قیصر؛ شاعر حرف‌های ناتمام

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از خبرگزاری ایسنا، بیستم اردی‌بهشت ماه ۱۳۳۸ در روستای گتوند از توابع شهرستان دزفول فرزندی دیده به جهان گشود که نام او را قیصر گذاشتند؛ او بعدها در وصف نام خود گفت: «و قاف حرف آخر عشق است آنجا که نام کوچک من آغاز می‌شود».

قیصر امین پور تحصیلات متوسطه خود را در زادگاهش و سپس در دزفول گذراند؛ وی در سال ۱۳۵۷ در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران قبول شد و سپس آن را رها کرد و در سال ۱۳۶۳ در رشته مورد علاقه‌اش زبان و ادبیات فارسی پا به دانشگاه تهران گذاشت و تا دریافت درجه دکترا در این رشته ادامه تحصیل داد.

قیصر در سال ۱۳۵۸ در شکل‌گیری حوزه هنری و اندیشه اسلامی با دیگر دوستان خود همچون سلمان هراتی، سید حسن حسینی، یوسفعلی میرشکاک و جمعی دیگر سهم بسزایی داشت که بعدها آن‌ها را بنیان‌گذاران جوان حوزه نامیدند.

امین پور در طول جنگ تحمیلی بارها در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل حضور یافت و در مناطق مختلف عملیاتی به شعرخوانی پرداخت، اشعار وی در زمینه دفاع مقدس جزو برترین آثار سروده شده است.

قیصر در تشویق و ترغیب شاعران جوان انقلاب نقش ارزنده‌ای داشت؛ وی علاوه بر تجربه تدریس در مقطع راهنمایی در سال‌های ۶۰ تا ۶۲ از سال ۶۷ به تدریس در رشته ادبیات در دانشگاه تهران و دانشگاه الزهرا مشغول شد.

امین پور درآخرین روزهای سال ۱۳۷۷ دچار سانحه تصادف و به‌شدت مجروح شد؛ شدت جراحات وارده به او به حدی بود که عمل‌های جراحی مختلفی بر روی او انجام شد و طی سال‌های بیماری دو کلیه‌اش را از دست داد و چندین سال تحت مداوای دیالیز قرار گرفت.

سرانجام حدود ساعت سه بامداد هشتم آبان ماه ۱۳۸۶ قیصر امین پور در بیمارستان دی تهران دار فانی را وداع گفت، بیمارستان دی شاهد وداع نویسندگان، شاعران و هنردوستان زیادی بود که آمده بودند تا با قیصر شاعر لحظه‌های ناب، شاعر حرف‌های ناتمام و شاعر همخانه با درد وداع کنند،‌ پیکر این شاعر در زادگاهش گتوند در استان خوزستان و در کنار مقبرهٔ شهدای گمنام این شهرستان به خاک سپرده شده است.

قیصر، زبان درد و رنج مردم روزگار خود بود و می‌توان روانی و شیوایی کلام، کاربرد قواعد و صنایع ادبی و استفاده از تمامی ظرفیت‌های شعر فارسی برای سرودن را از مهم‌ترین ویژگی‌های شعر او دانست.

شاعرانگی قیصر پس از پایان حیات هم ادامه دارد

محمدعلی حضرتی پژوهشگر، شاعر و نویسنده درباره شعر و شخصیت قیصر می‌گوید: قیصر امین پور برخلاف بسیاری از هم‌نسلان خود، دوران شاعرانگی‌اش پس از پایان حیات هم ادامه دارد، چون همواره به‌دوراز حواشی، تبلیغات و تریبون‌ها شعر سرود، و پس از مرگش مجالی برای مرور اشعارش فراهم شد.

وی اضافه می‌کند: در مورد وجههٔ شاعری قیصر همین بس که «دکتر پورنامداریان» منتقد برجستهٔ کشور دربارهٔ او می‌گوید: «قیصر مسیر قله‌های شعر فارسی را گذرانده و در یک قدمی خط الرأس بود».

حضرتی خاطرنشان می‌کند: یکی از ویژگی‌های قیصر امین پور شاعرپروری اوست؛ شاعران خوب در عرصه ادبیات اندک هستند؛ اما شاعرانی که توانایی استعدادیابی و هدایت شاعران جوان را داشته باشند، انگشت شمارند و قیصر این چنین بود.

وی می‌گوید: قیصر پس از تغییر رشته از دامپزشکی به علوم اجتماعی در دانشگاه تهران، به معلمی روی آورد و بعد از پایان تحصیلاتش در مقطع دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، به معلمی و آموزش در دانشگاه‌ها پرداخت.

این شاعر اضافه می‌کند: توجه قیصر به هندسه کلمات به‌گونه‌ای بود که با یک تغییر جزئی می‌توانست شعر و داستان را دگرگون کرده و تعالی ببخشد.

وی بیان می‌کند: رساله دکترای امین پور با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» بهترین رساله مقطع دکترا در سال ۷۷ انتخاب شد چراکه او در ادبیات و نظریه‌های ادبی دنباله‌رو هیچ‌کس نبود و همواره حرفی نو برای گفتن داشت.

حضرتی خاطرنشان می‌کند: علاوه بر همه این‌ها قیصر امین پور انسانی به‌غایت شریف بود و همه هنرهایش در قیاس با انسانیت و فروتنی وی ذره‌ای در برابر آفتاب است، انسانی به تمام معنی که روزگار ما به‌شدت نیازمند این وجهه از زندگی اوست.

اشعار زنده‌یاد قیصر امین پور در ناخودآگاه اجتماعی مردم زمانه تأثیر داشته و دارد، او و شاعرانی همچون سید حسن حسینی و سلمان هراتی جریان جدیدی در ادبیات ایجاد و نظر طیف‌های مختلف اجتماعی را به سوی خود جلب کردند، شعر قیصر تلاقی جوشش و کوشش هنری است و همین امر سبب شده اشعار و ترانه‌های وی به‌گونه‌ای باشد که مخاطب حرفه‌ای و عام شعر از آن لذت ببرند و این اتفاقی است که روزگار ما به‌ندرت شاهد آن است.