مخالفت با برگزاری جام جهانی در قطر/ مسابقه با طعمِ خونِ کارگران!

به گزارش پایگاه خبری “ججین“ به نقل از ایلنا، کشور قطر با به‌کارگیری نا ایمن ده‌ها هزار کارگر مهاجر آسیایی و آفریقایی در ساخت و ساز ورزشگاه‌ها و هتل‌های بزرگ برای جام جهانی قطر، عملا در شرایط سخت تابستان این کشور موجب مرگ هزاران کارگر و آسیب دیدگی هزاران کارگر ساختمانی و خدماتی دیگر شده است و این مسئله از سال ۲۰۱۶ موجبات انتقاد بسیاری را در سازمان جهانی کار از این کشور برانگیخته و محکومیت آن‌ها را موجب شده است. هرچند کشور قطر بالاخره با امضای تفاهم‌نامه‌ها و انجام اقداماتی، اصلاحات زیادی را در بازار کار برای نیروی کار مهاجر رقم زد، اما کارشناسان معتقدند این اقدامات بسیار دیر انجام شد.

اخیرا برخی از هواداران فوتبال در اروپا نسبت به وضع کارگران مهاجر در این کشور و مرگ بسیاری از آن‌ها در خود ورزشگاه‌ها اعتراض کرده‌اند. آن‌ها با آوردن بنرهای تبلیغاتی برای تحریم جام جهانی، صدای خود را به جهان می‌رسانند. در این بنرها حتی تیم‌های بزرگی مانند تیم ملی آلمان نسبت به‌ عدم حضور در مسابقات جام جهانی فوتبال در قطر که هفته آینده شروع خواهد شد، ترغیب شده‌است.

طی دو هفته گذشته، با نزدیک شدن به شروع مسابقات در ۲۰ نوامبر، پیام‌رسانی میان فعالان مدنی و سیاسی حاضر در میان علاقه‌مندان به فوتبال برای تحریم مشاهده و بازتاب و حمایت از جام جهانی در قطر تشدید شده است.

هواداران بوروسیا مونشن گلادباخ آلمان بنر بزرگی برای جلب توجه هیئت مدیره فیفا در ورزشگاه به نمایش گذاشتند و این نهاد را «فیفا مافیا» نامیدند. در آخرین بازی بورسیا دورتموند آلمان نیز، هواداران روی نمایشگر ورزشگاه هفته گذشته نوشته بودند: «قطر ۲۰۲۲ را تحریم کنید»!

در هرتابرلین، هواداران بر مشکلات کارگران مهاجری که قطر برای ساختن استادیوم‌هایش به کار گرفته شده و کشته یا آسیب دیده بودند، مراسمی برگزار کردند. روی پلاکاردهای اعتراضی آن‌ها نوشته بود: «۱۵۰۰۰ کارگر کشته شده برای ۵۷۶۰ دقیقه فوتبال! شرم بر شما!”

گرت ساوتگیت، سرمربی تیم ملی انگلیس پس از معرفی لیست بازیکنان خود با بی‌اعتنایی به سوالات درباره  اعتراض به کشور قطر که بی‌توجهی آن باعث مرگ بسیاری از کارگران مهاجر در جریان ایجاد ورزشگاه‌ها و هتل‌های بزرگ شده است، گفت: من فکر می‌کنم که ما می‌خواهیم در درجه اول روی فوتبال تمرکز کنیم. فوتبال چیزی است که برای تمام زندگی خود به آن وقت اختصاص دادم و ما نمی‌خواهیم با هیچ چیز دیگری که در حال حاضر در حاشیه فوتبال می‌گذرد، اهمیت آن را به محاق ببریم. باید با برخی واقعیات حول اقتصاد فوتبال مواجه شده، آن را بپذیریم و با آن کنار بیاییم!

این اظهارات مربی انگلیسی با نقدها و هجمه‌هایی در اروپا مواجه شد.

این اولین بار نیست که بزرگترین رویداد ورزشی جهان توسط دولتی با مشکل شهرت جهانی در نقض حقوق مدنی میزبانی می‌شود. در سال ۱۹۳۴، برای دومین بار این مسابقات در جهان برگزار شد. ایتالیای دوره بنیتو موسولینی رئیس جمهور فاشیست و قاتل این کشور میزبان این جام بود که در آن سال‌ها با برخی تحریم‌های دولت‌ها مواجه شده بودند. البته اکنون درمورد قطر هیچ تحریمی از سوی دولت‌ها وجود ندارد! همین چهار سال پیش، جام جهانی در روسیه با حضور ولادیمیر پوتین برگزار شد اما از سوی انگلیس و ایسلند با تحریم دیپلماتیک مواجه شد زیرا این دو کشور پوتین را ناقض حقوق مدنی معرفی کرده بودند.

