جُرمی به نام سفر خارجی

به گزارش پایگاه خبری ججین ، جعفر محمدی در عصر ایران نوشت: «در لایحه بودجه سال ۹۷ عوارض خروج از کشور به طرز عجیبی افزایش یافته و از ۷۵ هزار تومان کنونی به ۲۲۰ هزار تومان رسیده است. این رقم در سفر دوم به ۳۳۰ هزار تومان و در سفر سوم و بعد از آن به ۴۴۰ هزار تومان برای هر فرد می‌رسد.

در این باره سخن فراوان است اما نکته‌ای که جالب توجه است، نگاه جرم‌گونه به سفر خارجی است که در این عددها نمود پیدا کرده است. در جرایم و تخلفات معمول است که وقتی کسی برای اولین بار مرتکب خطایی می‌شود، مجازات سبکی برای برایش در نظر می‌گیرند ولی در صورت تکرار هر بار مجازاتش سنگین‌تر می‌شود. مثلا اگر کارمندی خلافی کند، ممکن است بار اول با توبیخ و درج در پرونده مواجه شود، بار دوم، کسر از حقوق، دفعه بعدی، ۶ ماه انفصال و در صورت تکرار اخراج. علت نیز مشخص است: جلوگیری از تکرار خطا.

حال دقیقاً چنین رویکردی درباره سفر به خارج اتخاذ شده است؛ به گونه‌ای که با هر سفر خارجی دولت پول بیشتری می‌طلبد؛ گویی می‌خواهد از جرم و جنایتی به نام سفر به دنیا (!) جلوگیری کند.

چنین نگاهی شرم‌آور است و هم تأسف‌بار. دولتی که بخواهد بر سر راه سفر مردمش به جهان و دنیا دیده شدن آنها سنگ‌اندازی کند، هرگز نمی‌تواند ادعای توسعه‌گرایی داشته باشد. میزان سفر مردم به دنیا یکی از شاخص‌های اصلی توسعه به شمار می‌رود؛ چرا که هم نشان‌دهنده بهبود نسبی وضعیت اقتصادی جامعه است و هم نگاه مردم هر کشور را از دایره محدود خودشان فراتر می‌برد و به آنها وسعت دید می‌بخشد. آیا کشوری با مردم دنیادیده زودتر و بهتر توسعه می‌یابد یا مملکتی که مردمانش فکر می‌کنند دنیا همین چهار دیواری خودشان است؟

سؤال اساسی این است که چرا عده‌ای می‌خواهند مردم ایران کمتر دنیا را ببینند و از آن چه در ورای مرزها می‌گذرد، غافل باشند؟

دولت حاکم بر یک جامعه در حال توسعه نه‌تنها نباید جلوی سفر مردم به خارج از کشور را بگیرد، بلکه باید تسهیلاتی برای چنین سفرهایی در نظر بگیرد تا مردمش سفر کنند، دنیا را ببیند، تجربه کسب کننده، ایده‌های جدید بگیرند، ارتباطات تازه خلق کنند و در حالت حداقلی، تجدید قوایی در سفر کنند تا با انرژی بیشتری در کشورشان فعالیت کنند.

همان‌طور که زلال‌ترین آب در صورت ماندن در یک جا و قطع ارتباطش با آب‌های جاری مرداب می‌شود، ملت‌های منقطع از دنیا نیز دچار رخوت و رکود می شوند. نمونه بارزش کره شمالی است که گویا برای عده‌ای قبله آمال است!»