نقد بازی کرش باندیکوت سه‌گانه احمقانه

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ،  کرش باندیکوت در دهه ۹۰ با موفقیت فوق العاده ای همراه بود، به همین دلیل به یکی از عوامل اصلی موفقیت پلی استیشن تبدیل شد. این موجود خیالی اگرچه هیچ گاه به موفقیت سونیک و ماریو دست پیدا نکرد، اما بازی هایی که بر اساس آن ساخته می شد همیشه سکوبازی های جذابی بودند که به لطف شخصیت های گیرا و محیط های متنوع، در یاد بازیکن ها باقی می ماندند. نکته بعد این که در حالی که سونیک و ماریو بعدها تلاش کردند خود را با محیط های سه بعدی سازگار کنند، کرش اساسا در یک دنیای سه بعدی خلق شد.

با عرضه مجموعه سه گانه احمقانه، این فرصت در اختیار ما قرار گرفته است که یک بار دیگر سبک بازی سه قسمت اول کرش را تجربه کنیم. این سه گانه اگرچه کپی کاری بازی های اصلی هستند، اما حتی از نسخه های اولیه هم بهتر به نظر می رسند. سه گانه احمقانه که توسط ویکاریس ویژنز ساخته شده، نسخه های بازسازی شده ای است از کرش باندیکوت ۱، کرش باندیکوت ۲: کورتکس ضربه می زند و کرش باندیکوت ۳: کژیدگی. آن مدل های بدوی جای خود را به موجودات و محیط های واقع گرایانه تر داده اند. سیستم نورپردازی تازه بازی هم سطح تازه ای از واقعیت گرایی را به این محیط کارتنی اضافه کرده است. بازی از نظر کیفیت شبیه کارتن های سه بعدی شرکت هایی مثل پیکسار و دریم ورکس شده است.

اگرچه تماشای این بازی و قدردانی از زحماتی که برای آن کشیده شده کار راحتی است، ولی انجام آن باعث بروز احساسات متناقضی در شما می شود. این حقیقت را باید قبول کرد، این سه گانه علی رغم حال و هوای قدیمی که به آن ها داده شده است تاریخ مصرفشان گذشته است. دشمنان به ندرت در برابر شما واکنشی نشان می دهند. بیش تر ترجیح می دهند مسیرهای از پیش تعیین شده را طی کنند و همان انیمیشن هایی را تکرار کنند که برایشان تعیین شده است. موانعی در بازی وجود دارند که نیازی به حضورشان نیست، تنها شما را دلسرد می کنند. با آنالوگ دسته هم می توانید کرش را کنترل کنید. اما حرکات و پرش های نرم تر هم کمکی به گیم پلی سفت و سخت بازی در هنگام گشت و گذر در محیط های بیرونی بامزه آن نمی کند.

همه مراحل بازی این قدر ناامید کننده نیستند. تا حد قابل توجهی، سه گانه احمقانه یک چالش معمولی بی نقص برای یک لذت معمولی است. مساله راحتی بازیکن به حدی مد نظر بوده است که شما می توانید از مراحلی که دوست ندارید عبور کنید و در عین حال، به سناریوهای گسترده زیادی دسترسی داشته باشید: در یک دقیقه در حال گذر از آب هایی هستید که دچار الکتریسیته هستند و مارماهی ها در آن ها غلط می زنند، و یک دقیقه دیگر سوار بر یک ببر در حال عبور از گروهی از محلی های عصبانی بر سر دیوار بزرگ چین. هم چنین چند مرحله وجود دارد که به شما امکان می دهند صحنه معروف فرار از دست توپ سنگی بزرگ فیلم ایندیانا جونز: مهاجمان صندوقچه گمشده را تجربه کنید. البته بسته به نسخه بازی که مشغول آن هستید، ممکن است به جای سنگ یک خرس قطبی به دنبال شما باشد.

به طور کلی می توان گفت کرش همچون همیشه، مجموعه جذابی است از چالش های سکوبازی که در هر مرحله ابزار متفاوتی را به کار می گیرند. با قرار دادن هر سه بازی کنار یکدیگر، سه گانه احمقانه شما را غرق در نوستالژی می کند. مراحل مشابه کرش به نحوی در معرض دید شما قرار داده شده اند که باعث می شوند دچار یک نوع احساس گرم و مبهم شوید، احساسی که بازتاب چیزی است که همیشه در ذهن داشتید. ولی همچنین با این حقیقت هم باید مواجه شوید که کرش بازی برای تمام دوران نیست. هیچ نوع نورپردازی و انیمیشن بامزه ای نمی تواند این سکوبازی های سه بعدی ابتدایی را جذاب کند. حتی می توان ادعا کرد که این ظاهر جذاب، ماهیت اصلی این بازی ها را پنهان می کند.

مقصر اصلی قدیمی بودن کرش، گذر زمان است. ویکاریس ویژنز از نقطه نظر هنری سهم خودش را در بازسازی کرش انجام داده است، زمانی که اولین بار با کرش مواجه می شوید بازی همان جذابیت همیشگی را در خود دارد. اما سال ها از عرضه پلی استیشن ۱ گذشته است و ما هم سال هاست از سال های اولیه شکل گیری بازی های سه بعدی عبور کرده ایم. مسلما یک طرفدار دو آتشه بلافاصله عاشق سه گانه احمقانه می شود، اما اگر اولین بار است که با کرش آشنا می شوید (یا تنها آشنایی نسبی دارید)، شاید باید این حقیقت تلخ را قبول کنید که ماجراجویی های اصلی کرش دیگر آن نوآوری و غافلگیری بیست سال پیش را ندارند.

مشاهده پیش نمایش بازی:

telegram.me/jajinnews