ظریف از کدام کشتی سخن می گوید

به گزارش پایگاه خبری “ججین“، «همه در یک کشتی نشسته ایم» مفهومی که روز گذشته «محمدجواد ظریف» وزیر امورخارجه تلاش کرد تا در جمع صاحبان صنایع و تجار اتاق بازرگانی به شیوه خود آن را تبیین کند.
ظریف کوشید بار دیگر به غوغاسالاران جناح های سیاسی هشدار دهد که راهکارهای تخریب محور مورد نظر آن ها نمی تواند در برهه کنونی کلید گشایش های معجزه گونه در بحران های کشور باشد.
آنچه اما دیپلمات کاربلد ایرانی را پس از شش سال حضور در عرصه سیاست خارجی به اظهارنظرهای این گونه واداشته، شرایطی است که عده ای علیه دولت مستقر و منتخب مردم ایجاد کرده و شمشیر انتقاد و هجمه را از رو بسته اند. این گروه بی توجه به دستاوردهای دولت می کوشند دستگاه اجرایی را ناکارآمد نشان داده و تمام مشکلات گذشته و حال و حتی آینده ایران را به کم کاری های دولت های یازدهم و دوازدهم مرتبط کنند.
گرچه خروج آمریکا ازتوافق هسته ای، دستاورد پنج ساله ظریف و دیپلمات های ایرانی را با آینده ای مبهم روبرو ساخت اما ظریف از برجام کُشی های داخلی پیش از مرگ برجام هم انتقاد کرد. از هراس هایی که در پی توهم نابودی توافق هسته ای در کشور به وجود آمده گلایه کرد، از مردان تجارت ایران خواست تا متعهدانه در مسیر بهبود شرایط اقتصادی کشور بکوشند و گوش به هیاهوی مرگ برجام ندهند.
دیروز اما، تنها رییس تیم دیپلماسی نبود که از هجمه انشقاق ها در عرصه سیاسی و حتی اقتصادی زبان به نقد گشود، «اسحاق جهانگیری» معاون اول دولت هم در صحن مجلس از ضررهای چنددستگی و ضرورت های وحدت قوا سخن گفت. پازل نگرانی های مردان دولت از شرایط حساس کشور با اظهارات «محمدباقر نوبخت» سخنگوی دستگاه اجرایی درباره همکاری آحاد جامعه برای عبور از چالش ها، تکمیل و مشخص شد که دولت تدبیر و امید ناخدای کشتی ایران است که از یک سو رقبای سیاسی و جناحی در داخل کشتی چکش به دست برای ایجاد رخنه مصمم هستند و از دیگر سو بیرون از این کشتی، طوفان زیاده خواهی ها و بدعهدی های بیگانگان واقعیتی غیرقابل انکار است.
درک شرایط پرچالش کنونی برای دستگاه اجرایی و تدبیر مورد انتظار جامعه از این دستگاه تنها در صورتی می تواند کارگر افتد که در داخل دست از چکش کاری این کشتی برداریم و در برابر طوفان های خارجی متحد، معقول و مدبر باشیم. حاشیه های پیرامون دولت در شرایط کنونی تمرکز و تلاش را حتی از مردان صبور و تکنوکرات دولت هم خواهد ربود و این پاشنه آشیل برنامه ریزی های دولت خواهد بود. نخستین گام در این آشفتگی اقتصادی، سیاسی و بین المللی آرامش بخشی به جامعه است کاری که دولت به تنهایی از عهده آن برنخواهد ماند.
دولت می تواند به منظور اقناع، واقعیت ها را به صورت واضح با افکار عمومی در میان گذارد، می تواند سیاست های انقباضی و ریاضتی را برای کنترل بازارها اعلام و اعمال کند، می تواند با شفاف سازی فعالیت های اقتصادی، اجرای سخت گیری های مالیاتی، دخالت در بازارهای ارز و طلا و کنترل نقدینگی به مهار وضیعت موجود اقدام کند. می تواند اطمینان شرکت های کوچک و متوسط خارجی را برای سرمایه گذاری در کشور جلب کند، می تواند رایزنی ها و مشورت ها را درباره FATF ادامه دهد و صدها می تواند دیگر. این برنامه ریزی های کلان و سیاست های اقتصادی اما زمانی می تواند از سوی دولت به سرانجام صحیح رسد که از یک سو مورد حمایت تمام قد همه قوا و نیروهای سیاسی و اقتصادی کشور باشد و از دیگر سو افکارعمومی و جامعه به آن اعتماد کنند. عرصه سیاست و جامعه دو روی سکه موفقیت دولت است که در برهه کنونی اما حجم گسترده ای از اختلافات میان نیروهای سیاسی در کشور فرصت حمایت از دولت را از آن ها می رباید. معتدلان این نیروها سکوت کرده اند، تندورهای دو طرف هم در هجمه به دولت انواع سناریوها را پیش می کشند و این میان سخنان مردان کابینه در طلب آرامش و همیاری به گوشی نمی رسد.
در تلاطم دریا، استراتژی عقلانی حکم می کند که به ناخدا اعتماد کنیم، ناخدایی که تجربه ای چهل ساله در سطح نخست قدرت ایران دارد و اعضای هیات دولت او از کاردان های عرصه خود هستند. اگراین تجربه چهل ساله و کاردانی مردان دولت نتواند گرهی از شرایط کنونی بگشاید، چه کسی یا کسانی می توانند التهابات را کنترل کنند و اوضاع را بهبود بخشند؟ برای گذار از این دشواری ها نمی توان ادعا کرد که کدام جریان سیاسی موفق تر خواهد بود اما می توان با قاطعیت اعلام کرد که اعتماد به رییس جمهور و دولتی که یک سال پیش رای بیست و چهار میلیونی مردم را کسب کرد می تواند بهترین استراتژی در دسترس کشور باشد.