نقد نقاشی تراس کافه در شب

به گزارش پایگاه خبری “ججین”،می توان به تراس کافه در شب به عنوان نمونه ای از اثار پسا امپرسیونیستی نگاه کرد. این نقاشی رنگ روغن در سال ۱۸۸۸ کشیده شد و اکنون در موزه ی کرولر مولر در اترلو نگهداری می شود. این نقاشی ون گوگ هم، همچون بیشتر کارهای خلاقانه دیگر او، بکر و پر از احساس است. این نقاشی تصویری بسیار دقیق و صادقانه از جو و فضایی گرم و آرام از شب را در شهر منتقل می کند. نورپردازی خاص آن در شب، تصاویری عجیب و جادویی، ترکیب رنگ و کنتراست های قابل توجهی را ایجاد کرده است.

آسمان پر از کنتراست و ستاره هایی که روی کافه می تابند به عنوان اساس و پایه ترکیب بندی تصویر استفاده شده اند. این کنتراست ها بسیار واضح و دقیق هستند و به راحتی دیده می شوند. همچون کنتراست بین نور و سایه، یا سیاه و سفید. آسمانی پر ستاره با ستاره هایی بزرگ و زیبا، حسی از دنیای خاصی مربوط به قصه های پریان را ایجاد می کند، دنیایی پر از انرژی های جادویی پنهان و خیالی. آسمان شب بیننده را مسحور خود می کند، نگاه را به خود خیره کرده و احساسات بیننده را به خود معطوف می کند. انگار این شهر به دو دنیای کاملا مجزا و در تضاد با هم تقسیم شده است. یک بخش، جهانی با آسمان شبی پرستاره همراه با سکوت و خوابی آرام را نشان می دهد. و جهان دیگر، فضایی پر آشوب، کافه ای با نورهایی روشن را به تصویر می کشد. تراس کافه در شب یک فضای معمولی، روزمره و بی اهمیت همراه با عدم جدیتی مربوط به روز را با خود دارد.

شهر در شب زندگی آرام و بدون دغدغه ای را می گذراند و در مقایسه با روز با تنش های کمتری همراه است اما باز هم همچون روز صادق و واضح است. شهر زوج های جدا از همی را نشان می دهد که در سکوت و آرامش در جوی آرام و ساکت نشسته اند یا در حال عبور هستند. مسافران و رهگذرانی بی خیال و آسوده خاطر. این تصویر، رنگ های پیچیده ای را در خود داراست. تصویری پر از کنتراست با جزئیاتی زیاد. ستارگان روشن در آسمان شب در میان ساختمان های تاریک شهر و نور های مصنوعی ناشی از تراس کافه گم شده است و تنفس و گرمای شبی آرام در شهری کوچک و اروپایی را نشان می دهد.

ون گوگ این نقاشی را در روزهای ۹ تا ۱۶ سپتامبر ۱۸۸۸ در آرلس کشید. این کافه که همیشه در جای خود بوده است، پاتوق افرادی بوده که به ان جا می رفته اند. نام کافه «تراس» بوده است که بعدا نام آن را به «کافه ون گوگ» تغییر دادند. میزها را در شب بیرون می آوردند. نقاش در مقابل تراس نمی نشست و در زاویه قرار می گرفت، این گونه باعث می شد عمق بیشتری از تصویر را در اختیار داشته باشد و بتواند جزئیات بیشتری را ثبت کند. سنگ فرش های خیابان از مقدار زیادی رنگ آبی، زرد، صورتی و بنفش تشکیل شده است. آسمان این نقاشی همان آسمان نقاشی شب پرستاره بر فراز رن است. او این دو نقاشی را با فاصله زمانی کمی کشید. کنتراست بین رنگ زرد و نارنجی دیوارها و رنگ آبی و درخشان آسمان و بخش های جلویی ساختمان ها یک کنتراست مکمل است، این دو رنگ اصلی به شدت با هم کنتراست دارند، به ویژه که ونسان به تشدید رنگ ها علاقه خاصی داشت. این امر تاثیری نسبتا سورئال در نقاشی ایجاد می کند. این صحنه معمولی از یک کافه به گونه ای مسخ یافته است که انگار نقاش به سطحی ناشناخته از درک طبیعت دسترسی داشته است. شما هیچ وقت تراس کافه ای را با چنین رنگ هایی نخواهید دید. واقعا این رنگ ها از کجا آمده اند؟ و نقاشی واقعا چه چیزی را می خواهد نمایش دهد؟

زاویه دید نقاشی، هم سطح با شخصیت های درون نقاشی قرار دارد. افق در پایین قرار گرفته، آسمان هم بیشتر فضای تصویر را تشکیل داده است. تراس کافه با رنگ غالب زرد در فضای سمت چپ، آسمان و گروهی رهگذر هم در بخش سمت راست قرار دارند، جایی که رنگ غالب آبی است. اینجا هم کنتراستی بین رنگ ها و همچنین تضادی بین فضا های موجود به وضوح دیده می شود.

نقاشی به چند بخش رنگی تقسیم شده است که به شدت در تضاد با هم هستند و کنتراستی قوی در آن ها وجود دارد. در واقعیت چنین صحنه ای با این سطح از کنتراست بسیار نادر است، کنتراستی که با وجود تضاد شدید موجود، این بخش های مجزا در کنار هم و ثابت قرار گرفته اند. زرد و آبی هیچ گاه در چنین فضای بسته ای حصر نمی شوند. این کنتراست ها و تضاد در فضا و رنگ ها این احساس را ایجاد می کند که نقاش می خواهد جهانی را به نمایش بگذارد که در ابعاد دیگری از هستی قرار دارد، جهانی جدا از این جهان واقعی که می شناسیم.

منبع:Painting Analysis / Painting Planet