ذهن فست‌فودی، جامعه کلنگی!

به گزارش پایگاه خبری “ججین”  ، شاید اغراق‌آمیز باشد اما می‌گویند در رم یا لندن اگر مرده‌ای که صد سال پیش دفن شده، از قبر بیرون بیاید، با کمی دردسر می‌تواند خانه‌اش را پیدا کند و برود توی رختخوابش بخوابد! این را مقایسه کنید با خانه‌ها و خیابان‌های خودمان که امروز می‌سازیم و فردا از نو می‌کوبیم. در ایران کمتر می‌شود خانه قابل سکونت با عمر بالای هفتاد سال پیدا کرد.

با همه عرض ارادتی که به میراث آبا و اجدادی به‌صورت کلامی می‌کنیم، خیلی‌هایمان خانه پدری را می‌کوبیم و اتاق خواب آقاجان تبدیل به پارکینگ یا توالت عمومی می‌شود، در حالی که خانه‌های شهرهای بزرگ اروپایی گاه عمرشان از قرن هم رد می‌شود. جامعه شناسان می‌گویند ذهن آدم ایرانی هنوز گرفتار تاخت و تاز مهاجمان است. مغول و رومی و روس و… در طول تاریخ کاری کرده‌اند که ایرانی به جای خانه به فکر سرپناه باشد.

یعنی یک دیوار و چهار تخته‌پاره که خیلی به آن دل نبندد و فقط با آن گذران کند. برای همین ذهنیت بساز و بنداز از سوی فروشنده و خریدار حالا هم پذیرفته شده است. شاید یکی از دلایلی که ما عموما عادت به برنامه‌ریزی بلندمدت نداریم و فقط به امروز و خیلی زرنگ باشیم به فردا تا حوالی ظهر فکر می‌کنیم، از همین‌جا نشأت گرفته باشد؛ اینکه معلوم نیست «فردا شو کجاییم؟» مثل پیرمردهایی که سی‌وچند سال است هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوند می‌گویند: «این وضعیت به‌زودی تموم میشه!»