبل از جنگ گرفته است؛ برای نمونه کوئیکرها، پیوریتان ها و کنگره گرایان که تجارب فردی، الهام های فردی و ارتباطات فردی با معبود را ارج می نهادند. برابری، سادگی، رفاقت و روشنایی درونی به عنوان راهنمایی معنوی در جهت یافتن حقیقت و پیوندی عمیق با معبود که در مرکز تفکرات ویتمن مشاهده می شود، جزئی از اصول ارزشی کوئیکر است. الیاس هیکس کوئیکری متعصب، همسایه و دوست ویتمن  بود که موعظه می کرد و می گفت می توان خدا را در یک برگ علف دید. همچون عقاید پیوریتان و تعالی گرایی، اجزای موجود در طبیعت می توانند نشانه هایی از اهداف و نظم الهی باشند. زندگی تداوم می یابد، و مرگ بازگشتی است به سوی معبود و معشوقی که زندگی را به انسان اعطا کرده است.

ویتمن دیگر باورهای انجیلی را هم در مضمون دموکراسی معنوی اش به کار می گیرد: شاعر همچون تمامی دیگر مردان و زنان، برادر/دوست/وارث جوانِ برادر بزرگ یعنی مسیح است. او در میان مردم حرکت می کند و از طریق چشمان خداوند به دنیا می نگرد و دیدگاهی التیام بخش از برابری، بردباری و عشق را با خود می آورد. حکومت الهی حاضر و آماده است و ویتمن آن را به عنوان دموکراسی معنوی استخراج می کند. عشق، برابری، نیروی سازندگی و همبستگی، وصفی از خداوند و همچنین آمریکا است. ایالت متحده برگزیده شده است برای پیشبرد معنویت جهانی.

برخی منتقدان ویتمن را پسامسیحی می دانستند چون دیدگاه تازه ای از معنویت همراه با برابری روح و جسم را ارئه می داد. او مسیح را به عنوان رهایی بخش به شکل سنتی اش باور نداشت، و تاکید می کرد که «حقیقت» یک فرد از خود فرد جدا است. «من» قرار گرفته در مرکز، جانشین خدا می شود. اگرچه این «من» به «خودِ بزرگ» موجود در مکتب ودانتای هندو بسیار نزدیک است، بدون مرزهای مشخصی در میان «خویشتن»، «من» فردی، «آمریکای نمادین»، و «آدمیزاد» (فرد معمولی و عادی) در گذار است. نمادهای طبیعی و تجارب انسانی الهام هایی برای باور و ایمان هستند. این مسیر، باور و تفکری عمومی در مورد تجربه های معنوی را ممکن ساخت، آن هم در کشوری با عقاید و باورهای مسیحی مختلف و متنوع که مداوم با هم اختلاف نظر داشتند.

رمانتیسیزم آمریکایی

در قرن نوزدهم، رمانتسیزم در هنر و شعر آمریکا سربرآورد. ویتمن بر اساس رمانتیسم و سنتهای تعالی گرایی موجود در نویسنده هایی همچون امرسون، دیوید ثورو، هاوثورن،هرمان ملویل و امیلی دیکنسون رشد کرد. رمانتیک آمریکایی از نمادهای جهان خارجی (طبیعت) به عنوان نمایش حقیقتی درونی و نامرئی استفاده می کرد. کارهای ویتمن در دسته آثار این نویسندگان رمانتیک قبلی قرار می گیرد، چون ویتمن برای نشان دادن ابعاد معنوی خویشتن و جهان، از عنصر خیال و تشبیهاتی از طبیعت همچون دریا، جاده، تشخیص و جان بخشی استفاده می کرد. سرود خویش بهترین نمونه از حضور این عناصر در کارهای ویتمن است که در آن شاعر تلاش می کند جسم را به روح، و دنیای مادی را به دنیای روحانی مرتبط سازد.

دموکراسی آمریکایی

اشعار ویتمن برجسته و ممتاز هستند به این خاطر که نماد و نشانی هنری از ایده آل هایی همچون دموکراسی، آزادی و انقلاب اند؛ ایده آل هایی که ایالات متحده طبق آن ها بنا شد و برای دست یابی به آن ها بود که جنگ های داخلی تداوم یافت. ویتمن متوجه شده بود که آمریکا تجربه ای ویژه از  دموکراسی را در پی گرفته است که به طور کلی چشم انداز موفقیت آمیزی نداشت. اشعار ویتمن همچون سیاست های آمریکا، شکل و ساختار موجود را در هم می شکست. اشعار او نه بر سنت بلکه بر نوگرایی تکیه داشتند.

اشعار ویتمن سفر، جستجو و کاوش را عالی و ایده آل نشان می دهد که آینه ای از چشم انداز آمریکای قرن نوزدهم است. در طول زندگی ویتمن ایالات متحده از ۲۲ ایالت به ۴۴ ایالت رشد کرد و و بیشتر زمین هایی را که بعدا به شش ایالت باقی مانده تبدیل شدند را به دست آورد. آمریکا سرزمین حیات وحش بود که ویتمن می خواست آنچه حیات وحش رام نشده و طبیعت بود را در این سرزمین و مردمان ساکن آن بستاید. کشور و همچنین اشعار ویتمن به سمت غرب سفر می کردند. این تلاشی بود برای رهاسازی (و جلوگیری از انزوای) روح آمریکایی که سرزمین وسیعی را در بر می گرفت و در میان تمامی مردم کشور مشترک بود.

سفر

برخلاف شاعران آمریکایی همچون لانگفلو یا دیکنسون که عمدتا در مورد مناطق مشخصی می نوشتند، ویتمن سعی داشت که در مورد وسعت بیشتری شعر بنویسد. هدفِ دربرگرفتن روح تمامی ایالت ها و رسیدن به همبستگی بین تمامی آمریکایی ها در اشعارش دیده می شد. ویتمن رسیدن به این هدف را با برجسته کردن مضمون سفر پیش برد. برای ویتمن سفر در بین ایالت های آمریکا تنها یک جابجایی جسمی نبود بلکه امری روحی و معنوی هم بود. سفر به او کمک می کرد که به درک بهتری از روح خودش برسد و همیشه در حرکت و تلاش بود برای رسیدن به زیبایی های حقیقتی والاتر. سفر همچنین به او در درک و فهم دموکراسی کمک می کرد که در بیشتر نوشته هایش حضور دارد. سفر استعاره ای است برای جابجایی و جنبش و تحرک مداوم که ویتمن در کشور به عنوان یک کلیت می بیند. همان طور که ویتمن از ایالتی به ایالتی سفر می کند، دموکراسی هم در مراحل مختلف و با سرعت های مختلفی در کشور پیش می رود.

منبع:  Enotes/ Grade Saver