شوربختی‌ها حاصل گناه و عصیان است/ کم شدن رزق بر اثر ارتکاب معاصی

به گزارش پایگاه خبری “ججین” به نقل از خبرگزاری مهر، شرح دعای روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان به قلم حسین محمدی فام نویسنده کتاب «تاآسمان» را در ادامه می خوانید؛

اَللّهُمَّ اغْسِلنی فیهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ طَهِّرْنی فیهِ مِنَ العُیُوبِ وَ امْتَحِنْ قَلبی فیهِ بِتَقْوی القُلُوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذنبین.

خدایا! در این روز روح مرا از گناهان بشوی و از هر عیب پاک ساز و دلم را در آزمایش تقوای جانها امتحان کن , ای بخشنده لغزشهای گناهکاران.

در دعای این روز، پاک شدن از گناهان و عیب‌ها را خواستاریم. باید بدانیم که همه بدبختی هایی که دچار می شویم اثر گناه و عصیان است و بدبخت آن کسی است که به فرموده رسول اکرم (ص) این ماه بر او بگذرد و خداوند گناهانش را نیامرزیده باشد.[۱]

شوربختی‌ها حاصل گناه و عصیان است

قرآن کریم می‌فرماید: و هر مصیبتی که به شما برسد، به خاطر کارهایی است که می‌کنید. بنابراین تمام شوربختی‌های انسان، حاصل گناه و عصیان او به درگاه خداست.

بجاست که در این ماه مبارک، برای بخشش گناهانمان دعای بیشتری کنیم؛ آری، همان‌طور که اعمال صالح و خوب باعث می‌شود تا گناهان ما محو شود، انجام گناه نیز منجر به محو شدن کارهای خوب ما می‌شود.

پیامبر خدا (ص) در این باره فرمودند: از گناهان دوری کنید، زیرا گناهان خوبی‌ها را محو می‌کند. همانا بنده، گناه می‌کند و به سبب آن، دانشی را که آموخته بود فراموش می‌کند. [۲]

عمل زشت در روح انسان اثرگذار است وبه سرعت انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. حضرت امام صادق (ع) در خصوص تأثیرات گناه فرمودند: همانا انسان، گناه می‌کند و به سبب آن از نماز شب محروم می‌شود؛ سرعت تأثیر کار بد در آدمی از سرعت تأثیر کارد در گوشت بیشتر است.[۳]

در آغاز این سخن، گفتیم که هرچه بر سر ما می‌آید از گناهان ماست. قرآن کریم در باره این موضوع می‌فرماید: وَ ما اَصابَکُم مِنْ مُصیبَهٍ فَبِها کَسَبَتْ اَیْدیکم[۴]؛ و هر مصیبتی که به شما برسد، به خاطر کارهایی است که می‌کنید.

حضرت علی (ع) در روایتی در ذیل این آیه می‌فرماید: از گناهان دوری کنید، زیرا هیچ بلیه‌ای رخ ندهد و هیچ رزقی کم نشود؛ مگر به سبب گناهی؛ حتی خراش برداشتن [که بر اثر گناه بوده است].[۵]

برطبق روایات، کم شدن رزق، آمدن بلا، مرگ و غالب گرفتاری‌ها بر اثر ارتکاب به معاصی است:

امام صادق (ع) فرمودند: همانا مؤمن گناه می‌کند و به سبب آن از روزی محروم می‌شود.[۶]

امام رضا (ع) در بیان نورانی خود فرمودند: هرگاه بندگان، مرتکب گناهانی شوند که قبلا انجام نمی‌داده‌اند، خداوند نیز بلاهایی را برایشان پدید آورد که سابقه نداشته است.[۷]

امام صادق (ع) کثرت مرگ و میر بدلیل گناهان را این گونه شرح می دهند: شمار کسانی که بر اثر گناهان می‌میرند، بیشتر از کسانی است که به اجل می‌میرند.[۸]

امام محمد باقر(ع) نیز درباره کاهش نعمت های الهی بدلیل گناه این طور هشدار می دهند: هیچ سالی کم ‌بارش‌تر از سال دیگر نیست، بلکه خداوند باران را هر جا که ‌خواهد می‌باراند؛ اما هرگاه مردمی مرتکب گناهان شوند، خداوند عز و جل، بارانی را که برای آنان مقدر کرده بود از ایشان باز می‌دارد.[۹]

در فراز دیگر این دعا می گوییم: خدایا تقوای دل را روزی ما کن و ما را در امتحان آن موفق بدار.

در این باره لازم است که بدانیم قرآن کریم تقوا را به دل‌ها منسوب می‌داند؛ آنجا که می‌فرماید: ذَلِکَ وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَاللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَی الْقُلُوبِ[۱۰]؛ و هرکس شعائر دین خدا را بزرگ و محترم بدارد، این از ویژگی‌های دل‌های باتقواست.

علامه طباطبایی (ره) در تفسیر شریف المیزان ذیل این آیه می‌نویسد: اضافه شدن تقوا به قلوب اشاره است به اینکه حقیقت تقوا و احتراز از غضب خدای تعالی و تورع از محارم او، امری است معنوی که قائم است به دل‌ها و منظور از قلب، دل و نفوس است.

پس تقوی قائم به اعمال، یعنی حرکات و سکنات بدنی؛ نیست چون حرکات و سکنات در اطاعت و معصیت مشترک است. مثلا عمل دست زدن به بدن جنس مخالف چه در نکاح و در زنا مشترک است یا بی‌جان کردن در قصاص و جنایت مشترک است و یا نماز خواندن برای خدا یا ریا مشترک است. اینها همه از نظر اعمال و از نظر اسکلت ظاهری یکی است؛ پس اگر یکی حلال و یکی حرام، یکی زشت و یکی زیباست، به خاطر همان امر معنوی درونی و تقوای قلبی است.[۱۱]

اگر می‌خواهیم باتقوا باشیم، باید ابتدا دل‌ را اهل تقوا کنیم تا به دنبال آن، جسم نیز اهل پرهیزکاری شود.

خدایا! قلبی با تقوا را روزی ما بگردان.