فیلم سیاه ترین ساعت

به گزارش پایگاه خبری “ججین” ، در زمانه ای که بریتانیا به شکل مفتضحانه ای از اتحادیه اروپا خارج شده و احزاب سیاسی ما به دنبال رسمی کردن این جدایی و تنها گذاشتن اتحادیه ای هستند که با مشکلات زیادی مواجه شده و به دنبال این است که حتی از وقوع یک جنگ جلوگیری کند، این مدت چند فیلم قابل توجه درباره بریتانیای دهه ۱۹۴۰ بر روی پرده سینماها آمده است. چند ماه پیش کریستوفر نولان با فیلم دانکرک ما را در این عملیات نظامی مهم غوطه ور کرد و حال، جو رایت کارگردان که اتفاقا خودش هم در یکی از فیلم هایش به نام تاوان (۲۰۰۷) صحنه های شجاعانه ای از عملیات دانکرک را به تصویر کشیده بود، با فیلم تازه خود به نام سیاه ترین ساعت، به شکلی هیجان انگیز و فریبنده دوباره به سراغ دهه ۱۹۴۰ می رود و داستان زندگی وینستون چرچیل را روایت می کند، آن هم در مقطعی که نیروهای هیتلر از کانال عبور کرده بودند و آماده حمله به بریتانیا بودند. فیلم نامه این کار را آنتونی مک کارتن نوشته است، کسی که پیش تر فیلم زندگی نامه ای تئوری همه چیز (۲۰۱۴) را هم در مورد استیون هاوکینگ نوشته بود.

سیاه ترین ساعت یک تریلر سیاسی هیجان انگیز در مورد جنگ با هدف جلب توجه مقطعی مخاطبان نیست. می توان آن را یک نسخه دهه ۱۹۴۰ از سریال خانه پوشالی در نظر گرفت، جایی که نخست وزیر یک کشور در شرف جنگ باید با دسیسه های سیاستمدارانی دست و پنجه نرم کند که می خواهند او را زمین بزنند. نکته جالب توجهی که فیلم به ما یادآوری می کند این است که با وجود این که خیلی از مسئولان کشور در آن زمان به دنبال مماشات با آلمان بودند، ولی باز هم همه در برابر نخست وزیری چرچیل موضع گرفتند. تنها دیوید لو کارتونیست بود که آشکارا از چرچیل حمایت می کرد. در ماجرایی که فیلم روایت می کند، به نظر می رسد به جای هیتلر و موسولینی، این سیاستمداران داخلی همچون چمبرلین و هالیفاکس هستند که به دشمنان اصلی چرچیل تبدیل شده اند. همین سیاستمداران هستند که طرفدار مذاکره با نازی ها هستند و تلاش می کنند کابینه چرچیل و موقعیت او را در پارلمان تضعیف کنند.

این دو سیاستمدار را به ترتیب، رونالد پیکاپ و استیون دیلین بازی می کنند. دیلین به خوبی شخصیتی همچون یک روباه بی رحم را به تصویر می کشد. بن مندلسون در نقش جرج ششم ظاهر شده است، کسی که در ابتدا موافق مماشات است، ولی به تدریج طرفدار تفکرات چرچیل می شود. در یکی از صحنه های فیلم، او به چرچیل اعلام می کند که وظیفه اش حمایت از سیاست های اوست.

سیاه ترین ساعت شباهت های آشکاری با فیلم چرچیل دارد که جاناتان تپلیزکی در همین سال ۲۰۱۷ با بازی برایان کاکس کارگردانی کرد. همچون آن فیلم، در این جا هم چرچیل یک دختر زیبای جوان به عنوان منشی خود دارد که لیلی جیمز نقش آن را بازی می کند. کسی که چرچیل در ابتدا بسیار با او بدخلقی می کند. این جا هم کریستین اسکات توماس در نقش یک همسر تندخو و مهربان ظاهر می شود و به همان صورت چرچیل تپلیزکی، در پوشاندن لباس های نخست وزیر کمکش می کند. البته برخلاف آن فیلم، این جا اسکات توماس به عنوان همسر چرچیل فرصت بیش تری برای خودنمایی دارد. ولی سیاه ترین ساعت در مجموع عظیم تر و تاثیرگذارتر از آن فیلم است. این امر از ابعاد جاه طلبانه تر، ریتم روایی تندره و بازی بازیگر نقش اول آن نشات می گیرد.

هر بار که یک فیلم درباره چرچیل می بینم، آرزو می کنم این بار هم قرار نباشد شاهد بازی یک بازیگر سخنور باشم که گریم سنگینی دارد، همان کلاه و کراوات همیشگی را می پوشد، سیگار می کشد و هم چنان که چانه اش را به شکل خاصی در می آورد و سعی می کند با لحن چرچیل صحبت کند، با پاهایش بر زمین نکوبد. ولی این بار بدون هیچ بحثی، گلی الدمن در نقش چرچیل حیرت انگیز است. او به خوبی موفق می شود حالت بچگانه صورت چرچیل در هنگام آرامش، مضحکی و تغییر چهره عمدی او هنگام شوخی کردن، و خشکی و سردی او را هنگام ناراحتی به تصویر بکشد.

چرچیل شخصیتی است که هنوز جا برای کار زیاد دارد. مثلا می توان فیلمی درباره او ساخت و به بررسی عملکرد او حین شورش های تونی پندی یا محاصره خیابان سیدنی پرداخت. یا این که چرا او به همان اندازه که از هیتلر متنفر بود، از مهاتما گاندی هم نفرت داشت. البته توجیه او این بود که این دو نفر هر دو دشمن بریتانیا هستند. ولی فعلا مساله مهم این است، گری الدمن در سیاه ترین ساعت چنان بازی پرقدرتی ارائه می دهد که نمی توان از شخصیت چرچیل و این فیلم لذت نبرد. چرچیلی که در فیلم می بینیم ترکیبی است از تاثیرگذاری بالای جرج اسمایلی (یک مامور اطلاعاتی خیالی در داستان های جان لوکاره) و روحیه پرهیجان سید ویشس (نوازنده راک معروف انگلیسی).

پیتر بردشاو