قاتل آتنا زنده است

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از خبرگزاری ایرنا، آتنا دخترک هفت ساله معصوم ایرانی که بی گناه به تیر نگاه آلوده و دستان کثیف قاتلش مورد تعرض قرار گرفت و در جنایتی نگفتنی جان داد، آن قدر دردناک است و آن قدر این مصیبت بزرگ است که به این زودی ها از دل و ذهن مردم ایران پاک نمی شود. خون قاتل او نیز این درد را درمان نیست، آتنا یکی از ما بود، دخترک معصومی که غرق بازی ها و افکار کودکانه اش قربانی مرد بیماری شد که دل و ذهن خود را به شیطان فروخته بود اما این همه ماجرا نیست.
ماجرای آتنا ابعاد ناگفته و بسیار پیچیده تری دارد که شاید بازگو کردن همه آن نه در توان من باشد و نه در توان رسانه ای که همه آن را بازگو کند اما نقش رسانه در این پرونده تلخ قابل توجه است، پرسش های فراوانی ذهن مرا مشغول کرده است. راستی اگر رسانه نبود و خبر قتل و تعرض به آتنا در رسانه های رسمی و غیر رسمی و شبکه های اجتماعی منتشر نمی شد، آیا حکم اعدام قاتل آتنا در کمتر از سه ماه صادر می شد؟ آیا مرد جنایتکار درست سه ماه بعد از روز جنایت به دار مکافات آویخته می شد؟
رسانه ها و به خصوص شبکه های مجازی با انتشار خبر تعرض و مرگ معصومانه آتنا قلب ایران و ایرانیان را جریحه دار کردند، روزها و هفته ها آتنا در سر خط اخبار بود، تیتر یک روزنامه ها بود، آن قدر گفتند و شنیدند تا از پلیس گرفته تا دادگاه به تکاپو آمدند و در کوتاهترین زمان ممکن پرونده را بستند.
سوال این است آیا تعرض به کودکان معصوم در این سرزمین بزرگ تنها برای آتنا بود؟ آیا متعرضان به نوامیس و به خصوص کودکان تمام شدند؟ همه می دانند که چنین نیست، صدها و هزاران مورد تجاوز بی صدا در گوشه و کنار شهرها و روستاها رخ می دهد، بی آنکه کسی با خبر شود، نه خبری از آنها منتشر می شود، نه در اغلب موارد به علت ترس از آبرو در پلیس و دادگاه پرونده ای تشکیل می شود که مختومه شود و نه حتی در بسیاری از موارد والدین کودک رنجیده از ماجرا خبردار می شوند. ابعاد ناپیدای این داستان غم انگیز آن قدر بزرگ است که کمتر کسی توان بیان و محاسبه آمار آن را دارد، به خصوص آنکه بسیاری از موارد تعرض از سوی نزدیکان رخ می دهد.
هزار افسوس که این نیز تمام ماجرا نیست، اسماعیل متجاوز و قاتل آتنا شناسایی شد. او را به دار مجازات آویختند تا درس عبرت شود، راستی درس عبرت برای چه کسی؟ آیا با اعدام اسماعیل پرونده بسته و خیال همه راحت شد؟ اسماعیل را به دار آویختند و صدها نفر با شوق و ذوق فراوان در مراسم اعدام او شرکت کردند تا به تماشای مراسم اعدام بنشینند. صدها نفر از شب قبل، جا رزرو کردند، قالیچه و خوراکی به میدان اعدام آوردند تا صحنه اعدام را از دست ندهند، صدها نفر زن و مرد در کنار هم جمع شدند تا صبحگاهان به تماشا بنشینند به تماشای صحنه جان کندن یک قاتل یک مجرم متجاوز. اما باز هم رسانه ابعاد دیگری از این ماجرا را نمایان کرد. عکس های صحنه های اعدام منتشر شد، نمی دانم انتشار عکس های اعدام به چه کار می آید اما می دانم که هزار حرف نگفته را آشکار می کند، وقتی که چهره های تماشاچیان را نظاره می کنی و هزار افسوس که کودکانی معصوم در میان تماشاچیان هستند، کودکان چرا به میدان اعدام آمدند؟
«چرا»ها فراوانند، تماشای صحنه اعدام برای چه کسی جذاب است، آنان با این همه ذوق و تدارک برای چه به میدان شهر آمده بودند؟ آمده بودند تا مطمئن شوند، قاتل کودک معصوم اعدام می شود تا خیالشان راحت شود؟ شاید هم از روی کنجکاوی، آمده بودند ببینند چه خبر است؟ برخی هم دنبال رو هستند، دوستی گفته برویم اعدام ببینیم،خواستند، دوستان شبانه تنها به تماشا نروند. برخی هم دنبال هیجان هستند، حاضرند پول بدهند تا صحنه هیجان انگیز تماشا کنند، چه صحنه ای هیجان انگیزتر از صحنه اعدام و جان دادن، آن هم واقعی، مجانی هم که هست.
انبوه مردمانی که به تماشای اعدام آمده بودند، که بودند؟ آیا خشمی درونشان شعله می کشد که این گونه آمده بودند تا آبی بر آتش خشمشان ریخته شود؟ شاید که آسوده شوند، تماشای ذره ذره جان کندن یک جانی چه لطفی دارد؟ اما جانسوزتر از این همه ماجرای پر سوز و گداز، حضور کودکان معصومی است که در هفت سالگی صحنه اعدام را تماشا می کنند، چه تصوری در ذهن آنها شکل می گیرد؟ چندتن از آنان شبها با کابوس می خوابند تا بزرگ شوند، چند تن دچار آسیب روحی و روانی می شوند؟ کدامشان می تواند فردا انسانی سالم، با گذشت و مهربان باشد؟ چندتن از آنان ممکن است خود دچار آسیب شود یک قربانی دیگر، یک متجاوز دیگر، یک جانی دیگر،…. پرونده آتنا بسته شد اما آتناها و اسماعیل های دیگر هنوز زنده اند و تکثیر می شوند.