نقد فیلم خداحافظ کریستوفر رابین

به گزارش پایگاه خبری “ججین“ ، در دهه ۱۹۲۰، الن الکساندر میلن با مجموعه کتاب هایی که تحت تاثیر فرزندش و عروسک های اطراف او نوشته بود، جهان را از تنش و آشفتگی پس از جنگ جهانی اول رهایی داد. این نویسنده بریتانیایی این کتاب ها را با ترکیبی از شعر و متن و طنز خاص خود می نوشت، در کنار این متن های دوست داشتنی، طراحی های بی نقص ارنست هاوارد شپرد زیبایی کار را دو چندان می کرد.

کتاب هایی مثل زمانی که خیلی کودک بودیم و وینی خرسه موهبت هایی تماشایی بودند. ولی چیزی که فیلم نه چندان بی ایراد خداحافظ کریستوفر رابین می خواهد به تصویر بکشد، مشکلاتی است که همراه با موفقیت های این کتاب ها به وجود آمد. کریستوفر رابین میلن که در فیلم آن را به نام مستعارش یعنی ماه صدا می زنند، در کودکی به سختی می توانست در میان مردم ظاهر شود. پدرش هم نسبت به این قضیه احساس گناه می کرد. او کمی بعد متوجه شد که تمام زندگی ادبی اش در شخصیت پو خلاصه می شود.

فیلمنامه که بر اساس کتاب زندگی نامه ای از آن توایت نوشته شده، جزئیات دقیقی دارد، اما بارها در زمان ها و لحن های مختلف حرکت می کند و همین باعث می شود که نتواند یک انسجام را حفظ کند. اما با تمام این تفاسیر، خداحافظ کریستوفر رابین زیبایی های خاص خودش را دارد و از ژرفای مناسبی بهره می برد. ولی مشکلات فیلم را نمی توان نادیده گرفت. از گریم های عجیبی که برای بازیگران به کار گرفته شده تا شخصیت هایی که ثبات چندانی ندارند، همه این ها نشان می دهند که سایمن کرتیس کارگردان آن چنان که باید موفق نشده یکپارچگی فیلم خود را حفظ کند. برای مثال دافنه (مارگو رابی)، همسر میلن، یک بار دمدمی مزاج است، یک بار سرد است و یک بار خون گرم. این تناقض ها تا آخر فیلم ادامه پیدا می کند.

دامنل گلیسون تلاش زیادی می کند تا در نقش نویسنده درون گرایی ظاهر شود که ترس و وحشت جنگ را هم چشیده است و احساساتش به یک باره دچار تغییر می شود. ویل تیلستون در نقش ماه هم به همین ترتیب همیشه سرگردان و مردد است. استیون کمپل مور و کلی مکدونالد به مراتب بازی بهتری دارند. دست کم آن ها می دانند در نقش شپرد و پرستار بچه ها چه بازی ارائه بدهند.

ولی در فیلم لحظه های لذت بخش هم زیاد است. پدر و پسر ارتباط زیبا و شیمی بسیار خوبی دارند. یکی از سکانس های به یاد ماندنی فیلم جایی است که میلن و شپرد در منطقه ساسکس قدم می زنند. ماه هم در کنار آن هاست و خرس عروسکی خود را کشان کشان دنبالشان می کشاند. هم چنان که ماه مشغول بازی است، مردان درباره زندگی در جنگل صد آکر وود (جنگل داستانی وینی خرسه) خیال پردازی می کنند. سپس به دره پیش روی خود خیره می شوند و ناخودآگاه به یاد میدان های نبرد می افتند.