زنان و چند تصویر تبعیض‌آمیز

به گزارش پایگاه خبری “ججین”   ، این چند روز در معرض این پرسش قرار گرفته‌ام که از چه زمانی زنان از حضور در استادیوم‌های فوتبال منع شدند؛  سؤالی که تلنگری به گذشته بود و خاطرات سال‌های قبل را برایم زنده کرد. همچنین تبعیض‌هایی که در دیده‌شدن موفقیت بانوان می‌شود.

از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۷۴ حضور بانوان را در مکان‌ها و زمان‌های مختلفی ملاحظه کردم. ۵۷ در آستانه انقلاب؛ تمام خیابان‌ها پر از خانم‌ها و آقایانی بود که برای شرکت در تظاهرات آمده بودند. تا سال ۷۴ از ده‌ها یا صدها راهپیمایی عکاسی کردم که زن‌ها و مردها در کنار هم بودند.   زمان جنگ خانم‌ها حضور گسترده‌ای داشتند؛ چه در بخش کمک‌های پزشکی و چه در پشت جبهه.  در خانه خدا هم در صف اول بانوان و آقایان در کنار هم هستند.  الان همکاران عکاس بانوی من را ببینید. موفقیت آنها کمتر از آقایان نیست و با تلاش و کوشش عکاسی می‌کنند. دوربین عکاسی هم که می‌دانید سنگین است. با دوربین‌ها و لنزهای مختلف سبک و سنگین کار می‌کنند.  در گیلان و مازندران بانوان حرف اول را در کار کشاورزی می‌زنند؛ حتی از مردها هم بیشتر کار می‌کنند.
در اطراف همه ما چند همسر شهید، مادر شهید یا جانباز یا اسیر می‌شناسید که سالیان سال است به تنهایی مسئولیت زندگی را برعهده دارند؟ همین الان من در بستگان خانمی را می‌شناسم که بسیار برای من قابل احترام است و پسرش، برادرش، خواهرزاده، برادرزاده، داماد و پسر برادر شوهرش شهید شده‌اند. این خانم مظهر استقامت است که با این همه شهیددادن هنوز روی پاست.
دیگر این روزها خلبان جنگی زن داریم.
نیروی انتظامی سال‌هاست ناگزیر شده از بانوان چه در بخش اداری، چه برای مأموریت استفاده کند.
در سراسر کشور بانوانی هستند که در تمام زمینه‌ها فعالیت می‌کنند، حضور دارند. در بیشتر اتفاقات و لحظه‌های مهم و حیاتی کشور بانوان و آقایان با هم و در کنار هم هستند.
اما همین چند وقت پیش حرکت تبعیض‌آمیزی در بازی ایران و سوریه رخ داد؛ تماشاگران خانم سوری را راه دادند اما از ورود بانوان ایرانی جلوگیری کردند. هیچ‌کس هم جواب‌گو نبود که چرا بین خانم‌های ایرانی و سوری برای حضور و تماشای بازی فوتبال این تبعیض رخ داده است.
تا آنجا که یادم هست؛ در مسابقات بانوان، آقایان هم در استادیوم‌ها حضور داشتند و چیزی شبیه جداسازی به یادم نمی‌آید. چند وقتی است که بانوان اجازه پیدا کرده‌اند برای تماشای مسابقات بسکتبال شرکت کنند. بر این باورم هر جا خانم‌ها باشند آنجا حادثه کمتر است.
بانوان در مسابقات باانگیزه شرکت می‌کنند، مرتب مدال می‌گیرند مخصوصا در رشته‌های رزمی. چند روز پیش اتفاقی در ووشو رخ داد و تمام مدال‌ها را تصاحب کردند به‌طوری‌که در دنیا قهرمان جهان شدیم. یا حتی در هلند نیز توانستند در دارت قهرمان جهان شوند. سؤال این است چرا این موفقیت‌ها کمتر دیده می‌شود؟
چرا به اینجا رسیده‌ایم؟ چرا توجه نمی‌کنیم؟ از کجا معلوم؛ شاید! اگر بانوان برای تماشای مسابقات به استادیوم‌ها بروند شادی جمعی رخ دهد. شاید این شور و نشاط حضور در مجامع ورزشی مسکنی بر آن ناامیدی، آن کمبودها، آن غم  و مسائلی نظیری بی‌کاری باشد که دردها را کمتر کند.
به نظر می‌رسد مسئولان مفروضات و دانسته‌هایی دارند که به‌سختی به آن می‌توانیم عمل کنیم. می‌دانند و هر جا که نیاز باشد از اسم بانو یا زن استفاده می‌کنند مثلا از دامان زن، مرد به معراج می‌رود، بهشت زیر پای مادران است. اما وقتی قرار باشد کاری انجام شود، بهانه می‌گیرند. زمانی که می‌خواهند بگویند همه قشرها حضور دارند، به‌راحتی از خطوط قرمز مرسوم  عبور می‌کنند، اما وقتی که همین اقشار مختلف خواسته‌هایی دارند به‌راحتی
فراموش می‌شوند.
امیدوارم فکری اساسی شود و امکان حضور بانوان در استادیوم‌ها هم فراهم شود.

telegram.me/jajinnews