شاخص امید به زندگی ایرانیان افزایش یافت

این شاخص برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر ۷۲.۷ و ۷۵.۷ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر ۷۱.۷ و ۷۴.۷ سال است.
امید زندگی در بدو تولد، متوسط سال‎هایی است که انتظار می‌رود شخص از هنگام تولد زندگی کند و به طور عمده از شرایط اجتماعی و ویژگی‎های ژنتیکی فرد تاثیر می ‎پذیرد. این شاخص نشان می‎دهد که هر یک از افراد متعلق به یک نسل معین تا پایان زندگی به طور متوسط چند سال عمر خواهند کرد.
از نظر استانی بالاترین مقدار امید زندگی مردان در سال ۱۳۹۵ در استان البرز (۷۴.۴ سال) و پس از آن در استان‌های تهران(۷۴.۳سال) و مازندران(۷۳.۵ سال) مشاهده می‌شود و پایین‌ترین مقدار این شاخص در مردان متعلّق به استان‌های سیستان و بلوچستان (۶۵.۷ سال)، خراسان شمالی(۶۹.۸ سال) و هرمزگان(۶۹.۹ سال) بوده است.
همچنین بالاترین مقدار این شاخص برای زنان متعلق به استان‌های البرز(۷۸ سال)، تهران(۷۷.۸ سال) و اصفهان و مازندران (۷۷ سال) بوده و پایین‌ترین مقدار این شاخص در زنان مربوط به استان‌های سیستان و بلوچستان(۶۹.۲ سال)، ایلام (۷۲ سال) و خراسان شمالی (۷۲.۶ سال) است.
شاخص امید زندگی در بدو در سال ۱۳۹۰ در کل کشور برای مردان و زنان به ترتیب برابر ۷۱.۵ و ۷۴ سال بود که این ارقام برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر با ۷۱.۷ و ۷۴.۲ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با ۷۰.۷ و ۷۳.۲ سال محاسبه شده بود.
مقایسه این ارقام با ارقام سال ۱۳۹۵ نشان می‌دهد در طی پنج سال به ترتیب یک سال به امید زندگی مردان و ۱.۵سال به امید زندگی زنان افزوده شده است.