نقاشی عبور واشنگتن از دلاور

به گزارش پایگاه خبری ججین ، عبور واشنگتن از دلاور را می توان یکی از شناخته شده ترین آثار تاریخ هنر آمریکا در نظر گرفت. ولی نکته غافلگیر کننده این است که این نقاشی نه توسط یک نقاش آمریکایی و نه در ایالت متحده کار شده است، بلکه اثری است از امانوئل لوتز، نقاش آلمانی که در اواسط قرن نوزده در دوسلدورف به کار بر روی این تابلو پرداخت.

لوتز دو نسخه از این اثر کار کرد. اولی را در سال ۱۸۴۹ بلافاصله بعد از شکست انقلاب آلمان کار کرد. این تابلو طی بمباران آلمان در جنگ جهانی دوم از بین رفت. لوتز نسخه دوم را در سال ۱۸۵۰ شروع کرد. در اکتبر ۱۸۵۱، نسخه دوم به نیویورک منتقل شد و در یک نگارخانه به نمایش درآمد. دو سال بعد مارشال او. رابرتس که یک سرمایه دار ثروتمند بود، این تابلو را به قیمت (در آن زمان گزاف) ده هزار دلار خریداری کرد. رابرتس در سال ۱۸۹۷ این تابلو را به موزه متروپولیتن اهدا کرد. در سال ۱۹۵۰ تابلو به دالاس منتقل شد و در نهایت دوباره در سال ۱۹۷۰، به نیویورک بازگردانده شد.

امانوئل لوتز در آلمان به دنیا آمد، ولی وقتی ده ساله بود همراه با خانواده اش به ایالات متحده مهاجرت کرد. او بعدا به لطف حمایت های مالی خانواده های ثروتمند فیلادلفیایی موفق شد با فراغ بال مطالعات و تجربه های خود در زمینه هنر نقاشی را شروع کند و ادامه دهد. لوتز در نقاشی های پرتره هم توانایی های زیادی داشت، ولی امروزه او را بیش تر به واسطه نقاشی های تاریخی اش می شناسند. عبور واشنگتن از دلاور از جمله کارهای معروف و جاه طلبانه لوتز است، چرا که هم از نظر ابعاد و هم از نظر جنبه های میهن پرستانه، کاری قابل توجه انجام داده است.

نسخه اصلی این تابلو ابعادی سه در شش متری دارد. به همین دلیل یک بیننده اگر جلوی آن بایستد به سختی می تواند تمام جزئیات آن را مشاهده کند. در واقع چنین ابعاد عظیمی به نوعی با اهمیت واقعه ای که به تصویر کشیده شده سازگاری دارد. لوتز سوژه خود را از دل یکی از مهم ترین وقایع جنگ استقلال آمریکا انتخاب کرده است.

در سال ۱۷۷۶ وضعیت نیروهای مستعمره نشین چندان جالب نبود. در اقدام نظامی که می توان آن را تمهیدی هم از سر ذکاوت و هم ناامیدی در نظر گرفت، در ۲۵ دسامبر همان سال جرج واشنگتن ارتش مستعمره نشینان را از روی رودخانه دلاور عبور داد تا به نیروهای هسه ای که تحت فرمان بریتانیا در شهر ترنتون ایالت نیوجرسی اردو زده بودند، حمله کنند (هسه ای ها سربازان آلمانی بودند که بریتانیا استخدام کرده بود). این عملیات با موفقیت و پیشرفت نظامی قابل توجهی همراه بود و ۲۲ کشته، ۹۸ مجروح و ۱۰۰۰ اسیر برای هسه ای ها به جای گذاشت. بعد از چند شکست ناامید کننده که به مستعمره نشین ها وارد شده بود، این اقدام جسورانه واشنگتن دوباره امید را به نیروهای آن ها بازگرداند.

در قایق، لوتز تلاش کرده علاوه بر واشنگتن، انواع مختلفی از سربازان دیگر را هم ترسیم کند. واشنگتن و دو افسرش با کت های آبی که به تن دارند از بقیه متمایز شده اند. نه نفر باقی مانده به نظر می رسد شبه نظامی باشند. سه نفر در قسمت جلویی قایق قرار دارند. یکی از آن ها سیاه پوست است، دیگری یک کلاه اسکاتلندی پوشیده است و سومی هم یک کلاه خزدار کنسکین به سر دارد.

دو کشاورز هم در قایق هستند که به واسطه کلاه های لبه دارشان می توان آن ها را شناسایی کرد. آن ها به واسطه سرمای شدید در وسط قایق قوز کرده اند. مردی که عقب قایق نشسته لباس ها و کلاه بومیان آمریکا را پوشیده است. به این ترتیب، لوتز با به تصویر کشیدن چنین جمعیت مختلف و متنوعی، میزان گستردگی نیروهای مستعمره نشین را نشان می دهد.

لوتز خودش علاقه زیادی به تاریخ داشت، ولی این تابلو خطاهای زیادی دارد و نمی توان به عنوان یک سند تاریخی به آن اطمینان کرد. اولین ایراد این است که پرچمی که برای ایالات متحده به کار رفته تازه در سال ۱۷۷۷ بود که به صورت رسمی مورد استفاده قرار گرفت. هم چنین اندازه قایق بسیار کوچک تر از آن است که بتواند دوازده نفر را سوار کند.

نکته بعدی این که این عملیات اساسا در شب صورت گرفته است. ولی لوتز ترجیح داده زمان آن را به طلوع خورشید تغییر دهد. نیروهای واشنگتن در دلاور از یک آبراهه باریک عبور کردند. اما رودخانه ای که لوتز طراحی کرده گسترده و عریض است و حتی شباهت هایی به رودخانه راین آلمان دارد. نکته آخر که از همه جالب تر هم هست این است که لوتز، واشنگتن را به صورت ایستاده به تصویر کشیده است. انجام چنین کاری در چنین قایق کوچکی، غیرعادی و حتی غیرممکن است.

ولی دلیل اهمیت تابلوی نقاشی عبور واشنگتن از دلاور مربوط به مستندات تاریخی آن نیست. لوتز بیش تر به دنبال این بود که تابلویی ترسیم کند که نشان دهنده عظمت و شکوه ژنرال واشنگتن، نیروهای مستعمره نشین و هم چنین این عملیات نظامی باشد. نتیجه کار به یکی از برجسته ترین آثار تاریخ هنر آمریکا تبدیل شد.

دکتر برایان زیگمونت – استاد تاریخ هنر دانشگاه کلارک