سلفی احمدی نژاد با زمامداری اش است/ آشی که تو پختی!

به گزارش پایگاه خبری “ججین”، مسعود رفیعی طالقانی سردبیر روزنامه همدلی نوشت:

دیروز تصاویر زیادی از زلزله مهیب غرب کشــور منتشر شــد اما تصاویر مربوط به ســاختمان های ویران شــده “مســکن مهر” در سرپل ذهاب، بیشترین توجه ها را به
خود جلب کرد. تصویرهایی که در خود مفهومی فراتر از ویرانی یک ســاختمان را نشــان می دادند؛ آن مهرورزی معروف، آن حکمرانی میان مایه، آن لمپنیسیم سیاسی و
آن روزگاری را که ایران افتاده بود دست طبقه ای نوظهور که هیچ جور نمی شــد درســت تحلیلش کرد، از بس که ریشه های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی اش ناپیدا بود.
در تصاویر دیــروز، آدم های بهت زده که نشســته بودند روبه روی آوارها – و ابد به چیزی به اسم فلک زدگی فکر می کردند- خودروهای له شده، دیوارهایی که مثل جلد
یک کتاب پاره شــده و روی زمین ریخته بودند، مبل ها، صندلی هــا، تخت خواب ها، کولرهــا، بخاری ها، کمدها، لباس ها و…که جایی میان زمین و آســمان آویزان بودند،
دیده می شدند و آوار سوءمدیریت مثل پرچمی بالای سر مردم زلزله زده در اهتزار بود.
بی شــک از اینجا که ما نشســته ایم و می نویسیم، حرف از رنج زلزله زده ها، مثل حرف های در ســاحل نشسته ای است که حال غریقی را وصف می کند، آن هم در شرایطی که می دانیم زلزله زدگان بم و هریس و خیلی های دیگر، هنوز هم که هنوز اســت برنگشــته اند به آن زندگی که پیش از زلزله داشتند. آخر، زلزله فقط ساختمان ها را که خــراب نمی کند؛ عزیزان آدم را هم می گیرد، خاطره ها و یادگاری های آدم را هم.

از این ها گذشــته، زلزله مثل پتک فــرود می آید روی نوار زندگــی. آدم ها را »خانه خراب« می کند. هرکســی این را نمی فهمد، امــا زلزله زده ها خوب می فهمندش؛ خانه فقط ســقف و دیوار و… برای نشســتن و خوابیدن نیست! خانه مکانی است که زیستن را معنا می دهد و کیست که نگفته باشــد “هیچ جا خانه آدم نمی شــود”؟ اصلا با این فهم از “خانه” است که “خانه خرابی” هم معنا می گیرد. و دیروز تصاویر خانه ها یا همان مســکن های مهر در سرپل ذهاب، مصداق بارزی بودند بر همین خانه خرابی؛ آوار شدن خانه و کاشــانه و خاطره و هزار چیز دیگر در چند ثانیه و به بیانی بهتر، آوار شدن مهر بر سر صاحبان مسکن مهر؛ افسوس اما این تنها فرودستانند که مدام خانه خراب می شوند. طنــز تلخ روزگار را ببین که بی مهــری را با واژه “مهر” بزک کردند.
بگذارید بپرســیم چه کســانی در این مسکن های مهر زندگی می کردند و همین حالا در جاهای دیگر ایران چه کســانی در این خانه ها زندگی می کنند؟ آیا جز طبقات
فرودســتی که نه ســهمی از قدرت سیاسی و اقتصادی دارنــد و نه ســهمی از رفاه اجتماعی؟ آیا ســاکنان این خانه ها جز این ها هستند؟ این ها که در خوش بینانه ترین حالت، تمام زورشان رسیده که بروند یکی از این خانه ها را با هزار بیچارگی بخرند و عمرشان را پیش فروش کنند و اقســاط ماهیانه بدهند و خانه دار به حساب بیایند. جز این ها دیگر کیست که رفته باشد توی مسکن مهر؟

