نقد فیلم بلید رانر ۲۰۴۹

به گزارش پایگاه خبری “ججین”  ، آرتور سی. کلارک زمانی گفته بود: « دو احتمال وجود دارد، یا ما در این دنیا تنها هستیم، یا موجودات دیگری هم حضور دارند، و هر دو احتمال به یک اندازه وحشت آور هستند.» در لس آنجلس آینده سرد و بی رحمی که در دنیای بلید رانر می بینیم، به نظر می آید احتمال اول درست است. ولی همین مساله ما را با تردیدهای بیش تری مواجه می کند. به تدریج ترغیب می شویم که ابرهایی که آسمان بالای سرمان را پوشانده اند کنار بزنیم و به حقیقت ماجرا پی ببریم.

حال که بعد از این همه انتظار، یک دنباله دیگر برای فیلم کالت بلید رانر ساخته شده است، پرسشی که این جا مطرح می شود این است که آیا این دنباله ارزش سی و پنج سال انتظار را داشت؟ خیلی راحت نمی شود به این پرسش پاسخ دهد. چرا که بلید رانر ۲۰۴۹ هم چیزهای زیادی کم دارد، و هم مملو از ویژگی های تازه فوق العاده است. نحوه روایت بقیه داستان اصلی شاید بحث برانگیز باشد و مخاطبان را به دو دسته تقسیم کند.

داستان این بار بر روی کی (رایان گاسلینگ) تمرکز می کند که مامور پلیس لس آنجلس است. همچون ریک دکارد (هریسون فورد) در قسمت اول، کی هم یک بلید رانر است و وظیفه دارد که رپلیکانت ها (انسان هایی با ژن مصنوعی) را پیدا کرده و از بین ببرد. کی اما از شغلش راضی نیست. مرتب از مردم می شنود که زندگی چیزی عمیق تر از این کارهای پیش و پا افتاده است. وقتی کی مشغول از بین بردن رپلیکانتی به نام سپر مورتن (دیو باتیستا) است، او از معجزه ای صحبت می کند که پیش تر دیده است.

کی بعدا در حیاط خانه مورتن یک جعبه استخوان پیدا می کند. از طریق این استخوان ها، او به ردیابی یک بچه و دو رپلیکانت می پردازد. جاشی (رابین رایت) رئیس کی به او می گوید که اگر در این مسیری که در پیش گرفته به حقیقت ماجرا دست پیدا کند، ممکن است تعادل بین خیر و شر را در دنیا تحت تاثیر قرار دهد. کی تصمیم می گیرد که این بچه را پیدا کرده و او را از بین ببرد.

گاسلینگ محور اصلی فیلم است و نقش خود را به خوبی ایفا می کند. او آن میزان از درماندگی را نشان می دهد که چنین شخصیتی نیاز دارد، اما در عین حال موفق می شود توانایی های ذهنی و فیزیکی کی را هم نمایش دهد. زمانی که فورد و گاسلینگ با هم در صحنه حضور دارند، فیلم از نظر کیفی یک سطح بالاتر می رود. آن ها بازی های یک دیگر را ارتقا می دهند.

در فیلم ارجاع های زیادی به قسمت اول می شود. بهتر است پیش از تماشای فیلم دوم، بلید رانر اصلی را یک بار دیگر ببینید. اما در غیر این صورت هم باز هم می توانید بفهمید ماجرا از چه قرار است.

بلید رانر ۲۰۴۹ اما چند مشکل دارد. اول این که بسیار طولانی است و در طول زمان تقریبا سه ساعته خود، گاهی اوقات روند کندی پیدا می کند. نکته بعدی این که در فیلم از نظر بصری سعی شده جهانی به تصویر کشیده شود که در تاریکی به سر می برد. همیشه یا باران می بارد یا برف. قرار نیست نور خورشید را در جایی از فیلم ببینیم. نکته آخر هم این که به نظر می رسد بسیاری از صحنه هایی که جرد لتو بازی کرده است در اتاق تدوین حذف شده است. او حضور بسیار کوتاهی در فیلم دارد.

اما کسی که در فیلم زیاد دیده می شود و اتفاقا حضور خوبی دارد، آنا د آرماس است. او در نقش جوئی معشوقه کی بازی می کند. هر زمان که جوئی حضور پیدا می کند، آرامش بر صحنه برقرار می شود. د آرماس حضور کاملا دل پذیری دارد موفق می شود شخصیتی خلق کند که هسته احساسی فیلم را شکل می دهد.

بلید رانر ۲۰۴۹ همچون نسخه اصلی بی نظیری که ریدلی اسکات ساخت، البته این بار به روشی متفاوت سعی می کند یکی از پرسش های کلیدی دنیای ما را مطرح کند: آیا زندگی همین چیز سطحی است که داریم می بینیم یا در باطن با مسائل عمیق تری سروکار داریم؟ دنی ویلنو در یکی از تماشایی ترین، برانگیزاننده ترین و عمیق ترین بلاک باسترهای دوران ما هر دو جواب را به بازی می گیرد و کاری می کند که هر دو گزینه، ما را مضطرب و ناراحت کنند.

چیزی که در پیش نمایش ها و تریلرها دیدید را فراموش کنید. فیلم ویلنو چیزی فراتر از یک فیلم علمی تخیلی معمولی نجات دنیا است. با یک فیلم نوآر مرموز آینده نگرانه درباره یک بچه گمشده سروکار داریم که در نهایت شخصیت اصلی خود را درگیر بحران هستی می کند.

بلید رانر ۲۰۴۹ از نظر میزان جذابیت، همتای فیلم اول پیش می رود. داستان گاهی اوقات بیش از حد پیچیده می شود، ولی در مجموعه روایت خوبی دارد. از نظر من چنین دنباله ای ارزش سی و پنج سال انتظار را داشت.

telegram.me/jajinnews