شگفتی خلقت انسان و تشکیل جنین در رحم

به گزارش پایگاه خبری “ججین“ به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، توحید مفضل عنوان کتابی است که توسط یکی از یاران امام صادق (علیه‌السلام) به نام مفضل بن عمر به املا رسیده است که کنزالحقایق هم نام دارد که متأسفانه تاکنون مورد بی‌مهری نظام آموزشی کشورمان قرار گرفته است در حالی که یکی از بهترین کتب در زمینه توحید خلقت است و در چهار بخش قرار دارد: ۱ـ شگفتی‌های آفرینش انسان ۲ـ شگفتی‌های خلقت حیوانات ۳ـ شگفتی‌های طبعیت ۴ـ در مصالح وجود ناملایمات و مصایب؛ به این مناسب به بخش‌هایی از فصول این کتاب ارزشمند و یادگار امام صادق (علیه‌السلام) اشاره می‌کنیم.

شگفتی‌های آفرینش انسان:

خلقت انسان و تشکیل جنین در رحم‏
اى مفضّل ابتدا ازخلقت انسان یاد می‌کنم، پس از آن عبرت‏ بگیر. ابتدای عبرت‌ها، تدبیرى است که حق تعالى در جنین مى‏‌فرماید: در رحم در حالى که او محجوب است در سه ظلمت؛ فِی ظُلُماتٍ ثَلاثٍ‏(زمر۶) تاریکى شکم، تاریکى رحم، و تاریکى بچه‌‏دان در هنگامى که او را در طلب غذایى و نه در دفع اذیتى و بلایى و نه در جلب منفعتى و نه در دفع مضرّتى چاره نیست. پس به سوى او از خون حیض آن مقدار که غذاى او شود جارى مى‏‌شود چنانچه آب براى نباتات غذاست.

کیفیت ولادت جنین‏
و پیوسته این غذا به او مى‌‏رسد تا خلقش تمام و بدنش مستحکم مى‌‏شود تا اینکه پوستش قوت سازگاری با هوا داشته باشد و از سردى و گرمى متضرّر نشود و دیده‏‌اش تاب دیدن روشنایى داشته باشد، چون چنین شد، مادرش را درد زاییدن می‎گیرد و او را بى‏‌تاب مى‏‌کند تا فرزند از او متولد مى‌‏شود.

چون [از تنگناى رحم به پهناى جهان آمد و] متولد شد، همان خونى که غذایش بود، اینک با رنگ و بویى جز آنچه بود و در شکل غذایى دیگر، از پستان مادر سرازیر می‌شود. این غذا براى نوزاد از همه چیز سازگارتر است.

وقتى که به دنیا آمد، زبان خود را به نشانه خواستن غذا بیرون مى‏‌کند و پیرامون دهان مى‏‌چرخاند. در این زمان پستان‌هاى مادرش را که چونان دو مشک از سینه او آویخته، مى‏‌یابد و تا زمانى که تن او تر و درونش ظریف و اعضایش نرم است از آن مى‏‌نوشد.

آنگاه که حرکت کرد و به غذایى سخت و قوى نیاز پیدا کرد تا تنش استحکام یابد، در هر طرف، دندان‌هاى آسیا سر برمى‏‌آورد تا غذا را بجود، نرم گرداند و به راحتى فرو برد. پیوسته حالش این گونه است تا آنگاه که پاى در بلوغ نهد.

در این وقت اگر مذکّر است، موى در صورتش مى‏‌روید تا نشانه مردى و عزّت او باشد و از همانندى با زنان و بچگان به دور ماند و اگر مؤنث است، صورتش از موى پاک ماند تا طراوت و زیبایى‌‏اش دل مردان را برباید و نسل بشر ماندگار و پایدار شود.

اى مفضّل! در این مراحل، نیک بیندیش. آیا مى‌‏شود که [این همه تدبیر] بى‌‏مدبّر و حکیم باشد؟ مى‌‏دانى اگر در رحم، خون به او نمى‏‌رسید همانند گیاهى که آب به وى نرسد خشک و پژمرده مى‌‏شد؟ آیا مى‏‌دانى وقتى که بزرگ شد اگر مادرش را درد زاییدن نمى‌‏گرفت چون زنده بگور در رحم مى‌‏ماند و اگر در هنگام ولادت، شیر با او نمى‌‏ساخت، یا از گرسنگى مى‌‏مرد و یا با غذایى نامناسب و زیانبار تغذیه مى‏‌شد؟ و اگر در وقت مناسب، دندان‌هایش نمى‌‏رویید، بر جویدن و فرو بردن غذا ناتوان بود و باید همیشه شیر مى‏‌خورد و بدن او براى کار، قوت و استحکامى نمى‌‏یافت و مادرش به خاطر او از تربیت فرزندان دیگرش باز مى‏‌ماند؟

روییدن مو در صورت مردان و حکمت آن‏
پس اگر مرد است مو به روى او مى‌‏رویاند که علامت مردان و موجب عزت ایشان است که به آن از حد طفلان و شباهت زنان بیرون میرود. و اگر زن باشد رویش را از مو پاک مى‏نماید تا حسن و طراوتش باقى ماند و موجب میل مردان به سوى او شود و به این جهت نسل انسان منقرض نشود و نوع ایشان محفوظ باشد.