مســکن مهر دقیقا  مصداق روشن ســوءمدیریت دولتی اســت که میان مایــگان در ایران ســاختند. دولتی که می خواست به هر قیمت بگوید هوادار مستضعفان است،
چه آنکــه انقاب، وام از همین واژه می گرفت. دولتی که هر طور بود می خواســت نشان دهد- و فقط نشان دهد- که پشــتیبان مردمی است که رنج کشیده روزگارانند، اما
اگر بگوییم تیشه بر ریشه همان مردم زد، بیراه نگفته ایم. مگر یادمان می رود که طی هشت سال سفره های مردم، هر روز کوچک و کوچک تر شد و»چاره«، گمشده ای بود که همه در ذهن و زندگی شان به دنبالش می گشتند. ما امروز تصویر خانه های ویران شده مهر در سرپل ذهاب را به شکل عکس ســلفی محمود احمدی نژاد با دستپخت دولت داری اش می بینیم.
آن روزهایی که محمود احمدی نژاد روی کار آمد، می شد حدس زد از جیب های آن کاپشــن بهاری اش برای ایران چه چیــزی بیرون خواهد آمد. وقتی که او زمام دولت را
به دســت گرفت، ایران بیش از همیشه نیاز به سیاست، عدالت، تخصص، دیپلماســی، علم، مهارت، بهداشــت و درمان، جامعه شناســی، آینده نگری و پیشــرفت داشت. او اما درســت از نحله ای سیاســی برآمده بود که آشکارا همه این ها را نادیده می گرفت و دســت برقضا، در نقطه مقابل همه این ها می ایســتاد و فریاد “ملت ایران، ملت ایران” ســر می داد. او خود را همیشه به جای ملت ایران معرفی می کرد، حتی وقتی خبرنگاری غربی چیزی از او می پرسید، از جانب ملت ایران پاسخ می داد. منتقدانش او را پوپولیستی تمام عیار می خواندند، هرچند او پوپولیسم به معنای سیاســی و فلسفی کلمه نبود. امروز با گذشت حدود پنج سال از زمامداری اش، تازه تازه دسته گل هایی کــه بــه آب داده، دارند رو می شــوند، البتــه جدای از کارهایی که در همان زمان ریاســت جمهوری اش کرد و هرچه منتقدان فریاد زدند که خطاســت، کسی نشنید. حالا همان ملت ایران که او همه جا از اســم و رسمشان مایه می گذاشت تا منویات خود را به کرسی بنشاند، باید محاکمه بی قید و شــرطش را مطالبه کنند؛ و ملتی که مطالبه گر نباشد این بایا به سرش می بارد. فرو ریختن مســکن های مهر در ســرپل ذهاب بی شک، جز فروریختن ته مانده باور مردمانی نیســت که شــعار حمایت از مســتضعفان را باور داشته اند و اگر هنوز یک مقام حکومتی یا دولتی، چنین عقیده ای در سر دارد که انقلاب اســامی سال ۵۷ به دســت محرومان و طبقات فرودســت اتفاق افتاد و از این رو بایــد از مردم محروم حمایت کرد، باید مســببان این ناکارآمدی بزرگ را پای میز محاکمه بکشاند. با خودمان روراست اگر باشیم، باید از همین حاا تمام ســاکنین مسکن های مهر در سراسر کشور تخلیه شوند و اسکانی تازه داده شوند. مقاوم سازی شــهری و روستایی پیشکش! امروز زلزله در غرب کشور اســت و فردا ممکن است در شرق باشد و یا در پایتختی که خدانکند روزی در آن زلزله بیاید. تجارب چند زلزله گذشــته نشــان داده اوضاع تاب آوری و زیرساخت های مقابله با بحران در کشــورمان، به طرزی شگفت آور، بد اســت. دولت دوازدهم باید فکری اساســی به حال این وضع کند. یقینا اگر حال و روز مستضعفان و اصل اصیل عدالت، مطمح نظر باشــد، محمــود احمدی نژاد و تمام دست اندرکاران ساخت مسکن مهر، اعم از وزرای مرتبط در دو کابینــه او و نیز مدیران ارشــد آن وزارتخانه ها و تمامــی پیمانکارانی که طرفی از آن پروژه ها بســته اند، بایــد محاکمه شــوند. مضاف بر این ها بــدون کمترین درنگــی باید گفت وگو و عزمی حکومتی و ملی در زمینه ایمن سازی شــهرها و مدیریت بحران شکل گیرد. شاید بیراه نباشد اگر بگوییم ضرورت این کار، کمتر از برجام و تقابل با بحران های منطقه ای و .. نیست، هرچند آرام آرام باورمان شــده که باید به زندگی با همین کیفیت کنونی ادامه بدهیم تا هرچه پیش آید، خوش آید!

telegram.me/jajinnews