آخرین باری که این مسابقات چنین فراخوان‌های بلندی را برای تحریم شرکت‌کنندگان برانگیخت، در سال ۱۹۷۸ برای جام جهانی آرژانتین بود، زمانی که کشور توسط حکومت نظامیان بر این کشور مستولی بود و بسیاری نسبت به برگزاری این جام جهانی نقد داشتند.

این کمپین برای اولین بار در اروپا به رهبری تبعیدیان آرژانتینی در پاریس شکل گرفت. روزنامه فرانسوی لوموند سرانجام با سرمقاله‌ای موضع خود را رسمی و استدلال کرد که تیم ملی نباید به جام جهانی سفر کند، در حالی که کمیته‌های تحریم در اسپانیا و هلند تأسیس شده بودند. با این حال، بازیکنان ثروتمند، پذیرای کارزارهای تحریمی نبودند. ستاره فرانسوی، میشل پلاتینی، در آن سال جمله‌ای معروف در برابر کارزار تحریم جام جهانی آرژانتین که در کشوری پادگانی برگزار می‌شد، گفت: «اگر لازم باشد، تا جام جهانی شنا خواهم کرد!»

این بار اما، تیم‌هایی که به قطر سفر می‌کنند که سعی کرده‌اند با جزئیات قابل تامل‌تری رفتار کنند و به نوعی روی لبه تیغ راه بروند.

موافقان تحریم جام جهانی قطر می‌گویند: کارگران مهاجر مجروح یا خانواده‌های کسانی که به عنوان کارگر در جریان برگزاری مسابقات جام جهانی قطر جان باختند، باید تحت مراقبت قرار گرفته و به آن‌ها غرامت قابل توجه پرداخت شود. ضمن اینکه باید راه تکرار چنین حوادثی بسته شده و قطر رسما عذرخواهی کند.

تیم‌هایی که به جام جهانی سفر می‌کنند در عین حال که در این مسابقات شرکت می‌کنند، در استادیوم‌های ساخته‌شده قطر بازی می‌کنند و در هتل‌های قطر می‌خوابند، نسبت به اینکه این ساختمان‌ها و آثار معماری با چه خون‌هایی ساخته شده است، سوالی ندارند. هرچند به صورت کاملا استثنایی، تیم دانمارک از پیراهن‌های سیاه به نشانه عزاداری برای کشته شدگان کارگاه‌های ساختمانی قطر رونمایی کرده است؛ این درحالی است که رنگ لباس تیم ملی دانمارک مانند پرچم این کشور معمولا سرخ رنگ بوده است.

چند کشور نیز از قطر خواسته‌اند تا به خانواده‌های کارگران مهاجری که در پروژه‌های جام جهانی کشته یا مجروح شده‌اند، غرامت بپردازد.

استرالیایی‌ها در فدراسیون فوتبال این کشور در ویدئویی با حضور ۱۶ بازیکن، از «تاسیس یک مرکز منابع مالی برای کارگران مهاجر» برای کلیه نیروی کار مهاجری که در کشورها برای ساخت ابنیه مربوط به برگزاری جام جهانی فعال هستند، رونمایی کرده‌اند.

در همین حال، هلند از نامه‌ای که فیفا به همه کشورهای شرکت‌کننده ارسال کرده بود، انتقاد کرد و از آن‌ها خواسته بود در طول مسابقات روی فوتبال تمرکز کنند و اجازه ندهند فوتبال رنگ سیاسی بگیرد. گییس دی یونگ، مربی تیم ملی هلند گفت: بعد از جام جهانی، [فدراسیون] کشور ما می‌خواهد به دو چیز افتخار کند: عملکرد تیم ملی هلند در زمین مسابقه و بهبود پایدار در وضعیت کارگران مهاجر در قطر!

دیدیه دشان، ستاره فوتبال سابق فرانسوی که از مسئولین فیفا محسوب می‌شود، اخیرا گفته است: حضور ما در جام جهانی و تحریم نکردن آن البته به معنای چشم پوشی از فجایعی که در قطر رخ داده است، نخواهد بود.